Αὐτή τή χρονιά, περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε, τό χάος ἀνάμεσα στά Χριστούγεννα καί στή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἔχει μεγαλώσει. Ἡ ἀνθρωπότητα προτιμάει νά λέει ὅτι γιορτάζει τό χειμερινό ἡλιοστάσιο,παρά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Μ’ ἄλλα λόγια, ξαναγυρίσαμε στή λατρεία τοῦ θεοῦ–ἥλιου, πού ἦταν τόσο “τῆς μόδας” στά χρόνια τῆς παρακμῆς τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Δηλαδή, προτιμᾶμε νά γιορτάζουμε τήν τροχιά ἑνός ἀστεριοῦ πού δέν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπό μιά διαστημική σκόνη, χαμένη στό χάος τοῦ οὐρανοῦ, παρά νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό Λόγο –Αὐτόν πού ἔφερε στήν ὕπαρξη τά πάντα– γιατί καταδέχτηκε νά γεννηθεῖ σάν ἄνθρωπος. Καί, κατά τά ἄλλα, θεωροῦμε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει κάνει πολλά βήματα μπροστά, ἀπό τότε πού λάτρευε τά στοιχεῖα τῆς φύσης καί τά ὀνόμαζε θεούς, γιατί τά φοβόταν!

Φέτος, ὅπως διάβασα, εἰδικοί “ἄθεοι φιλόσοφοι” –μέ πρῶτο τόν περίφημο συγγραφέα πού εἶχε τήν ἀλαζονεία νά ἰσχυρίζεται ὅτι τό βιβλίο του θά καταργήσει ὅλες τίς θρησκεῖες– ἀνέλαβαν ἐκστρατεία “διαφώτισης” τῶν “ἀφελῶν” πού ἐξακολουθοῦν νά πιστεύουν στό “παραμύθι” τῆς Γέννησης. Γι’ αὐτό καί, εἰδικά αὐτόν τόν μῆνα, ὀργανώνουν περιοδεῖες σάν νέοι “ἀπόστολοι” καί δίνουν διαλέξεις ἀθεΐας, ὥστε νά πετύχουν νά διώξουν καί τούς τελευταίους πιστούς ἀπό τίς ἐκκλησίες ὅλων τῶν δογμάτων.

Ἕνα ἀπό τά πιό ἰσχυρά –κατά τή γνώμη τους– ἐπιχειρήματα τῆς “ἀποτυχίας” τοῦ Χριστοῦ εἶναι: ποῦ εἶναι ἡ “ἐπί γῆς εἰρήνη” πού ὑποτiθεται ὅτι θά ἔφερνε; Ὑπάρχει πουθενά εἰρήνη στή γῆ σήμερα; Κι ἐγώ ἀναρωτιέμαι: Ὑπῆρχε πουθενά εἰρήνη στόν Παράδεισο; Ὁ Ἀδάμ εἶχε πόλεμο μέ τήν Εὔα. Ἡ Εὔα εἶχε πόλεμο μέ τό φίδι. Καί τό φίδι εἶχε πόλεμο μέ τόν Θεό. Ἄρα, ἡ ἴδια παράδοση συνεχίζεται ἀνά τούς αἰῶνες, μέ κάποια μικρά καί σπάνια διαλείμματα, ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα ἀποπειράθηκε νά βρεῖ τή ζωή τῆς “ποθεινῆς πατρίδας” ἔτσι ὅπως μᾶς τήν εἶχε ἑτοιμάσει ὁ Θεός.

Ὁ κόσμος μας, ὅμως, δέν ἔχει οὔτε κἄν πόθο –ἔστω καί σάν ὄνειρο– τῆς μακρινῆς “πατρίδος” μας. Ὁ κόσμος μας εἶναι γεμάτος Ἀδάμ καί Εὔες καί φίδια πού συμφωνοῦν ὅλοι σέ ἕνα πρᾶγμα: ὁ Θεός φταίει! Γιά τά πάντα! Γιά τήν ψευτιά μου, γιά τήν ἀδικία μου, γιά τούς φόνους μου, γιά τήν ἁρπαχτικότητά μου, γιά τίς δολοπλοκίες μου. Ὁ Θεός φταίει! Ὁ Θεός, βέβαια, δέν ὑπάρχει. Ὡστόσο ὅμως φταίει!

Φταίει γιά τά χάλια τῆς πατρίδας μας, γιά τήν αἰσχρότητα καί τήν ἀνεντιμότητά μας. Φταίει γιά τίς σφαγές στό Κονγκό, στή Σομαλία, τή Νιγηρία καί λίγο–πολύ σ’ ὅλη τήν Ἀφρική. Φταίει γιά τούς πολέμους στό Ἀφγανιστάν, στό Ἰράκ, στό Ἰράν, στή Συρία, στήν Αἴγυπτο, στή Γάζα...

Φταίει γιατί ἡ Ἀμερική θέλει νά πουλήσει ὅπλα κι ἡ Εὐρώπη νά λύση τό οἰκονομικό της πρόβλημα ἀπομυζῶντας τό αἷμα λαῶν. Φταίει, γιατί τό πανέμορφο μόριο διαστημικῆς σκόνης πού μᾶς δίνει ζωή τόσα χρόνια, πεθαίνει...Τόν βρήκαμε τόν φταίχτη. Τήν αἰτία ὅλων τῶν κακῶν μας. Εἶναι ὁ Θεός!...Τό παράξενο εἶναι ὅτι ὁ Θεός –πού γεννήθηκε σάν ἄνθρωπος καί μᾶς ἄφησε νά Τόν δοῦμε καί νά Τόν ψηλαφίσουμε γιά νά μήν ἀμφιβάλλουμε ὅτι ὑπάρχει– δέν μᾶς εἶπε καί δέν μᾶς λέει: ἐσεῖς φταῖτε. Θά μποροῦσεκαί νά τό πεῖ καί νά τό ἀποδείξει, ἀλλά δέν τό λέει. Δέν μᾶς κηρύσσει τόν ἴδιο πόλεμο πού Τοῦ ἔχουμε ἐμεῖς κηρύξει. Ἦρθε εἰρηνικός, γιά νά βροῦν τήν εἰρηνική πατρίδα τους οἱ ἄνθρωποι τῆς εἰρήνης. Ἦρθε ὁ μόνος ἀθῶος, σάν ἄλλος μονόκερως, γιά νά ἀναγνωρίσουν οἱ ἐλάχιστοι μονόκεροι, πού δέν μποροῦν νά βροῦν τόν ρόλο τους στήν ἀνθρώπινη κωμωδία, τόν “πρό Ἑωσφόρου” Πατριάρχη καί Βασιλέα τους. Δέν ρώτησε ποιός φταίει. Περιμένει αὐτούς πού θά Τοῦ ποῦν: ἐγώ φταίω, κι ἄς εἶναι αὐτοί -ὅπως Ἐκεῖνος- οἱ μόνοι ἀθῶοι. Αὐτούς περιμένει –τούς ἐλάχιστους– καί σ’ αὐτούς ἀνήκει ἡ «ἐπί γῆς εἰρήνη». Γιατί αὐτοί μετατρέπουν τό δικό τους μικρό κομμάτι γῆς –ἐκεῖ πού πατοῦν, ἐκεῖ πού ζοῦν– σέ κομμάτι τῆς χαμένης «ποθεινῆς» πατρίδας, κι ὄχι κομμάτι τοῦ ἐλεεινοῦ κόσμου μας.

Καλό θά ἦταν, ὅλοι μας, σ’ ὅποιο στάδιο τῆς ζωῆς κι ἄν βρισκόμαστε, νά στήσουμε τόν ἑαυτό μας κι ὄχι τόν Θεό ἀπέναντί μας. Καί νά ποῦμε στόν ἑαυτό μας, ὄχι στόν Θεό, «ἐσύ φταῖς»! Γιατί ἐμεῖς φταῖμε! Γιά ὅλα! Ἀκόμα καί γιά τούς μακρινούς πολέμους πού, μπορεῖ νά τούς ξεκινοῦν ἄλλοι, ἐρήμην μας, ἀλλά πού θά τούς ξεκινούσαμε ἐμεῖς ἄν εἴμαστε στή θέση τους.Καλό θά ἦταν νά στήσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά τόν ἀναγκάσουμε νά διαλέξει ποιόν θεό προτιμάει, τόν θεό-ἥλιο, ἤ τόν Θεό-Λόγο; Νά διαλέξει τί θέλει νά γιορτάσει: τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἤ τό χειμερινό ἡλιοστάσιο; Κι ἀφοῦ διαλέξουμε, νά ἀρχίσουμε νά παίρνουμε τή ζωή μας λιγάκι στά σοβαρά...

Νινέττα Βολουδάκη