Το ξέρετε ότι σε λίγα χρόνια δεν θα μπορούμε στο σχολείο να φοράμε σταυρό; Ίσως σας φαίνεται παράξενο, αλλά έτσι αποφάσισαν στη Γαλλία και ετοιμάζονται να ψηφίσουν και σχετικό νόμο. Με αφορμή την εξάπλωση της ισλαμικής μαντήλας σε πολλές μαθήτριες, οι οποίες είναι μουσουλμάνες στο θρήσκευμα, οι υποστηρικτές της ανεξιθρησκίας και του λεγόμενου «λαϊκού κράτους» (άθεου, άθρησκου), «προοδευτικοί» Γάλλοι πολιτικοί και στοχαστές αποφάσισαν να απαγορεύσουν στα σχολεία εκτός από τις μαντήλες, και τους σταυρούς και τα θρησκευτικά σύμβολα των εβραϊκής καταγωγής μαθητών και γενικά, καθετί που θυμίζει θρησκευτική πίστη.

            Η θρησκεία στην Ευρώπη θεωρείται καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Δεν με αφορά αν πιστεύεις σε κάποιο Θεό ή δεν πιστεύεις πουθενά. Το ίδιο δεν σε αφορούν και οι δικές μου πεποιθήσεις. Και όχι μόνο αυτό. Το κράτος ενοχλείται αν δημόσια αποτυπώνεται στην ενδυμασία ή την συμπεριφορά η θρησκευτική μου προτίμηση ή ταυτότητα. Κι αυτό γιατί το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει το δικαίωμα αυτών που δεν θέλουν να αποκαλύψουν τις πεποιθήσεις τους να συγχρωτίζονται μ’ αυτούς που θέλουν και να κινδυνεύουν έτσι να πέσουν θύματα πιθανής ρατσιστικής συμπεριφοράς. Δημοκρατία σημαίνει προστασία και του έσχατου που διαφωνεί με την πρακτική των πολλών.

            Η ιδεολογία αυτή είναι απίστευτα ακραία. Αντί το κράτος να προστατεύει από τον ρατσισμό τους λίγους, επιφυλάσσει έναν ιδιότυπο ρατσισμό για τους πολλούς.  Αντί να σέβεται εξίσου λίγους και πολλούς, επιβάλλει απίστευτης ωμότητας περιορισμούς στην ελευθερία των πολλών, και καθιστά την τήρηση των δικαιωμάτων των όποιων λίγων τυραννία εις βάρος των πολλών. Θεωρεί πρόοδο στην εκπαίδευση και την κοινωνία να μην φαίνονται οι άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά ίδιοι. Η μαζοποίηση σε όλο της το μεγαλείο!

            Η θρησκεία ουδέποτε ήταν ιδιωτική υπόθεση στην ιστορία του κόσμου. Οποιαδήποτε θρησκευτική κοινότητα εκφράζονταν δημόσια. Είχε το θάρρος, ακόμα κι όταν καταπιέζονταν από τους πολλούς και ισχυρούς, με τόλμη να εκφράζει τις πεποιθήσεις της. Αυτό άλλωστε καταξιώνει και τον άνθρωπο. Να αναλαμβάνει το κόστος των πεποιθήσεων και των αντιλήψεών του. Γιατί τότε έχει νόημα και η ζωή. Αν είσαι ό,τι και οι άλλοι, είσαι ένα παιχνίδι στα χέρια του κάθε συστήματος, αλλά και χάνεται η ελευθερία της επιλογής σου.

            Πολύ αίμα χύθηκε για να μπορεί η θρησκευτική πίστη να εκφράζεται ελεύθερα. Σε μια Ευρώπη πολυφωνική, τα κράτη θα έπρεπε να ορίζουν κανόνες που θα προφυλάσσουν όσους είναι διαφορετικοί να μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους και να μην αντιμετωπίζουν ποινικοποίηση γι’ αυτές. Αντί να γίνεται αυτό, ποινικοποιείται το δικαίωμα και των πολλών και των λίγων να εκδηλώνουν ελεύθερα τις όποιες αντιλήψεις, ιδεολογίες, επιλογές τους. Πρόοδος από την ανάποδη.

            Η Γαλλία δείχνει έναν δρόμο ιδιαίτερα επικίνδυνο. Σήμερα είναι τα θρησκευτικά σύμβολα, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Καθώς κι εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη, ακολουθούμε σταδιακά ευρωπαϊκές ιδέες. Και στον τόπο μας υπάρχουν αρκετοί θαυμαστές του καταναγκαστικού θρησκευτικού αποχρωματισμού, που ενώ καυχώνται για τις προοδευτικές τους απόψεις, δεν κατανοούν ότι στην ουσία υποστηρίζουν έναν κρυφό φασισμό. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν αφορά μόνο στους άλλους, αλλά και σε μας. Και γι’ αυτό εμείς που είμαστε νέοι θα πρέπει να είμαστε ευαισθητοποιημένοι και να μην θεωρούμε τέτοια θέματα ασήμαντα. Γιατί αύριο θα είναι αργά να αντισταθούμε, αν μέσα μας τελικά αδιαφορήσαμε ή συμβιβαστήκαμε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός