Πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής και κάθε χρόνο η ημέρα αυτή πανηγυρίζεται ως η Κυριακή της Ορθοδοξίας.Το Μάρτιο του 843 μ.Χ., η Θεοδώρα, μετά το θάνατο του εικονομάχου συζύγου της, αυτοκράτορα Θεόφιλου, επέβαλε την οριστική αναστύλωση των εικόνων. Μετά από μακρά περίοδο διαμάχης, οι εικονομάχοι καταστέλλονται οριστικά. Από τότε η γιορτή αυτή συνδέεται με τη νίκη του Ορθόδοξου Δόγματος απέναντι σε κάθε αιρετική παρέκκλιση.

      Όσοι έχουν βρεθεί στις εκκλησίες αυτήν την ημέρα, θα έχουν διαπιστώσει ότι,  όπως εκείνη την Κυριακή της αναστύλωσης των αγίων εικόνων, απαγγέλλονται οι καθιερωμένοι έπαινοι υπέρ των «αναστηλωτών» αυτοκρατόρων, αναθεματίζονται οι εικονομάχοι ηγεμόνες και καταδικάζονται όλες οι προηγούμενες αιρετικές διδασκαλίες. Ακολουθείται δηλαδή μέχρι σήμερα το ίδιο τυπικό. Στην περιφορά των αγίων εικόνων ο ιερέας εκφωνεί: «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος». Δηλαδή: ποιος Θεός είναι τόσο μεγάλος σαν το δικό μας Θεό; Εσύ μονάχα είσαι ο Θεός, που κάνεις έργα θαυμαστά· Εσύ και μόνο.

       Είναι ανάγκη όμως να σημειωθεί ότι όταν κάνουμε λόγο για τη γιορτή της Ορθοδοξίας δεν πρέπει να την εννοούμε ιδεολογικά. Η Ορθοδοξία δεν είναι ένα θεωρητικό σύστημα ιδεών. Δεν είναι μία ιδεολογία, που πρέπει να αντιπαρατεθεί προς τις άλλες υπάρχουσες ιδεολογίες. Πολλοί άνθρωποι, σήμερα, αναφέρονται στην «αξία της Ορθοδοξίας» αλλά αγνοούν τι είναι η Εκκλησία. Στα λόγια εύκολα αποδέχονται την Ορθοδοξία ως το καλύτερο θεολογικό σύστημα, αλλά έχουν πρόβλημα με την Εκκλησία στην πράξη· δεν μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια της και να ενταχθούν μέσα στο οικογενειακό της κλίμα. Παραβλέπουν ότι η Ορθοδοξία είναι το ορθό δόγμα, δηλαδή η αληθινή πίστη της Εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός και ότι η ορθόδοξη λατρεία είναι η αληθινή πράξη της Εκκλησίας.

       Η Εκκλησία όμως είναι το σώμα με κεφαλή τον Χριστό και μέλη όλους τους βαπτισμένους Ορθόδοξους Χριστιανούς: κλήρο και λαό. Επομένως δεν μπορούμε να δεχθούμε τη λατρεία της Εκκλησίας αποκόπτοντάς την από τον κλήρο και όλο το ιεραρχικό της πολίτευμα. Στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων φαίνεται ξεκάθαρα η αλήθεια, πως η Εκκλησία είναι το πνευματικό θεραπευτήριο· το νοσοκομείο, μέσα στο οποίο θεραπεύονται οι άνθρωποι. Και όταν ακόμη παρατηρούνται λάθη και σφάλματα μέσα στην Εκκλησία τότε είναι που εκφράζεται περισσότερο η αποστολή και το έργο της: να θεραπεύει τους τραυματισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως πολλοί από εμάς δεν αντιλαμβανόμαστε αυτήν την αλήθεια και θεωρούμε πως η Εκκλησία υπάρχει για να παρακολουθεί τον κόσμο και να απαντά ορθολογιστικά στα διάφορα ζητήματα και προβλήματα, υπάρχει δηλαδή για να εργάζεται απλώς κοινωνικά. Και ακόμα χειρότερα: μερικά μεμονωμένα περιστατικά τραυματισμένων ανθρώπων τα γενικεύουμε καταλήγοντας σε εσφαλμένα συμπεράσματα για το τι είναι τελικά το Σώμα της Εκκλησίας.

     Επομένως, μήπως το να αναγνωρίζουμε - ή καλύτερα, να νομίζουμε ότι αναγνωρίζουμε - την αξία της Ορθοδοξίας αλλά ταυτόχρονα να μη δεχόμαστε τους κληρικούς της και να μη συμμετέχουμε στη λατρεία της, είναι υποκρισία; Μήπως τελικά, είναι και αυτό μια μορφή ιδιότυπης πλάνης; Να, όπως τότε στα χρόνια των «εικονομάχων» και των «εικονολατρών»!