Όταν, έρχεται κάποιος να μάθει μια τέχνη, στην αρχή κοπιάζει και δυσκολεύεται και πολλές φορές αποτυχαίνει. Όμως, δεν χάνει το κουράγιο του αλλά πάλι προσπαθεί. Κι αν πάλι αποτύχει, δεν το βάζει κάτω φανερώνοντας έτσι στον μάστορα την προαίρεσή του.Αν, όμως, λιποψυχήσει και κάνει πίσω δεν μαθαίνει τίποτα. Αποτυχαίνοντας έτσι πολλές φορές και μην υποχωρώντας, αλλ'επιμένοντας στον κόπο και στη δουλειά, συνηθίζει τελικάμε τη βοήθεια του Θεού, και τα κάνει όλα άκοπα και άνετα. Κι έτσι κατορθώνει να βγάζει το ψωμί του από την τέχνη του.

Το ίδιο συμβαίνει και στα πνευματικά... Αν καταπιαστεί κανείς με την εργασία της αρετής, δεν πρέπει να νομίσει ότι θα την κατορθώσει αμέσως. Γιατί αυτό είναι αδύνατο. Πρέπει,όμως,να προσπαθήσει. Κι αν αποτύχει, να μην κάνει πίσω,επειδή δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτα, αλλά να ξαναπροσπαθήσει, όπως αυτός που θέλει να μάθει μια τέχνη. Έτσι, υπομένοντας πολλές αποτυχίες και μην αγανακτώντας, κινεί την συγκατάνευση του Θεού στον κόπο της προαίρεσής του που του δίνει το χάρισμα να κάνει τα πάντα αβίαστα.

(Από το βιβλίο της Ι.Μ.Παρακλήτου "αββά Ζωσιμά -Κεφάλαια ωφέλιμα)