ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΣ

          Συμπληρώθηκαν 10 χρόνια σωματικής Παρουσίας του Αγίου μας στον Ναό μας και στην Ενορία μας μετά την Δωρεά του Τεμαχίου απο τα Ι.Λείψανα του Οσιομάρτυρος Αγίου Νικολάου Του Νέου του Προστάτου και Φύλακος μας(10/12/2000)απο την Ιερά Γυναικεία Μονή Μαζαρακίου Βαγίων.

Το Εκκλησιαστικό μας Συμβούλιο  διοργάνωσε  Λατρευτικές, Πολιτιστικές, Αγιολογικές κ.α Εκδηλώσεις για να τιμηθεί το Μεγάλο Πνευματικό και Αγιαστικό αυτό Γεγονός.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΜΑΣ

Στις 29 Οκτωβρίου 2000 με αισθήματα Χαράς,Κατάνυξης, Αφοσιώσεως  και Ενοριακής συνείδησης υποδεχθήκαμε την Αγία Κάρα του Αγίου μας η Οποία φυλάσσεται ευλαβώς στην Ι.Μ Αγίου Νικολάου Άνδρου.Το Τίμιο Θησαύρισμα εκόμισε ο Σεπτός Γέρων της Ι.Μονής και Καθηγούμενος αυτής Αρχιμανδρίτης π.ΔΩΡΟΘΕΟΣ (Θεμελής)ο Οποίος φημίζεται για την φιλαγιότητα του,τον ένθεο ζήλο του,το μεράκι του,την εργατικότητα του,την υψηλή αισθητική του και την Πνευματικότητα του και το κατέθεσε εντός του Ιερού μας Ναού όπου δέχθηκε τους ασπασμούς και τις προσευχές των εκατοντάδων πιστών που προσήλθαν για να επικαλεσθούν την χάρι του Ενδόξου Αθλητού της Πίστεως μας.

Το Άγιο Λείψανο παρέμεινε στην Ενορία μας μέχρι την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2000 οπότε και ανεχώρησε εν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων των φιλαγίων πιστών.Έκτοτε δημιουργήθηκε σε όλους μας η Ιερή Επιθυμία του να αποκτίσει ο Ναός μας ένα μέρος απο το Λείψανο του Οσιομάρτυρος ούτως ώστε η παρουσία του να είναι σωματική,μόνιμη και θεραπευτική.Στην Ιερά Γυναικεία Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου (Μαζαρακίου)Βαγίων εφυλάσσετο ένα τμήμα εκ των Λειψάνων του Αγίου.

Αποτανθήκαμε παρακλητικά προς την Γερόντισσα ΕΥΠΡΑΞΙΑ (Μπακαούκα)η οποία ασμένως αποδέχθηκε το ευλαβές μας αίτημα και την Κυριακή  10 Δεκεμβρίου 2000 μετέφερε ιδίαις χερσί το τμήμα απο τα Ιερά Λείψανα το Οποίο εναπετέθη εντός αργυράς Θήκης που φιλοτεχνήθηκε στο Εργαστήριο Αργυροχοοίας του κ.Κωνσταντίνου Μαρσέλλου στην Αθήνα ενώ την δαπάνη ανέλαβαν οι κ.Λεωνίδας Δαγδελένης και κ.Ευάγγελος Λαλιώτης.

Ακολούθησε Πανηγυρική Αγρυπνία στη οποία έψαλαν οι Αδελφές της Μονής και ιερούργησαν ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μητροπόλεως Αρχιμ.π.ΦΙΛΟΘΕΟΣ με συνιερουργούς αρκετούς Πατέρες.Από τότε παραμένει ως Πνευματική Κληρονομιά στον Ναό μας και δέχεται τους ευλαβουμένους τον Οσιομάρτυρα ΝΙΚΟΛΑΟ για να τους προσφέρει την χάρι του Αγίου Πνευματος που παραμένει στα Λείψανα των Αγίων μας αλλά και την προσωπική ευχή και ευλογία του Αγίου .

Ἀ πο λυ τί κι ον της ελεύσεως του Τιμίου Λειψάνου.

Ἦ χος α΄. Τῆς ἐ ρή μου πο λί της.

