Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αδελφοί μου, διηγείται την θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ. Η σκηνή είναι εντυπωσιακή και συγκινητική. Ο Χριστός βρίσκεται πλαισιωμένος από πλήθος ανθρώπων μέσα σε μια οικία, διδάσκοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου Του. Την ίδια στιγμή, οι συγγενείς ενός παραλυτικού προσπαθούν να Τον πλησιάσουν, πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο Κύριος έχει τη δύναμη να θεραπεύσει τον άνθρωπό τους. Επειδή η προσέγγιση είναι αδύνατη, λόγω του πλήθους, χαλούν τη στέγη και κατεβάζουν τον άρρωστο ενώπιόν Του.

       Ο Χριστός δεν ενεργεί ευθέως την αναμενόμενη θεραπεία, αλλά επαινεί την πίστη του ανθρώπου και τον συγχωρεί από τις αμαρτίες του. Το γεγονός αυτό εξαγριώνει τους παρευρισκόμενους γραμματείς, οι οποίοι, εσωτερικά και όχι δημόσια -  φοβούμενοι το πλήθος - Τον χαρακτήρισαν βλάσφημο, επειδή σφετερίσθηκε εξουσία που έχει μόνον ο Θεός. Ο παντογνώστης, όμως, Κύριος αντιλαμβάνεται τις σκέψεις τους, αποκαλύπτει ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει την εξουσία να θεραπεύει και την σωματική ασθένεια και την ψυχική βλάβη, την αμαρτία και αποδίδει τον άρρωστο υγιή, πλέον, στους συγγενείς του.

          Ο Χριστός ευθέως συνδέει την σωματική αρρώστια με την ύπαρξη της αμαρτίας, διδάσκοντας ότι η αμαρτία είναι μια πραγματικότητα στη ζωή, η άγνοια της οποίας έχει καταστροφικές συνέπειες στο σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι όμως, οι φορείς του κοσμικού πνεύματος, σήμερα, χαμογελούν όταν η Εκκλησία ομιλεί περί αμαρτίας και την συνδέει με την κακοδαιμονία του σύγχρονου κόσμου. Άλλοτε, όμως, κατηγορούν δριμύτατα την Εκκλησία γιατί δήθεν χρησιμοποιεί ως φόβητρο την αμαρτία για να εξουσιάζει πνευματικά τους ανθρώπους, στερώντας τους το δικαίωμα της ελευθερίας.

       Η αναγνώριση της αμαρτίας ως υπαρκτής πραγματικότητας εξαρτάται από το αν πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό ως μοναδικό προσωπικό Σωτήρα και Λυτρωτή, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς να προσπαθούμε να Τον προσαρμόσουμε στα μέτρα της δικής μας αδυναμίας, αλλά αγωνιζόμενοι να προσαρμοστούμε στα μέτρα της δικής Του θέλησης. Αν ακολουθούμε τη διδασκαλία Του εν συνόλω και όχι κατά περίπτωσιν, ανάλογα με το τί είναι σύμφωνο με την κοσμοθεωρία μας και τί όχι. Αν είμαστε έτοιμοι ν’ αναμετρηθούμε με τα σχήματα του κόσμου που θέλουν να Τον εξοβελίσουν από τη ζωή της ανθρωπότητας.  Αν πιστεύουμε με τον τρόπο αυτό, ο λόγος περί αμαρτίας δε θα μάς ενοχλήσει, δε θα μάς εξαγριώσει. Μπορεί μόνο να μάς οδηγήσει στο δρόμο της μετανοίας, διά της αυτομεμψίας και αυτογνωσίας. Αν, όμως, δεν πιστεύουμε στον Θεό, τότε ασφαλώς και θα θεωρήσουμε γελοία κάθε ενασχόληση με την καλλιέργεια του εσωτερικού μας κόσμου και περιττό κάθε λόγο περί αμαρτίας. 

          Αυτό ακριβώς είναι και η αμαρτία, Θεού αλλοτρίωσις… του καλού παρεκτροπή[1], όπως διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ενώ ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος χαρακτηρίζει την αμαρτία ως «γεγονός που αναστατώνει εσωτερικά τον άνθρωπο. Τον διχάζει, σαλεύει τα θεμέλια της υπάρξεώς του, τον συγκλονίζει. Ερημώνει την ψυχή, χωρίζει από τον Θεό, χωρίζει από τους αγγέλους, τους φίλους του Θεού, φυγαδεύει τους αγαθούς λογισμούς, παραδίδει τον άνθρωπο στην αγριότητα των δαιμόνων»

         Αλλά, πώς να πιστέψουμε στην ύπαρξη της αμαρτίας και ν’ αποφασίσουμε ν’ αναμετρηθούμε μαζί της, όταν αρνούμαστε την ύπαρξη του διαβόλου; Άθελά μας, με τη στάση μας αυτή, δικαιώνουμε τον μεγάλο αγώνα του διαβόλου να μάς πείσει ότι δεν υπάρχει, ακριβώς για να μπορεί απερίσπαστος να επιτελεί το διαβρωτικό του έργο χωρίς ν’ αντιμετωπίζει αντιστάσεις και προσκόμματα. Και το έργο του διαβόλου είναι ακριβώς αυτό. Η εγκαθίδρυση της αμαρτίας και η επιβολή της ως φυσιολογικού τρόπου ζωής.

           Κάποιοι, ακούγοντας τις παραπάνω απόψεις, ίσως θα μειδιάσουν, καθώς θα τις θεωρήσουν απόκοσμες και αναχρονιστικές. Ο Χριστός, όμως, είναι χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας[2], προσφέρει τον λόγο και την αλήθεια Του, αυθεντική και ξεκάθαρη, σε όλους και καλεί όποιον θέλει να συνταυτιστεί μαζί Του. Δεν επιβάλλεται σε κανένα, δε γίνεται βάρος σε κανένα. Η αυθεντία Του δε θίγεται ούτε προσβάλλεται από την ατέλεια και τα λάθη των ανθρώπων Του, δεν υποτάσσεται στις αδυναμίες των λειτουργών Του. Ξεφεύγει από το πεπερασμένο ανθρώπινο στοιχείο και προσφέρεται ως ελπίδα σωτηρίας σε όλους εκείνους που δε θεωρούν εαυτούς το κέντρο του κόσμου αλλά ένα απειροελάχιστο ψήγμα της Θεϊκής μεγαλοσύνης Του. Δωρίζεται προς όλους εκείνους που δε χρησιμοποιούν τις αδυναμίες τους, με περισσή θρασύτητα, ως όπλο εναντίον Του, αλλά αγωνίζονται, με ταπείνωση, για την υπέρβαση και την καταστολή τους. ΑΜΗΝ!

                                            Αρχιμ. Ε.Ο.

[1] Ε.Π.Ε., 9, 142&144

[2] Εβρ. 13,8