Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμία δι’ ημάς υπέμεινε ·

τας ακάνθας η κεφαλή · η όψις τα εμπτύσματα ·

αι σιαγόνες τα ραπίσματα · το στόμα την εν όξει κερασθείασαν χολήν τη γεύσει ·

τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας · ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χειρ τον κάλαμον ·

αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ ·

τα άρθρα τους ήλους · και η πλευρά την λόγχην ·

ο παθών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς ·

ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς,

παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς

(Τροπάριο από την ακολουθία των Αχράντων Παθών)

Όλα τα περιλαμβάνει μέσα στον ύμνο του αυτόν ο ιερός υμνογράφος. Όλα όσα συνιστούν τα φρικτά παθήματα του Κυρίου μας, τα οποία διηγούνται οι ιεροί Ευαγγελιστές. Παρουσιάζει ένα προς ένα τα μέλη του αγίου σώματός του να ατιμάζονται, να χτυπούνται και να ταλαιπωρούνται από τους σταυρωτές του.

Αρχίζει από την αγία κεφαλή του. Η κεφαλή εκείνη, που περιέκλειε τη θεία σοφία, υβρίζεται και περιφρονείται με τον ακάνθινο στέφανο και γεμίζει με αίματα.

Το πρόσωπό του δέχθηκε και υπέμεινε τα εμπτύσματα, τα φτυσίματα των στρατιωτών και των Ιουδαίων. Φοβερό πραγματικά το μαρτύριο αυτό! Ποιος αντέχει αλήθεια να τον φτύνουν; Θα μπορούσε την ώρα εκείνη ο Παντοδύναμος να κάνει, ώστε να στραβώσουν τα στόματα αυτών που Τον έφτυναν. Και όμως υπέμεινε καρτερικά, κι ας ήταν ο ενανθρωπήσας Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Πλάστης των ανθρώπων, που έπλασε τα στόματα και αυτών που Τον έφτυναν.

Οι σιαγόνες του, συνεχίζει ο υμνωδός, δέχθηκαν τα ραπίσματα. Χτυπούσαν και περιγελούσαν και έπαιζαν μαζί Του οι σταυρωτές. Χτυπούσαν το πανάγιο πρόσωπο Εκείνου, τον Οποίο δεν τολμούν να ατενίσουν οι άγιοι Άγγελοι. Ράπιζαν τον Κυρίαρχο του σύμπαντος!

Το στόμα του γεύτηκε την πικρία από το μείγμα από χολή και ξίδι, που Του προσέφεραν επάνω στο Σταυρό. Το στόμα εκείνο, που γλύκαινε με τα λόγια που έβγαιναν από αυτό τον πόνο των ανθρώπων, που δίδασκε και κήρυττε πρωτάκουστες αλήθειες, που έδινε διαταγή στους ανέμους και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες και γαλήνευαν αμέσως, πικράθηκε τώρα με τη χολή και το ξίδι.

Τα αφτιά του άκουγαν συνεχώς δυσσεβείς βλασφημίες. Οι άρχοντες του Ισραήλ κάτω από το Σταυρό κραύγαζαν εναντίον Του και Τον χλεύαζαν. Αυτός που άκουγε τους στεναγμούς των πονεμένων και έσπευδε να βοηθήσει όλους όσοι ζητούσαν τη βοήθειά του, άκουγε τώρα ύβρεις και καταφρονήσεις.

Τα νώτα του υπέμειναν τη φρικτή φραγγέλωση. Τον μαστίγωναν με σκληρότητα οι δήμιοι, και τα μικρά τεμάχια από σίδερο ή οστά, που ήταν δεμένα στα λουριά του μαστιγίου, έμπαιναν μέσα στην άγια σάρκα του και την ξέσκιζαν. Θα έπρεπε να παραλύσει μ’ ένα του νεύμα τα χέρια αυτών που Τον μαστίγωναν. Κι όμως υπέμεινε αγόγγυστα την απάνθρωπη μαστίγωση.

Τα χέρια του, με τα οποία έδινε φως σε τυφλούς και θεράπευε αρρώστους και ανέσταινε νεκρούς αγγίζοντας τα φέρετρά τους, κράτησαν τώρα τον κάλαμο, σαν άλλο βασιλικό σκήπτρο εξουσίας, που Του το έδωσαν, για να Τον εμπαίξουν και να γελάσουν εις βάρος Του οι εχθροί του.

Όλο το σώμα του τεντώθηκε και καρφώθηκε στο Σταυρό. Και πονούσε φοβερά, καθώς κρεμόταν από τους ήλους, από τα καρφιά, που είχαν καρφωθεί στις αρθρώσεις των οστών του. Τον βλέπουμε σήμερα καρφωμένο και κρεμασμένο στο Σταυρό του στις αγιογραφίες μας και δεν μπορούμε ασφαλώς να νιώσουμε σ’ όλες τις διαστάσεις του το φοβερό πόνο που δοκίμαζε από τα καρφιά και από τη σταύρωση.

Η πλευρά του τελικά λογχίσθηκε από το Ρωμαίο στρατιώτη και δεν έμεινε έτσι κανένα σημείο του σώματός του ανέγγιχτο από τους φρικτούς πόνους του σταυρικού μαρτυρίου. Όλο το σώμα του το άγιο έγινε μια πληγή και γέμισε μωλωπισμούς και κακώσεις.

Τα προφήτευσε όλα αυτά, εκατοντάδες χρόνια πριν, ο θεόπνευστος προφήτης Ησαΐας: «…και είδομεν αυτόν, και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος · αλλά το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων… ητιμάσθη και ουκ ελογίσθη…». Η αγία μορφή του, όλη του η ύπαρξη, ατιμάσθηκε, περιφρονήθηκε, υβρίσθηκε και κακοποιήθηκε (Ησ. νγ΄ 1-5).

Και γιατί αυτή η κακοποίηση; Γιατί αυτή η ατίμωση και τα φρικτά Πάθη του; Για να μας ελευθερώσει από τα πάθη μας, σημειώνει ο ιερός υμνωδός. Για να μας απαλλάξει από το ζυγό των αμαρτιών, με τον οποίο μας είχε δέσει ο Σατανάς και μας παίδευε και ταλάνιζε.

Και στρέφει όλους μας τελικά ο ευλογημένος υμνογράφος προς τον ουρανό και μας παρακινεί να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μας λέγοντας μαζί του: Κύριε, φιλάνθρωπε, που ένεκα της πολλής αγάπης σου συγκατέβης και έπαθες τόσα παθήματα για να μας ανυψώσεις από την κατάπτωσή μας και να μας σώσεις, ελέησέ μας. Συγχώρησέ μας, γιατί και τα δικά μας αμαρτήματα έγιναν αιτία να υποφέρεις τόσα φρικτά παθήματα. Ελέησον ημάς. Σπλαχνίσου μας και σώσε μας!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