ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ! Η ιστορία σέ μια λέξι! Δέν είναι σχή­μα λόγου. Η ιστορία του κόσμου πέρα από τις γήινες αι­τίες και σκοπιμότητες έχει καί κάποια άλλη, τη μεταφυ­σική, πού είναι, ίσως, ή μόνη πραγματική. Παρά τις αντίθετες γνώμες, τα πράγματα μαρτυρούν οτι αρχή και τέλος τής 'Ιστο­ρίας είναι ό Θεός. Η «κ έ ν ω σ ι ς» τού Θεού καί ή «λ ύ τ ρ ω σ ι ς» του ανθρώπου είναι τό στιμόνι του ιστορικού «γ ι γ ν ε σ θ α ι». Όλα τά άλλα γεγονότα δέν είναι παρά επει­σόδια, μέ μικρή ή μεγάλη σημασία, που υφαίνονται σ’ αυτό τό στιμόνι, γιά νά άποτελέσουν τό «ύφασμα» τής ζωής. «Ο Θεός ανάμεσά μας», είναι ή ερμηνεία τής εβραϊκής λέξεως «Ε μ μ α­ ν ο υ ή λ» καί τό γεγονός πού εκφράζει είναι ή σάρκωσις του Θεού. 'Ολόκληρη ή προχριστιανική ανθρωπότητα έζησε μέ τή νοσταλγία αυτού τού γεγονότος καί ή ιστορική της διαδρομή δέν ήταν, σέ τελευταία άνάλυσι, παρά προετοιμασία γιά τήν υποδοχή του. Η μεταχριστιανική ανθρωπότητα υπάρχει καί δρα γιά νά άποδεικνύεται χρόνο μέ τό χρόνο, ημέρα μέ τήν ημέρα, από στι­γμή σέ στιγμή, τό οτι «ό Λόγος σ ά ρ ξ  έ γ έ ν ε τ ο και ε σ κ ή ν ω σ ε ν  έ ν  η μ ί ν» (Ιωάν. α' 14) και ή ιστορική της πορεία δέν είναι παρά βίωσις τών συνεπειών αυ­τής τής ένανθρωπήσεως τού Θεού.

Ο Χριστός κατέβηκε στη γη για νά ανεβάση

τον άνθρωπο στον Ουρανό

    Από την ημέρα πού ό άνθρωπος αθέτησε την εντολή του Δημιουργού δεν ζούσε παρά με τή λαχτάρα νά ξαναβρή τό χα­μένο παράδεισο. Γιατί τούτη ή προπατορική παρακοή τον έκαμε σκλάβο στον πιο στυγερό τύραννο και τον τύλιξε με σκοτάδι. Ζή­τησε νά γίνη «ισόθεος» και κατάντησε υπάνθρωπος, ξεπέφτοντας κι’ από αυτό ακόμα τό βάθρο του ανθρώπου. Οταν όμως ήλθε τό «πλήρωμα τού χρόνου», όταν πιά ο πόθος τής σκλαβωμένης άνθρωπότητος για λύτρωσι παρα­βίασε τον Ουρανό, ό Θεός κατεβαίνει στή γή, ντύνεται τήν αν­θρώπινη σάρκα και προσφέρει σε μάς ότι δεν μπορέσαμε νά άποκτήσωμε μέ τις δικές μας δυνάμεις. «Ο Λόγος σάρξ έγένετο, ινα τον άνθρωπον δεκτικόν θ ε ό τ η τ ο ς  π ο ι ή σ η», γράφει ό Μ. ’Αθανάσιος. Γί­νεται τώρα πραγματικά «ι σ ό θε ο ς» ό άνθρωπος, χάρι στή σάρκωσι τού Θεού. Ενώνεται μέ τή «Θεανδρική» φύσι τού Χρι­στού και φτάνει στη θεότητα, όχι από τό δρόμο τής γνώσεως, αλλά τής χάριτος. Ό Χριστός κατέβηκε στή γή, γιά νά μάς άνε­βάση στον Ούρανό. Γεννήθηκε φτωχός, γιά νά μάς πλουτίση μέ αρετή. Πήρε τή μορφή αδύναμου βρέφους, γιά νά μάς κάνει δυνατούς. Πόνεσε, γιά νά μας προσφέρη  χαρά. Ταπεινώθηκε, γιά νά μάς άνυψώση.

Δεν άξιοποιήσαμε τά δώρα πού μας εφερε ό Χριστός

     Αυτές τις ημέρες γιορτάζομε τά Χριστούγεννα. Τήν εορτή τού «Ε μ μ α ν ο υ ή λ». Φωταγωγημένοι οί δρόμοι. Στολι­σμένες οί βιτρίνες. Χαρμόσυνες οί κωδωνοκρουσίες των ναών. Πανηγυρική ή ατμόσφαιρα. Όμως μέσα σ’ όλη αυτή τήν παν­δαισία των χρωμάτων και των ήχων ο μόνος πού δεν πανηγυρί­ζει είναι ο Χριστός! Στην εποχή μας άκόμα και τά μεγαλύτερα γεγονότα έχασαν τή σημασία τους και κατάντησαν νεκρός τύπος.Τά Χριστούγεννα εγιναν ενα κοινωνικό γεγονός στη ζωή μας, αντί νά είναι ενας σταθμός στον πνευματικό αγώνα μας. Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τή Γέννησι τού Χριστού και άκόμα δεν άξιοποιήσαμε τά δώρα πού μάς εφερε. Τήν αγάπη καί τήν ειρήνη. Μέ πολέμους σέ τόσα σημεία τής γής υποδεχό­μαστε καί εφέτος τον «άρχοντα τής ειρήνης». Διαιρεμένοι από πάθη καί συμφέροντα, ακόμα και μέσα στήν οι­κογένεια, εορτάζομε τή γέννησι τής Αγάπης!

Βιομηχανοποιημένα Χριστούγεννα

        Χριστούγεννα σημαίνουν ξαναγέννημα τού ανθρώπου. Γεν­νιέται ο Χριστός κάθε φορά πού ενας άνθρωπος ήθικά ξαναγεννιέται. Τό γραφικό «ο Λόγος σάρξ έγένετο» πέρα άπό τήν Ιστορική και μεταφυσική διάσταση έχει και κάποια άλλη, τη βιωματική. Σημαίνει οτι ό Λόγος, ή θεϊκή ’Αλήθεια, γίνεται κτήμα ανθρώπινο, γίνεται σάρκα, μπαίνοντας στο μυαλό, στά χείλη, στή γραφίδα, στήν καρδιά, στις εκδηλώσεις τής ζω­ής τού άνθρώπου. Τά καινούργια ρούχα πού βάζομε τούτες τις ημέρες είναι εξωτερικά σύμβολα τής εσωτερικής μας αναγεννήσεως. Τό καθάρισμα και ή περιποίησις των σπιτιών, έκφρασις τής ψυχικής μας άνακαινίσεως. Τό καλό φαγητό, συμπόσιο γιά τον πανηγυρισμό τής ψυχικής λευτεριάς. Όμως εμείς κρατήσαμε μέ σχολαστικότητα τον τύπο, τό συμβολισμό, και πετάξαμε την ου­σία. Γι’ αύτό μέσα στο ζεστό καινούργιο πανωφόρι ή ψυχή μας κρυώνει. Τό χορτάτο στομάχι κάνει πιο έντονη τήν πείνα τής ψυχής. Θά παίξωμε καί εφέτος τό ρόλο των πανηγυριστών. Μέ ευγένεια θά άπλώσωμε τό χέρι σέ φίλους, σέ γνωστούς καί σέ ά­γνωστους, γιά τήν καθιερωμένη χειραψία. Οι ίδιες τυπικές ευχές θά ανέβουν στά χείλη μας, θά χαϊδέψουν τ’ αυτιά μας. Θά βάλωμε τά δυνατά μας, γιά νά φανή πειστικό τό χαμόγελο πού επιβάλλουν οί, κανόνες τής καλής συμπεριφοράς. Μετά απ’ αύτά καί πέρα απ’ αύτά; Τα ίδια καί τά ίδια! Η ρουτίνα τής καθημερινότητος, τά συνηθισμένα προβλήματα, οί ανησυχίες, οί μικροχαρές, οί λύπες. Τούτο είναι τό δράμα αύτών των ήμερων: Τά βιομηχανοποιημένα Χριστούγεννα! Τά Χριστούγεννα «κατά παραγγελίαν»! Τά Χριστούγεννα χωρίς Χριστό!... ’Έτσι ο κό­σμος ζητά τήν ειρήνη καί βρίσκει πόλεμο. Ποθεί τήν αγάπη καί γεύεται κακότητα. Νοσταλγεί τή χαρά καί τρυγά πόνο.

       Αδελφέ μου, πόσο κερδισμένοι θά ήμασταν, άν, φτάνοντας στο σταθμό των Χριστουγέννων, σπούσαμε τό τσόφλι των τύπων καί των κοινωνικών συνηθειών, γιά νά γευθούμε τήν ούσία! Νά ήταν, τουλάχιστον εφέτος, νά ζούσαμε τό μυστήριο τού «Ε μ μ α ν ο υ ή λ» σ’ όλο τό πλάτος καί  τό βάθος του! Νά νοιώθα­με τήν παρουσία του Θεού άνάμεσά μας καί νά γινόμασταν και­νούργιοι άνθρωποι στον καινούργιο χρόνο. Ναί, νά κάναμε νά ξαναγεννηθή ό Χριστός μέ τό δικό μας πνευματικό ξαναγέννημα!...

ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΑΡΕΤ