Ο Ἀσημάκης Κατσούλας, ὁ νεαρός πού χαρακτηρίστηκε σάν ὁ «ἀρχη γός» τῆς ὁμάδας τῶν δολοφόνων, περιγράφει γιά πρώτη φορά σέ δημοσιογράφο τά «πῶς» καί τά «γιατί» τῆς φρίκης πού συγκλόνισε τό Πανελλήνιο στά τέλη τοῦ 1993.Δέν μπορῶ νά ρίξω καμιά εὐθύνη στην οἰκογένειά μου» λέει ὁ εἰκοσιτρι- άχρονος, σήμερα, Κατσούλας. «Οἱ γονεῖς μου εἶναι ἄνθρωποι καλοί, μέ ἀγάπη καί ἠθικές ἀξίες. Τό πρόβλημα ἦταν δικό μου. Ἀπό ἔφηβος ἀκόμη, ἤθελα νά μάθω πολλά. Ἔτσι, στά δεκαπέντε μου χρόνια, ἀγόρασα ἀποκρυφιστικά καί παραψυχο- λογικά βιβλία καθώς καί τή «Σολομωνική». Ἡ «Σολομωνική» εἶναι βέβαια γιά γέλια, ἀλλά αὐτό πού μοῦ ἔμεινε ἦταν πώς ὑπάρχουν «ἄλλες δυνάμεις» πού μποροῦμε νά τίς καλέσουμε καί νά τίς δαμάσουμε... Μεγάλωνα σ’ αὐτό τό κλίμα. Ἄρχισα νά ἀκούω μουσική καί τραγούδια πού ἐξυμνοῦν τό σατανᾶ, μέ μιά αἴσθηση πώς ἐγώ προσεγγίζω τήν κρυμμένη ἀλήθεια... Ἀγόρασα καί παιχνίδια τοῦ κομπιοῦτερ πού σέ «μυοῦν» στή μαύρη μαγεία καί στις δαιμονικές ἐπικλήσεις.

Στήν τρίτη Λυκείου ἀποφάσισα νά δώσω πανελλήνιες ἐξετάσεις γιά ἀρχαιολογία καί ἱστορία. Ὅμως δέν αἰσθανόμουν καλά... Εἶχα τρομερά νεῦρα, μεταπτώσεις καί φόβους. Ἔνιωθα ὅτι θά ἀποτύχω στίς ἐξετάσεις κι αὐτό δέν τό ἄντεχα... Σ’ ἐκείνη ἀκριβῶς τήν περίοδο μέ βρῆκαν οἱ σατανιστές. Χάζευα μερικούς δίσκους μέ σατανικά μηνύματα σέ ἕνα δισκάδικο, ὅταν ἕνας χαμογελαστός νεαρός μέ ρώτησε: «θέλεις νά κάνουμε πράξη αὐτούς τούς ὡραίους στίχους;» Πιάσαμε κουβέντα, γίναμε φίλοι καί ἀργότερα, πού αὐτοί οἱ «νεαροί» ἔμαθαν τό φόβο μου γιά τίς Πανελλήνιες εἶπαν: «Μήν εἶσαι κορόιδο. Θά στραβωθεῖς στό διάβασμα καί δέν εἶναι βέβαιο πώς θά πετύχεις. Ὑπάρχουν καλύτεροι τρόποι γιά σίγουρη ἐπιτυχία».

Κλείσαμε ραντεβοῦ σέ ἕνα σπίτι στη Νέα Σμύρνη. Ἦταν διαμορφωμένο σέ «μαῦρο ναό». Ἀνάποδοι σταυροί, μια πεντάλφα, ἕνας βωμός. Ρώτησα γι’ αὐτά καί μοῦ ἀπάντησαν «θεολογικά», μέ ἀποσπάσματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πού τά ἑρμήνευαν, φυσικά, μέ τόν τρόπο τους. Μέ ἔπεισαν πώς ὁ σατανᾶς εἶναι ὁ... ἀδικημένος Θεός...! Σιγά σιγά δέχθηκα να μυηθῶ. Ὑπόγραψα συμβόλαιο μέ τό Διάβολο, ποδοπάτησα εἰκόνες, βλαστήμησα... Τώρα πιά, ἤμουν μέλος τους καί ἀπέκτησα δικό μου δαίμονα, τόν Ἄμμων-Ρᾶ...!

