Πάνω σ’ ἕνα τραπεζάκι τοῦ σαλονιοῦ ἦταν δύο μικρά ἀνθοδοχεῖα. Στό ἕνα ἦταν ἕνα κλωνάρι βασιλικοῦ καί στό ἄλλο καμάρωνε ἕνα κατακόκκινο γαρύφαλο. Μία μέρα λέει ὁ βασιλικός στό γαρύφαλλο: Γιατί καμαρώνεις καί φιγουράρεις τόσο πολύ; Καί τό γαρύφαλλο ἀπάντησε: Πῶς νά μή χαίρωμαι καί νά μή καυχιέμαι; Ἔχω χρῶμα θαυμάσιο καί ἄρωμα μεθυστικό, ἔχω ὀμορφιά καί μεγαλεῖο! – Καί τί μ’ αὐτό; Ρώτησε ὁ βασιλικός.

Καί ἡ ἀπάντηση: – Προχθές σέ μία ἐπίσημη δεξίωση ἕνας ὑπουργός μέ εἶχε βάλει στή μπουτονιέρα του, στό πέτο τοῦ σακακιοῦ του καί πέρυσι ἕνας βουλευτής τό ἴδιο. – Καί τί λοιπόν; – Ἄκου καί κάτι ἄλλο. Πρίν μερικά χρόνια περίμεναν νά πάη στήν Πάτρα ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως κι ἑτοιμάζονταν νά τόν ὑποδεχθοῦν. Τότε ὁ Δήμαρχος εἶπε νά μαζέψουν χίλια κόκκινα γαρύφαλλα ἀπ’ ὅλα τά περιβόλια γιά νά στήσουν μία ἁψίδα ὑποδοχῆς. Τ’ ἀκοῦς; Τότε ὁ ταπεινός βασιλικός ἀπάντησε: Θά μέ ρωτήσης, ἐγώ τί ἔχω νά παρουσιάσω καί νά καυχηθῶ; Νά σοῦ πῶ. Οὔτε χρώματα παρδαλά ἔχω οὔτε ἄρωμα μεθυστικό. Ὅμως ὁ προπάππος μου φύτρωσε ἐκεῖ πού ἦταν ὁ Σταυρός τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα, στόν τόπο τοῦ Γολγοθᾶ, στόν τόπο τῆς μεγάλης Ἀγάπης καί τῆς θυσίας.

     Κι αὐτή ἡ ἱστορία μοῦ ἔμαθε νά εἶμαι ταπεινός καί διακριτικός, να μήν κομπάζω καί νά μή καυχιέμαι, ἀλλά κάθε χρόνο τό φθινόπωρο, στή γιορτή τοῦ Σταυροῦ, νά συντροφεύω τό Τίμιο αὐτό ξύλο, πού μᾶς θυμίζει την αἰώνια Ἀγάπη καί τη μοναδική συγκατάβαση τοῦ Ἰησοῦ. Μετά ἀπό αὐτό τό διάλογο μέσα στο σαλόνι ἐπικράτησε μια βαθειά σιωπή καί κατάνυξη...

Α. ΦΛΟΓΕΡΑΣ