Είναι θλιβερή η εικόνα να βλέπει κανείς εξερχόμενος από τον ναό αντίδωρα αφημένα στο παραθύρι, στην γλάστρα…… Αχ! ξεχασμένο αντίδωρο…… ξεχασμένη ευλάβεια……

Ίσως αυτή την φορά να είναι λίγο σκληρό, λίγο ξινό δεν έχουμε διαγωνισμό(master chef) κάποιες ψυχές με μεράκι, αγάπη και ‘’δύο δράμια’’ προσευχή το προσέφεραν δεν θα δηλητηριαστείς μην φοβάσαι……

Και σκέψου κάποτε βλέπανε στο δρόμο ένα κομμάτι ψωμάκι και σκύβανε, το φιλούσαν με τιμή και το έτρωγαν κάνοντας τον σταυρό τους……
Κι αν σου ξεραθεί λένε κάποιοι γεροντάδες το μουσκεύεις στον αγιασμό (όχι στον καφέ) και το τρώγεις.

Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ψυχούλες να έρχονται με σταυρωμένες τις χούφτες τους περιμένοντας να τους εναποθέσεις την ευλογία τούτη (και όχι για να το βουτήξουν σαν αρπακτικά……), φιλούν το χέρι του παππούλη που πριν από λίγο τους προσέφερε τον Χριστό και με χαμόγελο (ναι-ναι υπάρχουν χριστιανοί που χαμογελούν…..) στα χείλη(και την καρδιά) αποχωρούν κρατώντας μέσα τους σαν πολύτιμο θησαυρό την ευλογία της εμπειρίας της Θείας Λειτουργιάς (Βλέπεις υπάρχουν τόποι που οι καμπάνες δεν χτυπούν…… δεν έχουν αυτήν την παρηγοριά…..)

Υ.Γ Τις πετσέτες που βάζουμε το πρόσφορο τις πλένουμε με καθαρό σαπούνι όχι με απορρυπαντικό διότι το άρωμα ‘’περνάει’’ στο πρόσφορο.

ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