Τα πρόσωπα των περισσοτέρων σκυθρωπά και απεγνωσμένα. Προχωράς και βλέπεις τείχη να υψώνονται· τείχη ορατά και αόρατα, μα συνάμα και θεόρατα. Σκύβεις το κεφάλι και προχωράς, δίχως να ξέρεις πως θα ξημερώσει η επόμενη μέρα. Τη σιγή τούτη θα διακόψει ένας κρότος· ένα πιστόλι που θα δώσει τέλος. Είναι κυρίως τούτο το πιστόλι που πιέζουμε καθημερινά στους κροτάφους μας και επιμένουμε να σκοτώνουμε την ελπίδα μας.

Αυτό είναι λοιπόν η λύση; Τους ήρωες δεν τους κάνει η απόγνωση, τους ήρωες τους κάνει ο αγώνας. Και ας πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, τι είναι αυτό που θέλουμε στη ζωή; Να γίνουμε «ήρωες» ή οι αθόρυβοι διάκονοι που θα μεταβάλουν τον εαυτό και το περιβάλλον τους; Ένας αυτόχειρ, με όποια κίνητρα, είναι ένα πυροτέχνημα στο ρου της ιστορίας. Ένας άνθρωπος που διακονεί είναι εκείνος που είναι ικανός να αλλάξει το ρου της ιστορίας.

Μάθαμε να στεκόμαστε στην επιφάνεια. «Στο σημείο που μας φέρανε…», θα πούμε. Κι όμως, ο φόβος να ψάχνουμε την τροφή μας στα σκουπίδια είναι ένας βαθύτερος φόβος. Είναι ο φόβος ότι δεν έχουμε ανθρώπους  γύρω μας να μας στηρίξουν. Είναι ο φόβος ότι δεν έχουμε φίλους, αδέρφια, συγγενείς. Είναι ο φόβος της μοναξιάς. Μια μοναξιά που γίνεται σκοτάδι όταν δεν υπάρχει πίστη και ελπίδα. Πίστη σε ένα Θεό που ποτέ δεν εγκατέλειψε κανέναν και που έδωσε το αιώνιο μήνυμα της ελπίδας μέσα από την Ανάστασή Του.

Τόσο οξύμωρη είναι η ζωή μας. Από τη μία οδεύουμε προς την Ανάσταση και από την άλλη σκοτώνουμε κάθε ίχνος ελπίδας και προσφοράς. Είναι λες και είμαστε σε μια πορεία και ενώ όλα στρέφονται στην ανατολή, εμείς με μανία γαντζωνόμαστε στο σκοτάδι. Το μεγαλύτερο ποσοστό όμως αυτού του σκοταδιού είναι γιατί εμείς επιλέγουμε να κλείσουμε σφιχτά τα μάτια μας. Αν τολμήσουμε όμως λίγο να τα ανοίξουμε, τότε οι πρώτες γλυκές αχτίδες θα εισβάλουν και τότε θα καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το φως.

Ας προσέξουμε λίγο το σημερινό Ευαγγέλιο «μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου.» Τι φοβόμαστε λοιπόν; Ο Κύριος, ο Χριστός που ανέστησε το Λάζαρο, μπαίνει στην πόλη των Ιεροσολύμων. Κι αυτή η πόλη των Ιεροσολύμων είναι κι αυτή η δική μας ψυχή. Έρχεται ταπεινά πάνω σε ένα γαϊδούρι. Δεν έρχεται να μοιράσει προνόμια για να γίνει αγαπητός. Έρχεται να προσφέρει τον Εαυτό του θυσία για τη σωτηρία όλων μας. Τι φοβόμαστε λοιπόν;

Σήμερα θα ψάλλουμε το «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός» και αυτό δεν υποδηλώνει μόνο την ξαφνική έλευση του Κυρίου, αλλά και την εμφάνισή Του στο πιο βαθύ σκοτάδι της ζωής μας. Εκεί που όλα μοιάζουν μαύρα Εκείνος έρχεται να τα φωτίσει όλα και να μας εγείρει από τον ύπνο της απόγνωσης και της απελπισίας. Έρχεται όχι μονάχα να μας μιλήσει, αλλά να κάνει πράξη στη ζωή μας την Ανάσταση. Τι φοβόμαστε λοιπόν;  Η Ανάσταση δεν είναι μακριά. Όποιος και αν είναι ο σταυρός μας και τα πάθη μας, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην Ανάστασή μας, παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός.

Καλή Ανάσταση!