Λίγες ημέρες προτού φθάσουν στα Ιεροσόλυμα, και ο Κύριος προλέγει στους μαθητές Του, όλα όσα πρόκειται να συμβούν.«Ιδού-τους λέει- πηγαίνουμε στα Ιεροσόλυμα για να παραδοθώ στο Εβραϊκό Συνέδριο, για να με δικάσει και να με καταδικάσει, θα με εμπαίξουν, θα με μαστιγώσουν, θα με σταυρώσουν και την Τρίτη ημέρα θα αναστηθώ».

     Οι μαθητές όμως παρ΄ όλο που ο Διδάσκαλος ξεκάθαρα τους αποκαλύπτει το ουράνιο Σχέδιο με το οποίο η Σωτηρία του κόσμου, έπρεπε να περάσει μέσα από τον σταυρικό θάνατό Του, εκείνοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τα λόγια Του. Αυτό φαίνεται και από την στάση των δύο μαθητών, του Ιακώβου και του Ιωάννη, οι οποίοι του ζητούν να καθίσουν ένας στα δεξιά Του και ο άλλος στα αριστερά Του όταν καθίσει στον «Βασιλικό Του Θρόνο» αγνοώντας ότι Bασιλικός Θρόνος για τον Ιησού ήταν ο Σταυρός.

     Παρ΄ όλα αυτά προφητικά τους διαβεβαιώνει ότι και εκείνοι θα πιουν αργότερα το Ποτήριο του Μαρτυρίου και  θα βαπτισθούν το Βάπτισμα των Παθημάτων, όπως ακριβώς θα γινόταν μ̉ Εκείνον ύστερα από λίγες ημέρες, αφού ο καιρός της Θυσίας και του Πάθους βρισκόταν πολύ κοντά.

     Μαζί με την γνωστοποίηση των μελλόντων ο Ιησούς για μια ακόμη φορά ξεκαθαρίζει την Μεγάλη αλήθεια ότι «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι» . Με άλλα λόγια ο Χριστός λέει : «Δεν ήλθα να με υπηρετήσουν οι άνθρωποι αλλά να υπηρετήσω εγώ τους ανθρώπους και να δώσω αντάλλαγμα την ζωή μου για κείνους».

Μεγάλα λόγια, που μόνο από το στόμα Εκείνου μπορούσαν να βγουν.

       Η διαφορά είναι ότι ο Χριστός δεν έμεινε στα λόγια, (όπως συνηθίζουμε εμείς) αλλά με το προσωπικό του παράδειγμα, με όλη την αγία ζωή Του, μας έδωσε μαθήματα διακονίας, ταπείνωσης και προσφοράς για τον άνθρωπο της τότε αλλά κυρίως της σύγχρονης εποχής.

       Είναι απ΄ όλους παραδεκτό ότι ζούμε σε καιρούς και χρόνους εγωιστικούς, υπερκαταναλωτικούς, καιρούς που χαρακτηρίζονται όχι μόνο απο κρίση οικονομική αλλα κυρίως από φτώχεια πνευματική. Ζητάμε πάντοτε οι άλλοι να γίνονται υπηρέτες μας, ενώ εμείς δείχνουμε απροθυμία να υπηρετήσουμε τον συνάνθρωπο μας. Ζητάμε δόξα, αλλά εμείς δεν δοξάζουμε, ζητάμε Τιμή αλλά εμείς δεν τιμούμε, ζητάμε σεβασμό αλλά εμείς δεν σεβόμαστε.

     Και όλα αυτά επειδή δεν έχουμε μάθει να ταπεινώνουμε τους εαυτούς μας, νομίζουμε πως είμαστε τέλειοι και πως δεν έχουμε καμία ανάγκη συμβουλής και βοήθειας από κανέναν.Και έτσι γεμάτοι υπερηφάνεια και υπεροψία ξοδεύουμε άσκοπα την ζωή μας και την σπαταλάμε στο να δημιουργήσουμε εντυπώσεις στο περιβάλλον μας , ότι είμαστε καλοί, ηθικοί, σοβαροί, έξυπνοι και αλάνθαστοι .

      Ας συνειδητοποιήσουμε όμως ότι όλοι μας είμαστε ατελείς, αμαρτωλοί, γεμάτοι ελλείψεις, φτωχοί πνευματικά και ότι έχουμε άμεση ανάγκη το έλεος και την χάρη του Θεού για να καταφέρουμε να μιμηθούμε έστω και στο ελάχιστο τον Ιησού ο οποίος μας δίδαξε την Αγάπη, την Θυσία, την Συγνώμη, την Ταπείνωση, και την Διακονία των αδελφών στα πρόσωπα των οποίων θα πρέπει να διακρίνουμε τον Μεγάλο μας Αδελφό και Αγαπημένο, Τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας που ως Βασιλιάς θα εισέλθη την άλλη Κυριακή στην Αγ. Πόλη όχι για να απολαύσει τις φροντίδες των υπηκόων Του αλλά για να τους υπηρετήσει προσφέροντας το Τίμιο Αίμα Του ως θυσία πνευματική για την σωτηρία όλων των ανθρώπων.

     Μόνο τότε θα καθίσουμε και εμείς δίπλα Του στην Ουράνια Βασιλεία Του, μαζί με όλους όσοι εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αγωνίζονται με τον σκοπό αυτό : «όχι διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι».