Ὅταν κάποιος ἀποφασίσει νὰ μιλήσει γιὰ τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο ποὺ ἀφορᾶ τὸν πλοῦτο καὶ τὴν οἰκονομία, δύσκολα μπορεῖ νὰ εἰσακουστεῖ. Τοῦτο δὲ συμβαίνει, ὄχι γιατὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἔχασε τὴν ἀξία του, μὰ γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ἀδυνατοῦν νὰ τὸν καταλάβουν καὶ συνεπῶς νὰ τὸν δεχθοῦν.Ὅσο ὅμως γίνεται λόγος γιὰ τὸν πλοῦτο, τόσο καλύτερα γνωρίζουμε πὼς οἱ ἄνθρωποι «ὑποκύπτουν εἰς τὴν δουλείαν τοῦ μαμωνᾶ». Καὶ ἔτσι ξεχνοῦν ἴσως πὼς ὁ πλοῦτος εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε «χρήματα», δηλαδὴ ἀντικείμενα χρήσεως. Καὶ ὄχι «κτήματα», διότι δὲν κατέχουμε τὴν κτήση οὐδενός.Μέσα δὲ στὰ κτήματα καὶ τὰ πράγματα, ποὺ ἀποτελοῦν τὰ ἀντικείμενα χρήσεως καὶ κτήσεως, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ διαμείνει ὡς τὸ πρόσωπο. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, δηλαδὴ ὡς πρόσωπο, πρέπει νὰ πορεύεται καὶ νὰ κάνει χρήση τῶν πραγμάτων. Κι ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ συναναστρέφεται μὲ τὰ πράγματα, ἐνῶ κάνει χρήση ὅλων αὐτῶν τῶν γήϊνων ἀντικειμένων, προορίζεται γιὰ τὸν οὐρανό. Τὰ πράγματα βέβαια εἶναι ἀντικείμενα μονιμότητας ἐπάνω στὴ γῆ, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ὡς διαβάτης βιώνει τὴν προσωρινότητα καὶ περαστικὸς φεύγει...Γι᾿ αὐτὸ τίποτε ἀπὸ τὰ γήϊνα πράγματα δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀποκτήσει, δὲν μπορεῖ νὰ τὰ κάνει δικά του. Ἔτσι, ὅπως ἀντιλαμβάνεται ὡς καθένας μας, δὲν ἔχει θέση ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία «μου». Δὲν ὑπάρχει «μου»· σπίτι μου, αὐτοκίνητό μου, κτήματά μου, παιδιά μου...

Τίποτε δὲν ὁρίζουμε· τίποτε δὲν κατέχουμε· τίποτε δὲν ἔχουμε δικό μας. Ὅλα ἀνήκουν στὸ Θεό. Καὶ ἔτσι στὴν ἐγκόσμια διαδρομή μας, ἐπάνω στὰ πράγματα ἔχουμε μονάχα τὴν χρήση καὶ ὄχι τὴν κτήση.Καὶ ἐμεῖς τὸ ξεχνοῦμε αὐτὸ, ὅπως τὸ ξέχασε ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μᾶς τὸ περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Εὐαγγέλιό του. Νόμιζε λοιπὸν ἐτοῦτος ὁ πλούσιος πὼς ἦταν ὁ ἰδιοκτήτης καὶ ὁ κάτοχος. Μὰ τελικὰ μήτε τὴν ἴδια του τὴ ζωὴ κατεῖχε, γιατὶ κι αὐτὴν αὐτὴ τὴ βραδυὰ τὴν ἔχασε.Καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ γίνονται πέραν καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν. Βγάλαμε ἢ παραγκωνίσαμε ἀπὸ τὴ ζωή μας τὸ Θεὸ καὶ νομίζουμε πὼς μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο μποροῦμε νὰ κατέχουμε τὸν ἑαυτόν μας, τὴ ζωή μας καὶ τὰ πράγματα γύρω μας. Μετέωρο καὶ ἐπιπόλαιο τὸ βῆμα μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ τελικὰ εἶναι μιὰ καθαρὴ ἀπάτη, ἕνα ψεῦμα μὲ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ μᾶς.Γιατὶ ὁ Θεὸς, ἀργὰ ἢ γρήγορα μᾶς προσγειώνει στὴν πραγματικότητα καὶ ἔτσι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀναγκαζόμαστε νὰ κατανοήσουμε τὸ λάθος μας. Νὰ κατανοήσουμε πὼς τὰ πράγματα τοῦ κόσμου ἀφ᾿ ἐνὸς δὲν ἔχουν πρόσωπο καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἕνα ἰδιοκτήτη ἔχουν, τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Αὐτὸς δὲ ὡς δημιουργός τους καὶ χορηγός, τὰ δωρίζει σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.Καὶ καλεῖ τοὺς πάντες νὰ κάνουν χρήση αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν δωρεῶν Του. Τὰ παρέχει ἄφθονα γιὰ ὅλους δίχως διάκριση καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, γιὰ νὰ τ᾿ ἀπολαύσουν ὅλα τὰ παιδιά Του. Καὶ ἐμεῖς τὰ κάνουμε κτῆμα μας καὶ τὰ μοιράζουμε μὲ ἄνισο καὶ ἄδικο τρόπο.

Περισσότερα γιὰ μᾶς καὶ λιγότερα ἢ καθόλου γιὰ τοὺς ἄλλους.Καὶ τοῦτο συμβαίνει, γιατὶ ὁ οἰκονομικὸς βίος τῶν ἀνθρώπων ἔχει οἰκοδομηθεῖ μακριὰ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο. Καὶ ἔτσι φυτρώνουν τὰ προβλήματα καθημερινὰ μέσα στὸν σύγχρονο κόσμο μας. Ἄλλοι νὰ ἔχουν τὰ πολλὰ καὶ νὰ τὰ χαίρονται καθημερινὰ καὶ ἄλλοι τὰ λίγα ἢ καθόλου καὶ νὰ βιώνουν τὴν ἀνέχεια καὶ τὴν ἐξαθλίωση.Αὐτὸ ἆραγε δὲν ἔκανε καὶ ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς; Νὰ μαζεύει γιὰ τὸν ἑαυτόν του τ᾿ ἀγαθὰ ποὺ παρέχει ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὰ χαίρεται μονάχα αὐτὸς μὲ ἄνεση. Αὐτὰ ἦταν δικά του; Ἔτσι νόμιζε καὶ ἔτσι ζοῦσε. Ὡς ἰδιοκτήτης! Ποιῶν ὅμως ἀγαθῶν; Ἀφοῦ αὐτὰ δὲν ἦταν δικά του, ὅπως νόμιζε, μὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ τὰ παρέχει.Τὰ ἴδια δὲν κάνουμε καὶ ἐμεῖς σήμερα; Οἱ ἰδιοκτῆτες, οἱ κατέχοντες! Ξένων πραγμάτων καὶ ἀγαθῶν! Κομπάζουμε πολλὲς φορὲς πὼς ἔχουμε πολλὰ καὶ καμαρώνουμε πὼς ζοῦμε πλούσια. Δὲν ἀντιλαμβανόμαστε ὅμως πὼς αὐτὴ ἡ κατάσταση εἶναι ληξιπρόθεσμη. Ἔχει ἤδη τελειώσει, ἀφοῦ στὴν οὐσία ποτὲ δὲν ἄρχισε, ποτὲ δὲν ὑπῆρχε.Τελικὰ πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ μπαίνουμε στὸ χῶρο ἁρμοδιότητας τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴ σφετεριζόμαστε δικές Του λειτουργίες· καὶ νὰ μὴν ὑφαρπάζουμε τὰ δικά Του πράγματα.  Ἕνα μόνο νὰ κατανοήσουμε· πὼς τὰ πάντα ἀνήκουν σ᾿ Αὐτὸν. Καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωή μας ἀνήκει σ᾿ Αὐτόν. Ἀπ᾿ Αὐτὸν προέρχεται καὶ πρὸς Αὐτὸν πορεύεται...

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅποιοι νομίζουν πὼς εἶναι ἰδιοκτῆτες καὶ κάτοχοι περιουσιῶν· ὅποιοι συνεχίζουν νὰ ὑποστηρίζουν πὼς ἔχουν δικά τους πράγματα, αὐτοὶ ἂς ρωτήσουν ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Τί ἔκαναν τὶς ἰδιοκτησίες τους; Ποῦ πῆγαν τὰ πλούτη, ἡ ἔπαρση, ἡ φαντασία;Καὶ ἐτοῦτοι οἱ κεκοιμημένοι θὰ μποροῦσαν ν᾿ ἀπαντήσουν πώς: «πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα... οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα... ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται...». Ἕνα λοιπὸν μόνο πρέπει νὰ προσέξουμε· ἡ χρήση τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, νὰ εἶναι χρηστὴ καὶ ἀγαθὴ. Νὰ εἶναι δίκαιη καὶ πρὸ πάντων ν᾿ ἀποπνέει τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐσπλαγχνία πρὸς τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφοὺς.