Το γράφουν όλα τα «μοντέρνα» περιοδικά! Το επισημαίνει στα σχετικά άρθρα περί σχέσεων κάθε ανερχόμενος αστέρας της δημοσιογραφίας: «Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα!» Το βεβαιώνουν στις συνεντεύξεις τους ηθοποιοί και τραγουδιστές, όταν τους κάνουν τις ανάλογες ερωτήσεις. «Ο γάμος είναι μία σύμβαση. Προτιμώ να συζώ κάθε φορά που ερωτεύομαι. Όταν κουράζομαι χωρίζω. Συνεχώς ερωτεύομαι. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει χωρίς να ‘ναι ερωτευμένος. Θα παντρευτώ μόνο όταν πρόκειται να κάνω παιδιά».Κυρίαρχη ιδεολογία έχει γίνει στην εποχή μας η άρνηση του γάμου, ο υποβιβασμός του σε μια νομική σύμβαση, κυρίως για να πάρουν ταυτότητα τα παιδιά. Φόβος κυριαρχεί στους νέους ανθρώπους για τις σχέσεις, δέος για την αποτυχία, ανησυχία για τον χωρισμό. Και καθώς τα διαζύγια έφτασαν στην Αθήνα στο ένα τρίτο των γάμων, μοιάζουν να επιβεβαιώνονται οι κατήγοροι του θεσμού.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Δεν χωρίζουν μόνο όσοι παντρεύονται, αλλά κι εκείνοι που ζουν εκτός γάμου. Χιλιάδες σχέσεις ξεκινούν και σταματούν χωρίς ποτέ να καταμετρηθούν επίσημα. Σχέσεις που δεν γνώρισαν την «σύμβαση», ούτε την «ρουτίνα» του γάμου, σχέσεις που ξεκίνησαν με θυελλώδη συναισθήματα και κατέληξαν σε μίσος κι αποστροφή. Γιατί άραγε αποτυγχάνουν αυτές οι σχέσεις; Μήπως δεν είναι ο γάμος που φταίει, ούτε η καθημερινότητα, αλλά η ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, να δοθούμε ολοκληρωτικά, να θυσιάσουμε τον εγωισμό μας, το θέλημά μας, για να ενωθούμε με τον άλλον;

Ευλογία ο έρωτας για την ζωή του ανθρώπου. Ροπή φυσική της ψυχής που έδωσε ο Θεός για να φέρει τα δύο φύλα κοντά, να μάς οδηγήσει στην ένωση. Όμως ο έρωτας δεν είναι αγάπη -πεθαίνει αν δεν γίνει αγάπη.Ο έρωτας είναι συναίσθημα εγωιστικό, κάνει τον άνθρωπο να θέλει να κατακτήσει, να εντυπωσιάσει, να περιμένει διαρκώς ανταπόδοση, τον κάνει εριστικό και ζηλοφθόνο. Κι όταν περνά ο χρόνος κι οι πρώτες εντυπώσεις διαλύονται, όταν διαψεύδεται η πρώτη - εξιδανικευμένη - εικόνα που είχαμε σχηματίσει για τον άλλον, τότε αρχίζει η αμφισβήτηση κι η απογοήτευση.

Καθώς οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν κι έρχεται η ώρα της αλήθειας, καλούμαστε να δούμε τον άλλο όπως είναι, να αναγνωρίσουμε πώς κι εμείς έχουμε ελαττώματα, να ψάξουμε να βρούμε όσα μάς ενώνουν κι όχι όσα μας χωρίζουν. Οφείλουμε να καταλάβουμε πώς «ο πρίγκιπας», ή «η πριγκίπισσα» των εφηβικών ονείρων μας δεν υπάρχουν, αλλά άνθρωποι με τις ίδιες αδυναμίες σαν τις δικές μας, κι αντί να κυνηγάμε χίμαιρες, να αρχίσουμε να πορευόμαστε τον δρόμο της αγάπης, της κατανόησης, της αλληλοπεριχώρησης με τον άλλο.

Όταν θα μάθουμε να θυσιάζουμε τον εγωισμό μας, να χαιρόμαστε με την χαρά και να λυπόμαστε με την λύπη του άλλου, όταν αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι η αγάπη «ου ζητει τα εαυτης», όταν νοιώσουμε ότι η σχέση περνά μέσα από την δική μας αλλαγή, τότε θα σκιρτήσει μέσα στην καρδιά μας η χαρά της πραγματικής συνάντησης.

Κι αυτή η συνάντηση μόνο μέσα από τον γάμο μπορεί να γίνει, μέσα από την υπόσχεση δηλαδή ότι ο αγώνας για την αγάπη θα είναι μόνιμος και συνεχής και θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ή χωρίς όρους συμβίωση είναι άρνηση της αγάπης, αφού κυριαρχείται από τον φόβο της δέσμευσης, αφού στην ουσία αρνούμεθα την μονιμότητα για να μπορούμε να αποδράσουμε όποτε θέλουμε από την σχέση.

Δεν είναι o Ορθόδοξος γάμος σύμβαση και προικοσύμφωνο, ούτε κάποια μαγική τελετή για «το καλό». Δεν είναι o γάμος νομιμοποίηση των σεξουαλικών σχέσεων, ούτε θρησκευτική τελετή με πολυτέλειες και κοσμικότητες. Οι κοσμικές αυτές αντιλήψεις απέτυχαν παταγωδώς στο παρελθόν και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την άρνηση του γάμου σήμερα από τους νέους.

Ο γάμος για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το μυστήριο της αγάπης, η ευλογία του Θεού για να πορευτούν οι νεόνυμφοι τον δύσκολο αγώνα της αγάπης και να γεννήσουν παιδιά που θα μεγαλώσουν ευλογημένα. Όπως όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας, ο γάμος ολοκληρώνεται μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Αν το ζευγάρι δεν ζει πνευματικά τον γάμο, αν ο καθένας από τους δύο δεν μετανοεί διαρκώς, αν δεν πολεμά τον εγωισμό του για να μάθει να αγαπά, η συζυγία χωλαίνει. Αν ο Χριστός δεν μπει στο κέντρο του γάμου, για να γίνει πρότυπο ζωής για τον καθένα και στόχος κοινός, τότε η σχέση θα μαραζώσει κι οι σύζυγοι θα κλειστούν στον εαυτό τους, θα περιχαρακωθούν στη φιλαυτία τους. Η σύγχρονη πραγματικότητα με τα τόσα διαζύγια, αποδεικνύει καθημερινά την αποτυχία μας και την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Μοναδική ελπίδα για να βιωθεί η χαρά της συζυγικής σχέσης, η πίστη στον Χριστό. Να γίνει ο γάμος άσκηση αγάπης, κι αυτή η αγάπη να μην περιοριστεί μόνο μέσα στην οικογένεια, αλλά να ανοιχτεί στον κόσμο όλο. Να νοιώσουν οι σύζυγοι την συμπόρευσή τους και την τεκνογονία ως δοξολογία και ευλογιά Θεού εν ειρήνη και ομονοία και να τους καταξιώνει ο Θεός εν γήρει πίονι καταντησαι, εν καθαρα την καρδία εργαζομένους τας εντολάς Του. Αμήν.

Πρωτοπρεσβυτέρου Χριστοδούλου Μπίθα

από το φυλλάδιο «ΕΠΙ-ΚΟΙΝΩΝΕΙΝ»,
μηνιαία έκδοση της νεανικής συντροφιάς
του Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη,
τχ. 16, Νοέμβριος 2003.
αναδημοσίευση από το περιοδικό
«Πειραϊκή Εκκλησία» τχ.170
επιμέλεια: enoriaka.gr