Βασιλεῦ οὐράνιε, μετά ἀπό Σένα δέν εἴπαμε κανέναν ἄλλον βασιλιά. Πρίν ἀπό Σένα εἴχαμε πολλούς, ἀναρίθμητους. Ἀπό τότε πού Ἐσύ ἐστάλης στή γῆ διά τοῦ Υἱοῦ ἀπό τόν Πατέρα, δέν μᾶς βγαίνει ἀπ᾿ τό στόμα αὐτή ἡ λέξη γιά κανέναν ἄλλον. Μετά τήν Πεντηκοστή βασιλιάς εἶσαι μόνον Ἐσύ. Καί κατευθύνεις τά πάντα.
Παράκλητε, ἐμεῖς ἤμασταν στήν ἐξουσία αὐτουνοῦ πού συνεχῶς μᾶς διαβάλλει καί συνεχῶς μᾶς καταδικάζει. Κι ἦρθες Ἐσύ πού διαρκῶς μᾶς θάλπεις, μᾶς ὑπερασπίζεσαι καί μᾶς ἀθωώνεις.
Τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Πόσο ψέμα γέννησε αὐτή ἡ γῆ. Πόσο βαθιά ἔθαψε τήν ἀλήθεια! Ἀλήθεια εἶναι αὐτό πού δέν πέφτει στή λήθη, δέν ξεχνιέται. Πόση λήθη, λοιπόν, σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, βαθειά ἀμνησία. Κι ὕστερα ἀπ᾿ τή λήθη, πόσο ψέμα, δόλος, πλάνη, πλεκτάνη, ἀπάτη, φενάκη, παραποίηση, ἀπόκρυψη, ἐξαφάνιση. Καταστρέψαμε ὅλα τά στοιχεῖα τῆς ἀλήθειας, σβήσαμε τά ἴχνη της. Πορευόμαστε μέ τεχνάσματα, ἐπιβιώνουμε μέ κατασκευάσματα. Ὑπάρχει ἀκόμα ἀλήθεια; Δέν θά ὑπῆρχε ἄν δέν ἤσουν Ἐσύ, Πνεῦμα τῆς ἀληθείας· κι ἡ λέξη ἀκόμα θά ᾿χε χαθεῖ ἀπ᾿ τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ πανταχοῦ παρών, εἶσαι παντοῦ στό χῶρο καί πάντοτε στό χρόνο καί ἔξω ἀπ᾿ αὐτόν καί μέσα σ᾿ αὐτόν μετά τήν ἐπιφοίτηση. Ἤσουν καί τότε πού ἐπεφέρεσο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, εἶσαι καί τώρα, θά εἶσαι γιά πάντα.
Καί τά πάντα πληρῶν. Ποιός συμπληρώνει τά χάη; Συνέχεις, συνδέεις, συγκρατεῖς, συναρμόζεις, συνταιριάζεις συνάπτεις, συνοδεύεις, συντηρεῖς, συνενώνεις. Παντοῦ βάζεις τό «σύν» καί ἔτσι ὁ κόσμος συνεχίζει. Ἔχουμε καί ᾿μεῖς ἕνα σύν· στή σύγχυση. Ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶναι πλήν καί τά συμπληρώνεις Ἐσύ.
Ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν. Θέλουμε πολλά, τά θέλουμε ὅλα. Τά πετύχαμε ὅλα κι εἴμαστε πάλι σάν νά τά χάσαμε ὅλα. Καί θυμηθήκαμε τώρα ἐκεῖνο τό ξεχασμένο θησαυροφυλάκιο τῶν ἀγαθῶν. Λές νά χορτάσουμε μέ τό ἀγαθό ἐμεῖς πού δέν χορτάσαμε μέ τίποτα στή ζωή μας;
Καί ζωῆς χορηγός. Ποιοί ἦχοι φτάνουν ἀπ᾿ τή γῆ στό σύμπαν; Τά γέλια τῆς χαρᾶς μας, ἡ βοή τῶν πολέμων, οἱ κραυγές τοῦ πένθους; Ὅλα φωνάζουν πώς θέλουμε νά ζήσουμε ὡς πρόσωπα καί ὡς ἀνθρωπότητα.
Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν. Καί θά ζήσουμε, ἀρκεῖ νά κάνουμε λίγο χῶρο γιά Σένα μέσα μας. Μή φεύγεις! χωρᾶς.
Καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί κυρίως ἀπό μία: τή λατρεία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Εἶναι τεράστια αὐτή ἡ σκιά καί πρέπει νά τήν καθαρίσεις, γιατί κρύβει τό φῶς, κρύβει τό προφανές, κρύβει τό αὐτονόητο, καταργεῖ τήν πραγματικότητα.
Καί σῶσον Ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν, γιατί τελικά, παρ᾿ ὅλο πού χωρίς Πνεῦμα μέσα μας μοιάζουμε μέ ἄλογα ὄντα ἀλλόκοτα, ὡστόσο ἔχουμε ψυχή καί θέλουμε νά τή σώσουμε καί μπορεῖς νά τή σώσεις μόνον Ἐσύ, Βασιλεῦ.