Νικολάου Ὁσίου, ἐν Βουνένοις ἀθλήσανατος, δεῦτε

προσκυνήσωμεν πίστει, τὰ πανίερα Λείψανα· ὡς

πλοῦτον ταῦτα ἔχει γὰρ λαμπρόν, ἐν Θήβαις ὁ ὁμώνυμος

Ναός, Θεολόγου Ἰωάννου ἐκ Μονῆς, τῆς τῶν Βαγίων

φθάσαντα. Χάριν τῶν ἰαμάτων θαυμαστῶς, βλύζουσιν

ἀνεξάντλητον· δόξῃ γὰρ τοὺς Ἁγίους ὁ Θεός, δοξάζει ὡς

ὑπέσχετο.

Ἦ χος γ΄. Ὁ οὐ ρα νὸς τοῖς ἄ στροις.

Ὡς θησαυρὸν αἱ Θῆβαι, θαυματοβρύτων δωρεῶν,

τῶν σῶν Λειψάνων θήκην, καταπλουτοῦμεν ἱερῶς,

Νέε Νικόλαε Μάρτυς, ὁ ἐν Βουνένοις ἀθλήσας.

 Οἶ κος τοῦ Εὐ φρα θᾶ.Ἦ χος β΄.

 Ἔ χει ὡς θησαυρόν, Νικόλαε Λειψάνων, τῶν σῶν τὴν θείαν θήκην, ἐν Θήβαις ὁ Ναός σου, πιστοὺς καθαγιάζοντα.

Ἦχος α´.Τῶν οὐ ρα νίων ταγμάτων.

 Ὡς θησαυρὸν πανευώδη, καὶ ἀναφαίρετον, ὁ σὸς Ναός ἐν Θήβαις, τὰ σὰ Λείψανα ἔχει, Ὅσιε καὶ Μάρτυς,τοῦ Ἰησοῦ, ἐν Βουνένοις Νικόλαε, καὶ ἀσπαζόμενοι ταῦτα πανευλαβῶς, τὴν σὴν χάριν κομιζόμεθα.

Ποιήματα της Γεροντίσσης Ισιδώρας Καθηγουμένης της Ι.Μ Αγ.Ιεροθέου Μεγάρων εκ της Ασματικής Ακολουθίας που συνέταξε κατόπιν δικής μας παραγγελίας για την επέτειο της ελεύσεως του τιμίου Λειψανου.

Ψάλλεται την 10 η Δεκεμβρίου στην Ευχαριστήρια Αγρυπνία.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΕΥΠΡΑΞΙΑ.

Με αυτά τα λόγια στα χείλη που αντιπροσωπεύουν τα θερμά καρδιακά συναισθήματα μας, επισκεφθήκαμε την Ι.Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Μαζαράκι Βαγίων την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011 για να εκδηλώσουμε την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία όλων των Ενοριτών πρός την Σεβαστή Καθηγουμένη Γερόντισσα Ευπραξία για την δωρεά του Τεμαχίου από τα Λείψανα του Οσιομάρτυρος Αγίου Νικολάου του Νέου στις 10 Δεκεμβρίου 2000.Μετά την ακολουθία του Εσπερινού προσκυνήσαμε τον Τάφο του Μητροπολίτου πρώην Θηβών και Λεβαδείας κυρού Νικοδήμου(+1996) και στο άνετο Αρχονταρίκι της Μονής απολαύσαμε την Μοναστηριακή Φιλοξενία των Μοναζουσών.

      Κατόπιν  ο Εφημέριος  μετά από σύντομη προσλαλιά αφού υπογράμμισε την πνευματική σχέση της Μονής και της Ενορίας με συνδετικό κρίκο τον ίδιο τον Άγιο, προσέφερε στην Γερόντισσα  ως αντίδωρο και ως επισφράγηση του πνευματικού Συνδέσμου των δύο αυτών Εκκλησιαστικών Χώρων , ένα αντίγραφο της εφεστίου και Κτητορικής Εικόνος του Αγίου μας έργο του 18^ου αιώνα  και διάβασε την Ακροστιχίδα που αφορά στον Οσιομάρτυρα,στην δωρεά του Ι.Λειψάνου και στο Πρόσωπο της Γεροντίσσης Ευπραξίας που συνέταξε, μετά από παράκλησή μας, η Υμνογράφος Μοναχή Ισιδώρα Αγιεροθείτισσα, ειδικά για την περίσταση.

     Φανερά συγκινημένη η ταπεινή Γερόντισσα Ευπραξία η οποία πλαισιώθηκε από μέλη της Αδελφότητος Της,  τις Μοναχές που σεμνύνονται για την Πνευματική τους Μητέρα, αναφέρθηκε στην δωρεά, στην θέση των Αγίων Λειψάνων στην Ζωή της Εκκλησίας μας και ευχαρίστησε για την σεμνή  εκδήλωση Τιμής προς το Πρόσωπό της, ενώ όλες μαζί έψαλαν την ακροστιχίδα σε ήχο πρώτο.

     Την συντροφιά μας αποτελούσαν, τα Μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, οι Κυρίες του Ενοριακού Ταμείου Αλληλεγγύης, Ενορίτες και φίλοι της Ενορίας μας οι οποίοι με σεβασμό ασπάσθηκαν το χέρι της Γερόντισσας ευχαριστώντας Την.

     Ευχή όλων μας, ο Θεός να μας αξιώνει να εορτάζουμε για πολλά-πολλά χρόνια την επέτειο της ελεύσεως του Ι.Λειψάνου του Οσιομάρτυρος Αγίου Νικολάου του Νέου του εν Βουνένοις  του Προστάτου της Ενρίας μας και να δίνει υγεία και δύναμη στην Γερόντισσα Ευπραξία, να συμμετέχει με την Αδελφότητα Της στην καθιερωμένη Αγρυπνία της 10^ης Δεκεμβρίου για την έλευση του Πνευματικού και ανεκτίμητου αυτού Θησαυρού.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ

ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΣ Η ΛΕΓΟΥΣΑ

«Νικολάω τῷ ἐν Βουνένοις Ὠδή.Ἰσιδώρας»

(Ποίημα Ἰσιδώρας Μοναχῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης).

Νέας ἑορτῆς εἰς τιμὴν συναχθῶμεν ,

Ἳνα λάβωμεν τοῦ ἐλέους τὴν χάριν 

Καὶ ὠφέλειαν ψυσικὴν ἥν παρέχει

 Ὁ  Νικόλαος ἐν Βουνένοις ὁ Νέος.

Λόγον ἀγαθὸν καθαρᾶς ἐκ καρδίας,

 Ἅπαντες πιστοὶ προσφωνήσωμεν δεῦτε,

 Ὡς χρεωστικὸν ἐπινίκιον αἶνον.

Τράπεζαν ζωῆς παρατίθησιν οὗτος,

Ὡς βασιλικοῦ δαιτυμών συμποσίου.

Ἔνεστιν ἠμῖν ὡς μυρίπνοον ἔαρ,

  Νέκταρος τερπνοῦ εὐροσύνην παρέχων.

 Βάσις τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὑπάρχει,

  Ὁ καρτερικὸς Ἀθλητὴς τοῦ Κυρίου,

Ὑπερθεν ἠμῖν εὐλογίας προσνέμει,

 Νίκης τῆς καλῆς τους στεφάνους δεικνύων,

Ἔλθετε πιστοὶ τῶν Θηβῶν ἐν τῇ πόλει,

Νέον εἰς Ναὸν Νικολάου τοῦ Νέου,

Ὅπου ἡ αὐτοῦ εὐμενὴς παρουσία,

Ἵσταται ἡμᾶς εὐλογοῦσα ἐνθέως,

Σύμφωνον αὐτῶ προσφωνῆσαι τὸ μέλος.

Ὥσπερ προσφορὰν τῶν Λειψάνων τι μέρος

Δέδωκεν ἐκεῖ Μονὴ ἡ τῶν Βαγίων

Ἢς ἡ Μοναχὴ Εὐπραξία ἡγεῖται.

Ἴνα ἔχομεν τὴν ἀνάμνησιν τούτου,

Σέβας σήμερον ἀξιόχρεων δῶμεν,

Ἴδε λέγοντες σεβαστὴ Ἀδελφότης

Δῶρον φέρομεν τὴν τοιαύτην εἰκόνα,

Ὡς ἐξαίρετον Θησαυρὸν εὐλογίας.

Ρύου Ἅγιε τὴν Μονὴν ἐκ κινδύνων,

Ἀκεσώδυνον θεραπείαν παρέχων,

 Σοὶ γὰρ δέδοται Ἰαμάτων ἡ Χάρις.

Εὐγνωμόνως ἡ Ἐνορία του Ἁγίου Νικολάου του Νέου Θηβών.

