Τήν 28η Ὀκτωβρίου ὁ Ἑλληνισμός πανηγυρίζει τήν ἐπέτειο τοῦ ἱστορικοῦ ΟΧΙ, πού βροντοφώναξε διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ ὁλόκληρο τό Ἔθνος στόν ἀδίστακτο ἐχθρό. Ἡμέρα ἐθνικῆς μνήμης καί προβληματισμοῦ.

Ἡμέρα πού μᾶς φέρνει καί πάλι μπροστά στην ἔνδοξη ἱστορία μας καί ξαναζωντανεύει τό προγονικό μας ἦθος.

Ὅσοι ἔζησαν τό ἐφιαλτικό ξύπνημα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καί στή συνέχεια ὑπέστησαν ὅλα τά δεινά τῆς κατοχῆς καί τοῦ πολέμου, συγκλονίζονται σήμερα καί θαρροῦν πώς στ’ αὐτιά τους ἀκόμα ἀντηχοῦν τά λόγια τοῦ πρωθυπουργικοῦ διαγγέλματος.

«Ἡ στιγμή ἐπέστη, πού θά ἀγωνισθῶμεν διά τήν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ἑλλάδος, τήν ἀκεραιότητα καί τήν τιμή της. Ἡ Ἑλλάς δέν πολεμᾶ διά τήν νίκη. Πολεμᾶ διά τήν δόξαν καί τήν τιμήν της».

Τότε ἡ ἀδούλωτη ἑλληνική ψυχή ἀντιτάχθηκε σέ ὀκτώ ἑκατομμύρια λόγχες καί βγῆκε ἀλώβητη ἀνάμεσα ἀπό τή φωτιά καί τό θάνατο.

Ἡ ἀθάνατη ἑλληνική δόξα φώτιζε τά μονοπάτια τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου καί ἡ Ἐλευθερώτρια Θεοτόκος σκέπαζε μέ τό πέπλο τῆς χάριτός της τόν ἀγωνιζόμενο λαό. «Τά θηρία τῆς ἀποκαλύψεως» ξερνοῦσαν φωτιά καί σίδερο γιά νά κάμψουν τήν ἀντίσταση τῆς γενναίας ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἀλλ’ ἐκείνη γονατιστή μπροστά στόν Ἐλευθερωτή Χριστό ἔπαιρνε δύναμη και ἐλπίδα.

Τό θαῦμα τοῦ 40 ἦταν θαῦμα τῆς πίστεως καί τῆς ἐθνικῆς ὁμοψυχίας. Τό προγονικό ἐθνικό μεγαλεῖο ξαναβρῆκε τούς ἐκφραστές του.

Ὁ Ἕλληνας στρατιώτης ἔγινε τότε σύμβολο ἡρωισμοῦ καί αὐτοθυσίας. Ἡ φιλειρηνική Ἑλλάδα μέ τή γενναία ἀντίστασή της ἔριξε κεραυνούς καί ἐδίδαξε τούς λαούς πῶς πρέπει νά μάχονται γιά τά ἰδανικά.

Ἑβδομήντα δύο χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε καί ἡ ἐθνική ἐπέτειος ὑποτονικά ἑορτάζεται ἀπό ἕναν λαό πού περισσότερο ἐνδιαφέρεται γιά τό τί θά φάει καί τί θά πιεῖ καί λιγότερο ἀσχολεῖται μέ τίς ἱστορικές μνῆμες.

Βέβαια τυπικά γίνονται οἱ δοξολογίες, οἱ παρελάσεις, οἱ ὁμιλίες στά σχολεῖα, ἀκούγονται τά μηνύματα τῶν πολιτικῶν μας ἡγετῶν, οὐσιαστικά ὅμως διεξάγονται μέσα σ’ ἕνα κλίμα ἐθνικῆς καί πνευματικῆς καταπτώσεως.

Ὁ σημερινός Ἕλληνας –ἔτσι τουλάχιστον δείχνουν τά γεγονότα- φαίνεται ὅτι ἀπεργάζεται τήν αὐτοκαταστροφή του.

Κρημνίζει σύμβολα, ἰσοπεδώνει τόν πολιτισμό του, καίει τό ἱστορικό του ἀρχεῖο, ἐκφυλίζεται πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.

Μέ ἀγωνία διαπιστώνουμε τή σήψη πού σιγά σιγά ἐπεκτείνεται σέ ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς κοινωνίας μας. Δέν εἶναι μόνο ἡ βία τῶν ἐγκληματιῶν, ἡ ἀντιεξουσιαστική μανία τῶν ἀναρχικῶν, τό ἐθνοκτόνο μικρόβιο τῆς διχόνοιας, ἡ σκοτεινή δράση τῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων, ἀλλά κυρίως εἶναι ἡ ἀδιαφορία τοῦ λαοῦ γιά ὅσα συμβαίνουν γύρω του, ἡ θανάσιμη ἀδιαφορία γιά μιά ἐπιδημία πού συνεχῶς ἐξαπλώνεται καί ἀπειλεῖ τήν ἴδια του τή ζωή.

Αὐτό εἶναι τό πιό ἀνησυχητικό φαινόμενο τῆς συγχρόνου ἐκφυλισμένης ἑλληνικῆς πραγματικότητας.

Ἡ Ἑλλάδα σήμερα εἶναι ἀνοχύρωτη πνευματικά. Τά νεῦρα, πού συγκρατοῦν τό σῶμα της ὄρθιο, παραλύουν.

Οἱ ἐθνικοί κίνδυνοι μᾶς κυκλώνουν ἀπό τό Βορρᾶ καί τήν Ἀνατολή. Ἐξωτερικά ὑπάρχει ὁ φόβος καί ἐσωτερικά ἀλληλοσπαρασσόμαστε.

Οἱ ἐχέφρονες Ἕλληνες ἀγωνιοῦν γιά τό μέλλον. Τί θά γίνει ἄν ξαφνικά κτυπήσει ὁ ἐχθρός; Μέ πιό σθένος θά πολεμήσει ἡ νέολαία μας;

Ποῖος θά βγάλει ἀπό τό λάκκο τῆς περιφρονήσεως καί τῆς χλεύης τά ἰδανικά; Θά ξαναβρεῖ τή δύναμη ἡ ἑλληνική ψυχή νά σηκώσει τό ἀνάστημα της ἤ μήπως ἔχει προχωρήσει τόσο ἡ σήψη, ὥστε νά ἔχει χαθεῖ κάθε ἐλπίδα;

Οἱ πρόγονοί μας πολέμησαν μέ πίστη καί ὁμοψυχία. Αὐτές οἱ δύο δυνάμεις δημιούργησαν τό ἔπος τῆς Ἀλβανίας.

Ἐθνική ὁμοψυχία καί πίστη εἶναι τό μήνυμα τῆς σημερινῆς μεγάλης ἐθνικῆς ἐπετείου.

Νά παραμερίσουμε τίς διαφορές καί τίς ἀντιθέσεις καί μέ ἕνα φρόνημα νά βαδίσουμε τό δρόμου τοῦ ἐθνικοῦ μας μεγαλείου καί τῆς τιμῆς.

Τό ΟΧΙ τοῦ 1940 ὡς σύμβολο ἀντιστάσεως κατά παντός ἐχθροῦ ἄς γίνει φωτεινό ὁρόσημο πού θά καθοδηγεῖ τό λαό μας στό δρόμο τοῦ θριάμβου καί τῆς νίκης.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικολάου