Μιά ἀνάσταση πρίν τήν Ἀνάσταση, μία πορεία πρίν τό δράμα, μία ὑποδοχή πρίν τήν ἀπόρριψη γιορτάζουμε σήμερα! Σήμερα, πού ἔκλεισε ὁ κύκλος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ἀνοίγει ὁ κύκλος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, βγαίνουμε ἀπό κάθε κακό γιά νά ὑποδεχτοῦμε τό ἀπόλυτο καλό,ὅπως οἱ κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμων «ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ». Δραπετεύουμε ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τό περιβάλλον τῆς ματαιότητας, ἀπό τήν καθημερινότητα τοῦ ἄγχους καί τῆς φθορᾶς, γιά νά ὑπαντήσουμετόν Μεγάλο Ἐρχόμενο. Ὑποδεχόμαστε Ἐκεῖνον πού δέν κουράστηκε νά ἔρχεται κοντά μας, νά μᾶς ψάχνει, νά μεριμνάει γιά τή σωτηρία μας.

Σήμερα ὁ Φωστήρας τοῦ κόσμου, ὁ Παντοκράτορας Θεός δέν ἔρχεται ἁπλῶς ὡς ἀναζητητής τοῦ ἀνθρώπου. Σήμερα εἰσβάλλει στήν κοινωνία ὡς Μελλοθάνατος. Ἔρχεται στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, γιά νά χαρίσει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό. Ἔρχεται στή μοναξιά, γιά νά φανερώσει τό πρόσωπό Του. Ἔρχεται στόν δρόμο τῆς ζωῆς, γιά νά μᾶς συνοδέψει, νά πιάσει τό χέρι μας ἤ καί νά μᾶς φορτωθεῖ στούς ὤμους Του, ὅταν τό κρίνει ἀπαραίτητο. Ἔρχεται μέ τρεῖς ἰδιότητες, ὡς Νικητής τοῦ θανάτου, ὡς Μεγάλος Δάσκαλος, ὡς Ἀρχιερέας τῆς μεγαλύτερης θυσίας τοῦ σύμπαντος.

Πρῶτον, ὁ Ἰησοῦς εἰσέρχεται στήν πραγματικότητά μας ὡς Νικητής τοῦ θανάτου. Ἤδη κατατρόπωσε τόν θάνατο. Ἤδη ἀνέστησε τόνφίλο Του, τόν Λάζαρο,πού ἦταν τετραήμερος νεκρός. Ἀλλά καί πρίν ἀπό καιρό εἶχε νικήσει τόν θάνατο, ὅταν ἀνέστησε τόν γιό τῆς χήρας στήν πόλη Ναῒν καί ὅταν ἀνέστησε τό κοριτσάκι τοῦ ἀρχισυνάγωγου Ἰάειρου. Ἦταν πλέον σίγουρο ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν ὑποχείριο τοῦ θανάτου. Εἰσέρχεται σήμερα στήν προοπτική τοῦ μαρτυρίου Του, ἀλλά δέν πρόκειται νά καταβληθεῖ ἀπό τόν θάνατο. Εἰσέρχεται γιά νά πονέσει καί νά θυσιαστεῖ, ἀλλά παραμένει ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Εἶναι ὁ ἀνακαινιστής τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἄφθαρτος Σωτήρας καί Βασιλιάς. Δέν ὑπάρχει πιό μεγάλη δύναμη ἀπό τή δύναμη ἐναντίον τοῦ θανάτου. Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ κτιστοῦ κόσμου λυγίζουν μπροστά στό θάνατο. Μόνον ἕνα πρόσωπο στέκεται ἀντιμέτωπο καί συνθλίβει τόν θάνατο, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Κύριος τοῦ παντός εἰσβάλλει στήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα ὡς ἐξουσιαστής τοῦ θανάτου.

Ἐμεῖς φοβόμαστε τόν θάνατο, διότι δέν πλαστήκαμε γιά νά παραδιδόμαστε σ’ αὐτόν. Δέν θέλουμε οὔτε τό ὄνομά του νά ἀκοῦμε. Ἡ δική του πραγματικότητα εἶναι κάτι τρομακτικό. Προσπαθοῦμε μέ κάθε τρόπο νά τόν ξορκίσουμε. Στό τέλος, βέβαια, γνωρίζουμε πώς θά ὑποκύψουμε. Κανείς δέν κατάφερε νά δραπετεύσει ἀπό τόν θάνατο. Ἀκόμη καί αὐτοί πού ἀνέστησε ὁ Χριστός παραδόθηκαν καί πάλι στόν τάφο. Ζοῦμε ὅμως, ὡς μαθητές τοῦ Χριστοῦ,στήν προοπτική τῆς κοινῆς Ἀνάστα- σης. Σήμερα, πού ὑποδεχόμαστε τόν Νικητή τοῦ θανάτου, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ τάφος δέν εἶναι τό τέλος. Ὁ τάφος εἶναι ἡ πόρτα, τήν ὁποία διαβαίνουμε γιά νά περάσουμε στήν αἰώνια ζωή. Εἴμαστε ἀθάνατοι. Μέ τόν σωματικό θάνατο ἁπλῶς ἀλλάζουμε τρόπο ζωῆς. Ἀπό τούτη τή ζωή, τή μάταιη καί ὑλική, περνᾶμε στήν ἀληθινή ζωή, τήν αἰώνια, τήν ἀτελείωτη, τήν ἄφθαρτη καί οὐσιαστική. Ἐφόσον ἀνοίγουμε τήν ὕπαρξή μας στήν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ, ἀνοίγουμε καί τήν προοπτική τῆς ἀθανασίας. Ἡ Ἀνάσταση γιά τόν πιστό δέν εἶναι ἐλπίδα καί προσμονή, εἶναι βεβαιότητα καί ἐμπειρία, βίωμα πού τό ζεῖ ἀπό τώρα. Σεβόμαστε τόν θάνατο καί προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτόν, ἀλλά δέν μᾶς τρομάζει. Δέν ἀπελπιζόμαστε μπροστά στόν θάνατο, διότι μᾶς περιμένει μετά ἀπ’ αὐτόν καί πάλι ἡ ζωή.

Δεύτερον, ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται ἔνδοξα στήν πραγματικότητά μας ὡς ὁ Μεγάλος Διδάσκαλος. Ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ἀμέτρητοι δάσκαλοι καί καθηγητές στόν κόσμο. Κανείς, ὅμως, δέν εἶναι ἀληθινός δάσκαλος καί καθηγητής παρά μόνον ἕνας, ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ σοφοί τοῦ κόσμου ἔχουν ἐλλείμματα. Ὅλοι οἱ δάσκαλοι τῆς ἀνθρωπότητας δίδαξαν τό σωστό, ἀλλά δίδαξαν καί τό λάθος. Μόνον ὁ Μεγάλος Διδάσκαλος Ἰησοῦς εἶναι ἀλάνθαστος. Ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες κατέχουν ἕνα κομμάτι τῆς γνώσης. Ἀκόμη καί οἱ ὑπολογιστές, ἀκόμη καί ἡ λεγόμενη τεχνητή νοημοσύνη κατέχουν καί θά κατέχουν τόση γνώση, ὅση θά τούς παρέχουν τά δεδομένα πού ἔρχονται στίς ἀποθῆκες τους. Ὅσα μυστικά τῆς κτιστῆς πραγματικότητας καί ἄν ἀποκαλύψουν, πάντοτε θά ὑπάρχουν πολύ περισσότερα πού θά παραμένουν ἀνεξερεύνητα καί ἄγνωστα. Ἡ κτίση πάντοτε θά παραμένει ἕνα ἀνεκλάλητο μυστήριο, πού ἡ ἐπιστήμη θά τό προσεγγίζει, ἀλλά ποτέ δέν θά καταφέρει νά τό κατακτήσει. Ἐκεῖνος, ὅμως, πού κατέχει ὅλη τή γνώση τοῦ κόσμου καί ὅλα τά μυστήρια τοῦ σύμπαντος εἶναι ὁ Παντογνώστης καί Παντοδύναμος Χριστός. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὄντως Σοφία. Εἶναι ἡ ἀληθινή ἀφορμή καί ὁ μοναδικός πάροχος κάθε γνώσης ὄχι μόνο τῆς κτιστῆς πραγματικότητας ἀλλά καί τῶν ἀνεκλάλητων μυστηρίων πού προέρχονται ἀπό τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ.Ὅταν λοιπόν ὑποδεχόμαστε τόν Χριστό, ἀνοίγει ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας στήν ἀληθινή Σοφία. Μπορεῖ νά μήν κατέχουμε ἐπιστημονικές γνώσεις καί πτυχία. Μπορεῖ νά μήν ξέρουμε ἀκόμη καί γράμματα. Ἀλλά, ὅταν ἔχουμε τόν Χριστό κυβερνήτη στόν ἑαυτό μας, τότε κατέχουμε τήν ἀληθινή γνώση τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι τά μυστικά καί οἱ τρόποι τῆς εὐτυχίας.

Τρίτον, σήμερα εἰσοδεύει ὁ Χριστός στή ζωή μας ὡς Μεγάλος Ἀρχιερέας. Ἔρχεται νά προσφέρει θυσία τόν ἑαυτό Του γιά τό χατίρι ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἔρχεται νά στρώσει τήν Ἁγία Τράπεζα τῆς ἀγάπης, πάνω στήν ὁποία θά σερβίρει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του. Ἔρχεται σάν θύτης καί θύμα νά ἁγιάσει ὅσους Τόν ἀγαποῦν καί θέλουν νά Τόν ἀκολουθήσουν στό Πάθος καί στόν θρίαμβο. Ἔρχεται νά ἱερουργήσει τή Θεία Λειτουργία τῆς ἕνωσης ἀνθρώπου καί Θεοῦ, γιά νά μᾶς κάνει μετόχους στήν ἀπρόσιτη δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Εἶναι ὁ Μεγάλος Ἀρχιερέας, διότι εἶναι μοναδικός. Κανείς ποτέ ἱερέας καί ἀρχιερέας δέν μοίρασε τό σῶμα του στούς πιστούς. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος πούαὐτόβουλα παρατίθεται σάν σφάγιο, γιά νά χορτάσει ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Σ’ αὐτή τή μυσταγωγία τῆς θεϊκῆς θυσίας καλούμαστε νά λάβουμε μέρος ὄχι συναισθηματικά καί νοητικά ἀλλά ὑπαρξιακά, συθέμελα, ἀληθινά καί ὁλοκληρωτικά. Μόνον ἔτσι θά βιώσουμε τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνακαινιστική ἐμπειρία καί τρόπο ζωῆς.

Κυριακή Βαῒων σήμερα. Ὁ Χριστός εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καί οἱ κάτοικοι τῆς πόλης «ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ». Τόν ὑποδέχονται ὡς Νικητή τοῦ θανάτου, ὡς Μεγάλο Διδάσκαλο καί ὡς Ἀρχιερέα. Ἔτσι ἄς Τόν ὑποδεχόμαστε κι ἐμεῖς στή ζωή μας. Νά ἔρχεται στό δράμα τῆς δικῆς μας Μεγάλης Ἑβδομάδας, γιά νά μᾶς ζωοποιεῖ, νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς ἁγιάζει πάντοτε μέ τήν ἀγάπη Του.

Ι.Μ Δ