 AΦΙΕΡΩΜΑ

Ο Οσιομάρτυρας Νικόλαος

στην Αγιογραφία

      «Eἰκών», ἐκ τοῦ ρήματος ἐοικέναι, δηλαδή ἡ ὁμοιότητα ὅπου ἀντανακλᾶ τό πρωτότυπον, ὑλοποιεῖ τήν διαρκῆ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά ἀπεικονίσει τόν Δημιουργό καί Σωτῆρα του μέ ἕνα γήινο καί ταπεινό χρωστῆρα. Νά θησαυρίσει τίς ἄϋλες μορφές τῶν Ἀγγέλων, νά ἀποδώσει τά ὑπερκόσμια πρόσωπα τῶν Ἁγίων. Ἄλλοτε ἀποδίδοντας «τό φυσικόν», ἄλλοτε τήν ὑπόσταση «ὥσπερ ἡ σκιά ἐν τῷ σώματι», καί ἄλλοτε τή νοητική καί τούς συμβολισμούς ἀποκρυπτογραφώντας «τά τῆς χάριτος τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ἀληθείας μυστήρια». Kατά τόν Μέγα Διδάσκαλο τῆς Οἰκουμένης Βασίλειο, «ἡ γάρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», καί «ἐπ’ αὐτῆς ἕν καί τό αὐτό προσδώσομεν» τήν προσκύνηση καί τον ἀσπασμό.

      Στόν Ἱερό Ναό τῆς ὁμώνυμης Ἐνορίας σέ θέση περίοπτη καί προσκυνητή βρίσκεται «Εἰκών» μέ μία ἀπό τίς ὡραιότερες ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσιομάρτυρα Προστάτη Ἁγίου μας Νικολάου τοῦ Νέου τοῦ ἐξ Ἀνατολῆς. Συχνά στηθήκαμε εὐλαβικά καί ἱκετέψαμε «ἀσπάζοντες Αὐτόν» περί ὑγείας σωματικῆς και πνευματικῆς, ἀλλά ἐλάχιστα μελετήσαμε τήν εἰκονογραφική ἀπόδοση ἀπό τόν εὐλαβῆ τεχνίτη.

       Μέ στρατιωτική ἐνδυμασία ἐπιβλητικός, κάλλιστος ἀθλητής, νέος, εὐώδης, συμπαθής με ἀγγελοειδές πρόσωπο, «τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων ἐκπεμπόμενος», κάθεται σέ περίτεχνο χρυσό θρόνο μέ ὑποπόδιο, ἀναγγέλλοντας «τιμή καί δόξα ἐν τῷ Παραδείσῳ», καί ἀπό τήν ἁγιασμένη πλευρά του ἀπό τήν ἀπαστράπτουσα πανοπλία φρουρούμενη, «πάντες ἐν τῇ οἰκουμένῃ εὐφραίνονται» δεχόνται τήν διαρκῆ προστασία του. Περιβεβλημένος μέ μανδύα πορφυρό, τους ποταμούς τῶν ἀχράντων αἱμάτων καταδεικνύει, ὡς «ρόδον ἐρυθρόν» τό πάθος τοῦ μαρτυρίου του προσφέρει, σέ μᾶς τούς χοϊκούς ἀνήμπορους στή δίνη τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς μας.

      Πρόκειται γιά τήν κατ’ ἐξοχήν συμβολική ἔκφραση τοῦ θριάμβου τοῦ ἀεικλεοῦς Ὁσιομάρτυρα, ἐναντίον τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.Μέ τήν δεξιά ἀνοικτή ὑψώνει τόν Μαρτυρικό Σταυρό, μέ συστολή ἐμφορούμενος και ἀενάως ἐνθυμούμενος τόν Σταυρικό Θάνατο τοῦ Κυρίου μας. Χειρονομία σεβασμοῦ και ἀποδοχῆς τοῦ δικοῦ του μαρτυρικοῦ θανάτου. Στήν ἀριστερά κρατεῖ τό δόρυ ὑπενθυμίζοντας τόν ἀδιάκοπο ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας, λειτουργώντας ἀποτρεπτικά, ἕτοιμος νά προστατεύσει ὅποιον ἀπειλεῖται ἀπό τήν περιρροή τοῦ κακοῦ.

      Επισφράγιση πάντων τό ἀργυρότεχνο φωτοστέφανο, ὁ στέφανος τῆς ἁγιωσύνης, ἡ ἐξ ἀνθρώπων τιμή καί προσκύνηση στόν ἀθλητή πού ἔθεσε ὡς ὁδηγό πίστεως τή ρήση τοῦ Εὐαγγελίου «καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου· ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται», ἀποκαλύπτοντας τό μεγαλεῖο τῆς Οὐράνιας Ἐκκλησίας σέ μᾶς τούς ἀναξίους.

      Δεηθεῖτε, φιλόχριστοι ἀδελφοί, καί μή λησμονᾶτε τούς μαρτυρικούς ἄθλους Μαρτύρων και Ὁσίων, Δικαίων καί Ἱερέων, γιατί αὐτοί προστατεύουν τόν σύγχρονο κόσμο ἀπό τίς νέες ἀπειλές καί φοβερούς κινδύνους.

 Ἠλίας Δημητρέλος  Ἁγιογράφος

και στην Υμνολογία

Ἦχος πλ. β΄.

Δεῦτε ἑώα πλήθη καί ἑσπέρια, δεῦτε καί τοῖς στέμασιν τῶν εὐφημιῶν ἀναδήσωμεν τόν Ὅσιον καί Μάρτυρα Νικόλαον τόν ἐν Βουνένοις ἀθλήσαντα καί τήν πλευράν λογχευθέντα ὡς ὁ Δεσπότης Ἰησοῦς ὑπέρ οὐ προθυμως καί τήν κεφαλήν ἀπετμήθη. Διό παρ’ Αὐτῷ συναγάλλεται καί ἱκετηρίαν ποιεῖται ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἐν πίστει ὑμνούντων αὐτοῦ τήν ἄθλησιν.

        Ο Ὕμνος αὐτός ἀφιερωμένος στόν Ἅγιο Νικόλαο τόν Νέο «Τόν Ὅσιον και Μάρτυρα», εἶναι γραμμένος σέ Ἦχο πλάγιο τοῦ Δευτέρου καί ψάλλεται κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς παραμονῆς τῆς Ἑορτῆς του.Δημιουργός αὐτοῦ τοῦ Ὕμνου ὅπως καί ὁλόκληρης τῆς Ἀσματικῆς Ἀκολουθίας πού ψάλλεται στίς 8 καί 9 Μαΐου εἶναι ὁ Ἱερομόναχος Ἀκάκιος ὁ ἐν Διακρούσῃ ὁ ὁποῖος ἦταν προικισμένος ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῆς Ὑμνογραφίας (νά γράφει δηλ. ὕμνους) καί μέ αὐτούς ἀνεφήμησε, ἐμεγάλυνε καί ἐτίμησε τόν Ἅγιό μας προσφέροντάς τους σέ Ἐκεῖνον σαν μία εὐωδιαστή ἀνθοδέσμη, ἀγάπης καί ἀφοσίωσης.

        Ο Ὑμνογράφος μέσα ἀπό τόν Ἦχο τόν πλάγιο τοῦ Δευτέρου θέλει νά προκαλέσει στούς πιστούς συγκίνηση. Ὁ Ἦχος αὐτός εἶναι ἔτσι δομημένος ὥστε τό χρῶμα πού «ἀκούγεται», ὅταν ψάλλεται, νά προκαλεῖ στούς πιστούς τόν πόνο, τό πάθος, τήν κατάνυξη, τόν σπαραγμό καί νά τούς φέρνει πιό κοντά μέ τρόπο πνευματικό στό φρικτό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου.Μέσο γιά νά φτάσουμε πνευματικά στό Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου μας ἐκτός ἀπό τήν Ἁγιογραφία ὅπου βλέπουμε μέ παραστατικότητα τήν μορφή καί τό μαρτύριό του, εἶναι καί ἡ Βυζαντινή μας Μουσική. Ἡ Θεία καί Μεγαλουργός αὐτή

      Τέχνη τήν ὁποία ταπεινά καί ἐμεῖς διακονοῦμε στό ἀναλόγιο τοῦ Ναοῦ πού εἶναι ἀφιερωμένος στόν Ὀσιομάρτυρα, μέ την ὁποία ἐκφράζουμε τά συναισθήματά μας.Χειριστής αὐτοῦ τοῦ μέσου εἶναι ὁ Ψαλμωδός ( Ἱεροψάλτης) ὁ ὁποῖος θά πρέπει νά ὑπηρετεῖ τήν μουσική πιστά και «ἐξ’ ὅλης τῆς ψυχῆς του καί ἐξ’ ὅλης τῆς διανοίας του» ἔχοντας πάντοτε καθαρή τή καρδιά του, ἐλαφρά τήν συνείδησή του καί σώφρονα τόν λογισμό του. Ὁ ψαλμωδός ἐπικαλεῖται τήν θεία Χάρι νά τοῦ ἐπιτρέψει νά μεταβῆ νοερά στον Τόπο τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου μας καί νά γίνει ἐκφραστής αὐτῶν τῶν στιγμῶν. Θά προσπαθήσει νά «δεῖ» μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς του τόν Ἅγιο τήν ὥρα πού «καί τήν πλευράν» κεντᾶται μέ τήν λόγχη ὥς «ὁ Δεσπότης Ἰησοῦς» καί νά νοιώσει τον ἴδιο ψυχικό πόνο. Νά ἐκφράσει στόν σπαραγμό τῆς καρδιᾶς τοῦ Ἁγίου καί τόν πόνο του, τόν ἀνθρώπινο πόνο, ὅταν.., «και τήν κεφαλήν ἀπετμήθη». Ἐκείνη ἀκριβῶς τήν στιγμή ὁ Ἱεροψάλτης θά κάνει μία μεγάλη παύση. Τό μαρτύριο τελειώνει και ἐπέρχεται ἡ φοβερή ὥρα τοῦ θανάτου. Τίποτε δέν μπορεῖ νά περιγράψει αὐτήν τήν στιγμή ἐκτός ἀπό τήν σιωπή.

       Ως Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε ὅμως πώς ἡ Ἀληθινή Ζωή, ἡ αἰώνια καί παντοτινή ξεκινᾶ ἀπό ἐκείνη ἀκριβῶς τήν ὥρα. Τήν ὥρα δηλ. πού ἐπέρχεται ὁ θάνατος καί μεταβαίνουμε «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν». Γι’ αὐτό τώρα ὁ Ἦχος ἀλλάζει σέ πλάγιο τοῦ Πρώτου. Ὁ ψαλμωδός ψάλλει τώρα πανηγυρικά καί εὐφρόσυνα διότι « ...παρ’ Αὐτῷ (τῷ Θεῷ)» συναγάλλεται ὁ Ἅγιός μας. Βρίσκεται ἤδη πλάι στόν Οὐράνιο Θρόνο ἀνάμεσα στούς μάρτυρες τῆς πίστεώς μας. Ἀμέσως μετά ὁ Ἦχος ἀλλάζει σέ Δεύτερο διότι πρέπει νά ἐκφραστεῖ ἡ ἱκεσία, ἡ παράκληση, ἡ δέηση. « ... Καί ἱκετηρίαν ποιεῖται ὑπέρ ἡμῶν...». Τόν παρακαλοῦμε νά πρεσβεύει γιά τούς πιστούς πού τόν ἑορτάζουν, πού τόν εὐλαβοῦνται καί πού τον τιμοῦν προσκυνώντας τά ἱερά λείψανα καί τήν Εἰκόνα του καί κυρίως μιμούμενοι την ζωή τήν ὁμολογία, τήν πίστη καί τό στέρρεο φρόνημά του. Ο Ἦχος ἐπανέρχεται στόν πλάγιο τοῦ Δευτέρου τώρα πού ὁλοκληρώνεται ὁ Ὕμνος γιά νά ἐκφραστεῖ ὁ δικός μας πόνος, τό πάθος μας, ἡ ἐξαθλίωση τῆς ψυχῆς μας καί τό δικό μας μαρτύριο.

       Ο Ψαλμωδός προσπαθεῖ νά βοηθήσει τούς πιστούς νά κατανοήσουν ὅτι ἀπο ἐδῶ καί πέρα πρέπει νά πονᾶμε γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες ἐνῶ ὅταν φθάσει ἐκείνη ἡ εὐλογημένη ὥρα, μέλημά μας ἄς εἶναι νά χύσουμε καί ἐμεῖς τό αἷμα τῆς καρδιᾶς μας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας.

Δημήτριος Β. Ἀναδιώτης   Πρωτοψάλτης τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας.