Μια από τις αγαπημένες μου παραβολές είναι εκείνη του άσωτου υιού... Πάντοτε με συγκινούσε αυτή η άδολη και άνευ όρων αγάπη του Πατέρα. Μου χάριζε αισιοδοξία η τελική αλλαγή πορείας του υιού, καθώς συντελούσε στο να ελπίζω πως όλοι έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, αρκεί να την αρπάξουμε και να μην αρκεστούμε στα ''ξυλοκέρατα'' των χοίρων, απλώς, από συνήθεια ή απελπισία. Μα δεν μπορώ να πω πως δεν ένιωθα και μια στάλα πίκρα για τη στάση του μεγαλύτερου αδελφού... Μια πίκρα, που μεταμορφωνόταν σε απογοήτευση, κάθε φορά που αισθανόμουν ότι έστω και λίγο συμπεριφερόμουν κι εγώ σαν εκείνον...

Και ύστερα, έτσι ξαφνικά, ήρθε μια άλλη παραβολή να με συνεπάρει... Αυτή του Ζακχαίου, του αρχιτελώνη. Ήταν τόσες οι φορές που την είχα διαβάσει κι όμως πρώτη φορά, μόλις προσφάτως, συνειδητοποίησα πως κάτι μου θύμιζε. Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ. Σχεδόν αμέσως αναγνώρισα στα σπλάχνα της μικρά ή μεγάλα ψήγματα της παραβολής του ασώτου, ιδίως, ως προς την κατάληξή της.

Και στην περίπτωση του Ζακχαίου υπήρχε ένα παιδί, που γοητευμένο από τα θέλγητρα της ασωτίας, της εξουσίας και του εύκολου πλουτισμού, έχασε για κάποιο διάστημα το δρόμο για την αγκαλιά του Θεού-Πατέρα. Κουρασμένο κι αηδιασμένο όμως από τη φθορά που επιφέρει μια τέτοια ζωή, σαστίζει, όταν έρχεται σε επαφή με τη διδασκαλία του Κυρίου. Γι' αυτό και δίχως να αναβάλει λεπτό, κάνει στροφή 360 μοιρών, αλλάζοντας άρδην την μέχρι πρότινος στάση ζωής του. Αποκηρύσσει κι αποτάσσεται την αμαρτία αυτοστιγμεί και μετανιωμένος πλέον σπεύδει να συναντήσει τον Σωτήρα Χριστό, ώστε παρουσία Του να προσπαθήσει να διορθώσει όσους αδίκησε και με το παραπάνω μάλιστα. 

Δυστυχώς, ωστόσο, εμφανίζεται κι ένα ακόμα κοινό στοιχείο ανάμεσα στις δύο παραβολές κι αυτό δεν είναι άλλο από το μεγαλύτερο αδελφό. Στην περίπτωση του Ζακχαίου, αυτό το ρόλο παίζουν όλοι όσοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της περίλαμπρης μετάνοιάς του, χωρίς ωστόσο να μπορούν να τη δεχτούν και να τον συγχωρήσουν...

 Να συγχωρήσουν ένα πρόσωπο πλασμένο από την ίδια σάρκα με αυτούς, ''παγιδευμένο'' λίγο ως πολύ από τα ίδια πάθη, παιδί του ίδιου Θεού... Ο Χριστός τον συγχώρησε, εκείνοι όμως όχι, καθώς παρέμειναν μέχρι τέλους το ίδιο άτεγκτοι κριτές... Βιάστηκαν να τον καταδικάσουν, δικαιώνοντας ταυτοχρόνως τους εαυτούς τους, κι έτσι ενώ ακολουθούσαν με ζήλο τον Κύριο, προσπαθώντας να αλιεύσουν θησαυρούς από το θεόπνευστο λόγο Του, συμπεριφέρονταν σα να μην τον άκουγαν, σα να μην είχαν αυτιά, σα να ήταν κωφάλαλοι...

Αναπόφευκτα, μέσα από τις δύο αυτές παραβολές, ένα επιτακτικό ερώτημα ταλανίζει τη σκέψη μου... Αλήθεια, εγώ πόσες φορές υπήρξα Ζακχαίος και πόσες κριτής; Μ' ακόμα στο μέτρημα είμαι...

Π.Π