ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ;

     Μιὰ σύντομη ἱστορία ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἀθεϊστικὴς προπαγάνδας στῇ Ῥωσία, δείχνει ἐκφραστικὰ πόσο ἰσχυρὴ παραμένει στους πιστοὺς ἡ βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, παρὰ τοὺς ἀνέμους που σηκώθηκαν να τὴν κλονίσουν.

Σὲ μία μεγάλη λοιπὸν Ῥωσικὴ πόλη κάποιος ἄθεος κάνει διάλεξη κατὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ αἴθουσα εἶναι ἀσφυκτικὰ γεμάτη καὶ ὁ«διαφωτιστής»!! ῥητορεύει μὲ στόμφο για πολλὴ ὥρα. Κάποτε στο τέλος καὶ μὲ ὕφος θριαμβευτικὸ καταλήγει: «Μήπως ἔχει να πεὶ κανεὶς τίποτε;».«Ἐπιτρέπεται να πὼ ἐγὼ δύο λέξεις;» Ἡ ἐρωτήσῃ ὑψώνεται ἀπὸ κάποιο μικροκαμωμένο σεβάσμιο γέροντα, κάπου στα μεσαία καθίσματα. Ὁ ἄθεος κοιτάζει συγκαταβατικὰ τὸ γεροντάκι καὶ τὸ βλέμμα τοῦ λες καὶ ψυθιρίζει: «Τὶ θὰ πει τώρα ὕστερα ἀπὸ τὸν δικό μου χείμαρρο». Ὅμως τάχα ἀδιάφορα ἀπαντᾷ :« Ὄχι μόνο δύο λέξεις ἀλλὰ ὄσες θέλετε». «Ὄχι,ὄχι. Φτάνουν δύο λέξεις ἀποκρίνεται τὸ γεροντάκι, καθὼς κατευθύνεται στο βῆμα».

 Ἀνεβαίνει πάνω ἤρεμα σταθερὰ καὶ τονίζει τις Πανίσχυρες λέξεις τοῦ, «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».Τότε ἔγινε κάτι που κανεὶς δεν περίμενε. Ἀπὸ κάτω, ἀπὸ τὸ πλῆθος ὅλα τὰ στόματα ἀπάντησαν «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».Ὁ διαφωτιστὴς ταραγμένος, γεμάτος ἀνησυχία, παρακολουθεῖ τὴν ἀπροσδοκήτη αὐτὴ κατάληξη τῆς διαλέξῃς τοῦ. Σὲ μία στιγμὴ σκέπτεται να ξαναρχίσει τὴν ἀγορεύσῃ. Ὅμως τὶ να πει Δύο ὦρες εἶχε τὸν λόγο. Στο μεταξὺ οἱ ἄνθρωποι σηκώθηκαν ἀπὸ τὶς θέσεις τοὺς καὶ ἄρχισαν να ἀποσύρονται,ἐνῶ ἡ αἴθουσα ἀντιβούιζε ἀπὸ τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».

Αὐτὸν τὸν Νικητήριο Παιᾶνα ψάλλουμε καὶ τραγουδάμε οἱ Χριστιανοὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, χωρὶς καμία δύναμη να μπορέσει να τὸν ἀνακόψει,  πρὸς καταισχύνῃ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Παθόντος, Ταφέντος καὶ Ἀναστάντος Κυρίου μας.

Σ᾿αὐτὴ τὴν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία μας. Γι᾿ αὐτὸ ἄντεξε καὶ ἀντέχει καὶ δεν θὰ παύσει να ἀντέχει, στις ποιο μεγάλες πιέσεις. Μὲ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» στο στόμα κρατήθηκε τὸ Ἔθνος μας στις φοβερὲς δοκιμασίες τῆς μακροχρόνιας σκλαβιὰς τοῦ. Μὲ αὐτὸ τὸ Θούριο ἀναστήθηκε καὶ πάλι στα νεότερα χρόνια. Μὲ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη στην καρδία ἀντιμετώπισαν καὶ ἀντιμετωπίζουμε  καὶ σήμερα οἱ πιστοὶ καὶ θὰ ἀντιμετωπίζουμε πάντοτε κάθε εἴδους δυσκολίες ἀτομικές, οἰκογενειακές, κοινωνικές, ἐπαγγελματικές, ἐθνικές.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστιανισμὸς ὑπάρχει ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τονίζει ὁ Ἀπόστολος του Σταυρού και της Αναστάσεως, ο Μέγας Παῦλος, ὅταν γράφει στους Κορινθίους «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται,κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν,κενὴ καὶ ἡ πίστις ἡμῶν(Ὰ Κορινθ.15,14).Δηλ. ἐὰν ὁ Χριστὸς δεν εἶχε ἀναστηθεὶ τότε θὰ ἤταν χωρὶς νόημα τὸ κήρυγμα μας, χωρὶς νόημα δὲ καὶ ἡ πιστὴ μας.

 Ἀνάμεσα στα Θαύματα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ μεγαλύτερο. Ὅλα τὰ Θαύματα πηγάζουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ στηρίζονται σ᾿ αὐτό. Οἱ Μαθητὲς ἐγκατέλειψαν τὸν Χριστό, ὅταν πέθανε πάνω στον Σταυρὸ καὶ ἐπέστρεψαν σ᾿Αὐτόν, ὅταν ἀναστήθηκε. Ἀπὸ τότε Χριστιανοὶ γίνονται ὅσοι πιστεύουν στον Ἀναστημένο Ἰησοῦ. Τὸ Θαῦμα τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο χωρὶς ἐξωτερικὴ βία ἡ πίεση ψυχολογική, μὲ μόνο τὸ κήρυγμα ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση.

Ἡ πιστή, ποὺ νίκησε καὶ νικᾷ ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνες τώρα τὸν κόσμο τῆς ἀπιστίας, τῆς εἰδωλολατρίας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ πιστὴ στον Ἀναστημένο Χριστό. Ὅλη ἡ Ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ Ἱστορία Ἑνὸς Θαύματος, τοῦ Θαύματος τῆς Ἀναστάσεως.

Ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι καὶ τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς θεμέλιο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει για μας  τὴν πιὸ βαθιὰ καὶ οὐσιαστικὴ μεταμόρφωση. Πρόκειται για τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναστάσῃ μας ἀπὸ τὰ νεκρὰ  ἔργα τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὴν καταστάσῃ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς.

Ἂς εἶναι λοιπὸν ἡ ἀλήθεια τῆς του Κυρίου μας Ἀναστάσεως ῥιζωμένη βαθιὰ στην καρδία μας. Ἂς θέσουμε δὲ Θεμέλιο, καθὼς προαναφέρθηκε, τοῦ προσωπικοῦ μας βίου, ἔτσι ὥστε «ἓν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν»(Ρωμ.6,4).Να ζήσουμε δηλ. μιὰ νέα, χριστιανικὴ ζωή.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