Φαίνεται ἁπλό, ὅμως γιὰ νὰ μιλήσεις καὶ νὰ πεῖς κάτι γιὰ τὰ Χριστούγεννα, χρειάζεται νὰ μετρήσεις τὶς δυνάμεις σου, νὰ ἔχεις μέσα σου ἱστορία καὶ Μνήμη, ἔτσι ὥστε νὰ βρεῖς τὸ δρόμο ποὺ σ᾿ ὁδηγεῖ σιμὰ σ᾿ αὐτὴ τὴν ἑόρτιο θαλπωρή. Γιατὶ τὰ Χριστούγεννα δὲν εἶναι μονάχα γιορτὴ, ἀλλ᾿ εἶναι καὶ ἀνάκληση στιγμῶν ἀνείπωτα τρυφερῶν, ποὺ φέγγουν μέσα σου καὶ δένουν μὲ τοὺς ἐπιδέσμους τῆς στοργῆς τὶς ὅσες πληγὲς σοῦ ≪δωρίζει≫ ἡ καθημερινότητα. Ἑπομένως, γιὰ νὰ πεῖς κάτι γιὰ τὰ Χριστούγενα, χρειάζεται νὰ τὸ περάσεις μέσα ἀπό τὰ βιώματά σου καὶ τὴν ἁπλότητα ποὺ κρύβει μέσα του τὸ Μεγάλο Μυστήριο, ποὺ συντελεῖται σὲ ἕνα λιτὸ σπήλαιο. Ἐπειδὴ μονάχα μὲ τὴν πτωχεία μπορεῖς νὰ ξεπεράσεις ὅλ’αὐτὰ τὰ παραπανίσια ποὺ συσσωρεύει ἡ κατανάλωση ὡς διάκοσμο γιορτῆς καὶ ὡς τρόπο προσέγγισής της. Πτωχεία, ὄχι μονάχα ὑλική, ἀλλὰ πάν᾿ ἀπ᾿ ὅλα πνευματικὴ, ἕνα ἄδειασμα δηλαδὴ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ ποικίλα καὶ περιττά, τὰ ὁποῖα τῆς ἀποκλείουν τὴ δυνατότητα εἰσόδου τοῦ Νέου Παιδίου (πρβλ. Ἀποκ.3. 20 ) Γιατὶ μονάχα μὲ πτωχεία μπορεῖς νὰ βιώσεις τὸν πλοῦτο ποὺ σοῦ προσφέρεται ὡς εὐλογία, τιμὴ καὶ χαρισματικὴ υἱοθεσία.

Καθὼς πέρασαν τὰ χρόνια καὶ συνειδητοποίησα πιὰ ὅτι ἡ γιορτὴ δὲν ἔχει ἄλλο νόημα, παρὰ μονάχα τὴν προσέγγιση τοῦ Σπηλαίου, κατὰ τὸ λόγιο τοῦ Ὑμνωδοῦ: ≪Δεῦτε λάβωμεν τὰ τοῦ Παραδείσου ἔνδον Σπηλαίου ≫, τότε, λοιπόν, κατάλαβα τὶ σημαίνουν αὐτὲς οἱ κορυφαῖες φράσεις.Φράσεις μὲ περιεχόμενο καὶ σημασία, γιατὶ ἔτσι μονάχα μπορεῖς νὰ γευτεῖς τὸ Γεγονὸς τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, ἄρα τῆς δικιᾶς σου σωτηρίας, τῆς ἐλευθερίας, καὶ πάν᾿ ἀπ’ ὅλα τῆς υἱοθεσίας.

Ὡστόσο καὶ φέτος, ὅπως κάθε χρόνο, θὰ στολιστοῦν οἱ δρόμοι καὶ τὰ σπίτια· θὰ εἰπωθοῦν πολλὲς καὶ πάντα κοινότυπες εὐχές, θὰ στρωθοῦν γιορτινὰ τραπέζια μὲ πλούσια φαγητὰ καὶ γενικά, γιὰ μιὰ μέρα μονάχα θα ζήσουμε Χριστούγεννα, πλαισιωμένα ἀπὸ τὰ ἑορταστικὰ προγράμματα τῆς τηλοψίας.