Ἀπό τότε ἡ ζωή μου ἄλλαξε τελείως. Γέμισα τό δωμάτιό μου σατανιστικά σύμβολα καί δέν μποροῦσα νά ἀντικρίσω εἰκόνα ἤ ἐκκλησία. Πήγαινα στίς τελετές κάθε Τρίτη, καί φυσικά Σάββατο, πού γίνονταν τά «Σάμπαθς». Σάν χαμηλόβαθμος, ὅμως, δέν ἔμπαινα στό «ναό», ἄν οἱ ἀνώτεροί μου δέ φοροῦσαν τίς μάσκες τους.

Ἔμαθα πώς πρέπει νά κλέβω χρήματα καί νά ἀγοράζω ζῶα γιά θυσία. Δέ μαζεύαμε ἀδέσποτα, γιατί ἡ ἐντολή ἦταν νά θυσιάζουμε κάτι πού μᾶς ἀνήκει. Διδάχτηκα, ἐπίσης, πῶς νά γοητεύω γυναῖκες μέ ὑπνωτισμό καί σταθερό βλέμμα. Κι αὐτό, διότι ἔπρεπε νά τίς προσελκύουμε, νά τίς σκοτώνουμε καί νά τίς στέλνουμε «δῶρο» στόν «ἀφέντη». Μᾶς ἀπαγόρευσαν τό γέλιο, τό χαμόγελο καί τό παιχνίδι. Μιά φορά ἔπαιξα μπάλα στη γειτονιά μου κι ἔτρεμα μήπως τό μάθουν οἱ σατανιστές...

Μία εἶναι ἡ σατανιστική οργάνωση στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἀλλάζει ὀνόματα και ἀποτελεῖται ἀπό διαφορετικές ὁμάδες. Εἶναι αὐτή πού ἔχει τήν ἕδρα της στην Ἀμερική, χρησιμοποιεῖ τή σατανική βίβλο τοῦ Ἄντον Σαντάζ Λαβέι καί στέλνει Ἄγγλους νά στρατολογήσουν τούς νέους τῆς Ἑλλάδας...

Τή Σουλτάνα Κρισικιᾶν δέν τή σκοτώσαμε ἐμεῖς. Στή δολοφονία τῆς Συροπούλου δέν ἤμουν μπροστά. Καθόμουν στό αὐτοκίνητο. Δέν τά λέω γιά να βγάλω εὐθύνες. Τί ἕνας φόνος, τί δυό! Τά λέω γιατί εἶναι ἀλήθεια. Ἡ Γιούργα «θυσιάστηκε» Μ. Πέμπτη. Ἦταν οἱ μέρες τέτοιες καί ὁ Σατανᾶς ἤθελε θυσία... Δέν μέ ἐνδιαφέρει νά βγῶ ἀπό τή φυλακή. Οἱ τύψεις μου εἶναι χειρότερες ἀπό τά ντουβάρια. Ἄν καί ἡ φυλακή εἶναι ὅ,τι καλύτερο μοῦ συνέβη. Ἐδῶ μέσα κατάλαβα ποιός εἶναι ὁ διάβολος καί ποιός εἶναι ὁ Χριστός... Ἀπελπίστηκα πώς ὁ Χριστός δέ θέλει ἀνθρώπους σάν κι ἐμένα, ἀλλά ἕνας ἱερέας μοῦ ἐξήγησε ὅτι γιά τό Θεό δέν ὑπάρχουν μικρές καί μεγάλες ἁμαρτίες. Ὑπάρχει μόνον ἡ μετάνοια...

Ἐξομολογοῦμαι στόν πνευματικό μου και ἴσως κάποτε ὁ Κύριος νά μέ συγχωρέσει. Παίρνω καί γράμματα ἀπό χριστιανούς, πού μοῦ θυμίζουν πώς στήν Ὀρθοδοξία πάντα ὑπάρχει ἐλπίδα.

Δέν ἀποκαλύπτω τούς σατανιστές .Προσεύχομαι γιά τίς ψυχές τῶν χαμένων κοριτσιῶν. Σέ παρακαλῶ. Φώναξε στούς νέους νά μήν πηγαίνουν σέ ὀργανώσεις πού διδάσκουν πώς δέν ὑπάρχει διάβολος. Οὔτε καί σέ αἱρέσεις. Πολλές ἀπ’ αὐτές τίς θεωρούσαμε «συνεργάτιδές» μας. Πές τους νά μένουν κοντά στήν Ἐκκλησία»..

Ἀπό τήν ἐφημερίδα

“ Ἐλεύθερος Τύπος”

Ἐπιμέλεια Παναγιώτης Ἀγοραστός