Οταν καθημαγμένη η Ρωμιοσύνη υπέκυψε στο γιαταγάνι του Ασιάτη κατακτητή, όταν ο λαός απροστάτευτος έμεινε χωρίς ταγούς και οδηγούς, πνευματικούς και πολιτικούς, εισήλθε, ως άλλος Νώε, στην Κιβωτό της Εκκλησίας του, που επί 400 χρόνια παρέδερνε στα κύματα της βαρβαρότητας ώσπου να χαράξει το ουράνιο τόξο της λευτεριάς.

     Ενώ, όμως, η Κιβωτός του Νώε ήταν, όπως θα λέγαμε σήμερα, «μιας χρήσεως», η πνευματική Κιβωτός της Εκκλησίας στάθηκε για το Γένος των Ελλήνων ένα μόνιμο καταφύγιο παρηγοριάς και σωτηρίας.Σε κάθε δύσκολη εποχή η Εκκλησία, παρά τις αναπόφευκτες ανθρώπινες αδυναμίες των μελών της, στάθηκε πάντα όρθια και μόνη, όταν όλα γύρω της ανατρέπονταν, διαλύονταν και κατέρρεαν, κρατικός μηχανισμός, κοινωνική οργάνωση, πρόνοια και προστασία, αγωνιζόμενη για το υπέρτατο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα της ζωής!

     Οταν στην περίοδο της Κατοχής ο λαός έμεινε ακυβέρνητος και απροστάτευτος μπροστά στο φάσμα της λιμοκτονίας, η Εκκλησία ήταν εκείνη που οργάνωσε συσσίτια και έσωσε χιλιάδες ζωές, κανείς άλλος!«Λίγο αργότερα, το 1941-1942, ήμασταν απ' τις πρώτες οικογένειες που χτυπήθηκαν από την Κατοχή. Πεινούσαμε - κάθε τρεις μέρες έτρωγα μισή φέτα ψωμί. Και ήμουν ευτυχής αν ήταν πραγματικό ψωμί, γιατί συνήθως ήταν κιούσπα (ένα φριχτό πράγμα από αλεσμένα χαρούπια, που το δίνανε στα γουρούνια). Εννοείται βέβαια ότι με τέτοιες συνθήκες κινδύνευα να πεθάνω. Σώθηκα χάρη στα συσσίτια του κατηχητικού» θα πει σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος... Αν και ουδεμία σύγκριση χωρεί μεταξύ της τότε και της σημερινής καταστάσεως, οι αναλογίες είναι αρκετές.

    Και σήμερα, μέσα στη δίνη της πολύμορφης κρίσης στην οποία ως άτομα και ως έθνος αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε, η Εκκλησία παραμένει και πάλι ο μόνος ισχυρός θεσμός, ανοίγει τις πύλες της ως νέα κιβωτός και ως όρνιθα καλύπτει και προστατεύει με τις φτερούγες της τα κλωσσόπουλά της, τον εξουθενωμένο, πενόμενο και απελπισμένο λαό, ο οποίος στρέφεται και πάλι σ αυτήν, αναζητώντας και βρίσκοντας όχι μόνο παρηγοριά, ελπίδα και απαντοχή, αλλά -κυριολεκτικά- και ένα πιάτο φαΐ...Τούτη, όμως, η ελπίδα, τούτη η καταφυγή, φαίνεται ότι ορισμένους ενοχλεί.

    Είναι οι ίδιοι που πάντα ενοχλούνται από τον λόγο και τη δράση της Εκκλησίας και, κινούμενοι από παρωχημένες ιδεοληψίες, προσπαθούν να την αποδυναμώσουν με αναφορές στους ποιμένες της, υιοθετώντας βεβιασμένα και προβάλλοντας ως δεδομένα θέματα αποδεικτέα, για να σταματήσει η Εκκλησία να αποκαλύπτει με τον λόγο και την κοινωνική της δράση τη δική τους ανεπάρκεια και ολιγωρία.Ομως, κι αν ακόμα αμαυρωθεί στα μάτια του λαού η μόνη ελπίδα, που εξακολουθεί να αντιστέκεται στη θύελλα, είναι βέβαιο ότι αυτός ο λαός πλέον και αντιλαμβάνεται και μπορεί να κρίνει.

O Σύρου Δωρόθεος