Στὶς ἐκκλησιὲς πάλι, θ᾿ ἀνάψουν τὰ πολλὰ τὰ φῶτα, θὰ βάλουμε τὰ καλὰ μας ἐμεῖς, οἱ ὑποτιθέμενοι διάκονοι τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, θὰ ποῦμε ἑορταστικοὺς λόγους, θὰ εὐχηθοῦμε στὸ ἐκκλησίασμα, κι ὅταν κατηφορήσουμε γιὰ τὸ σπίτι μας, τὶς πρῶτες ὧρες τῆς ἡμέρας, ὅσοι καταλαβαίνουμε καλὰ τὰ πράγματα κι ἔχουμε ὡριμάσει μιὰ σταλιά, θὰ νοιώσουμε ἕνα κενὸ. Κενὸ ποὺ τὸ φέρνει ἡ συνειδητοποίηση ὅτι καὶ ἐφέτος, ἐντελῶς ἀνθρωπάρεσκα σταθήκαμε ἀπέναντι στὸ Σπήλαιο, κοιτάζοντας νὰ τροφοδοτήσουμε τὸ ναρκισσισμό μας μὲ παραπανίσια κενοδοξία, ποὺ τὴ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ κερδίσουμε τὶς ἐντυπώσεις. Δυστυχῶς.

Κάπου ὅμως, σὲ ἀνύποπτα τοπία ἀνόθευτα καὶ πρωτινά, ὅπως εἶναι κάποια ταπεινὰ καὶ δίχως τὴ ντροπὴ τῆς ἐκκοσμίκευσης μοναστηράκια ἤ κελλία, ἀλλὰ καὶ μικρὲς ἀδιάφθορες ἐνοριακὲς κοινότητες, διασώζεται τὸ γεγονὸς τῆς Γιορτῆς, δίχως τὶς συνταγὲς τῆς κατανάλωσης καὶ τῆς ἀνησυχίας ἄν θὰ ἐντυπωσιάσουμε. Γιατὶ ἐκεῖ συνεχίζει νὰ λειτουργεῖ ἡ

Μνήμη καὶ ἡ Ἱστορία, ἐπειδὴ συνειδητοποιεῖται ἡ παρουσία καὶ τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας στὸ Πανηγύρι αὐτὸ - παναπεῖ ὅλων ἐκείνων ποὺ πέρασαν ἀπ᾿ αὐτὸν τόν χῶρο καὶ τὸν φύλαξαν... Ἐκεῖ, λοιπόν, θὰ γεμίζουν τὴν ψυχὴ τους ἀπὸ τ᾿ ἀντίδωρα ποὺ προσφέρει δαψιλῶς ἡ ἑορτή, ἐκεῖ θὰ κατανοήσουν πλήρως τὴν μεγάλη τιμὴ ποὺ μᾶς κάνει μὲ τὸ νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς· μιὰ Ἐπίσκεψή Του, δηλαδὴ, πραγματικὴ κι ὄχι εἰκονικὴ, ἀφοῦ ≪Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν...≫.

Ἄραγε, ποῦ βρίσκονται ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ ἱερὰ καὶ εὐλογημένα τοπία ποὺ ἀναφέρονται; Τὸ ἐρώτημα εἶναι ὄντως πολὺ κοφτερὸ καὶ, κάποτε, γίνεται ἐπικίνδυνο σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν ἀναζητοῦν τὴ βεβαιότητα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀναπαύσεώς τους μέσα στὰ δεδομένα ποὺ προσφέρει ἡ Γιορτὴ καὶ τὸ ὅλο της περιεχόμενο. Γιατὶ ἄν δὲν ἀναζητήσουν τὸν παράδεισο ἐντὸς τοῦ Σπηλαίου, μὲ λίγα λόγια ἄν δὲν ἐπιδείξουμε καὶ ἀποδείξουμε τὴν εὐπρεπῆ στάση ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ ταπείνωση κι ὄχι ἡ ταπεινολογία, ἡ βιωμένη χαρμολύπη κι ὄχι ἡ ἐφήμερη εὐωχία, τότε δὲν θὰ ὑπάρξουν Χριστούγεννα, ἀλλ᾿ ἄλλη μιὰ μέρα διακοπῶν ποὺ θὰ προστεθεῖ στὶς ὑπόλοιπες, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι θὰ ἔχει κάποιο ξεχωριστὸ διάκοσμο, πολλὰ (καὶ ἐν πολλοῖς ἄχρηστα) δῶρα, μὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἕνα τραγικὸ κενὸ, γιὰ πολλοὺς ἀνεξήγητο. Χριστούγεννα 2013. Κι ἀκόμα δὲν καταλάβαμε ἤ, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ καταλάβουμε ≪ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται≫!...

π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανὸς