Βρέχει σιγά και μια - μια αργοπέφτοντας  στο δρόμο της βροχής οι στάλες,σέρνουν και ρίχνουν στου πλακόστρωτου τα βούρκα όλες της ζωής τις ζάλες.

Κι είναι η κάθε στάλα άγιο δάκρυ κάποιας
ψυχούλας πονεμένης, πούρχεται περ' απ' τον
απόκοσμο, ξέπλυμα της ζωής της περασμένης.

Και μοιάζ' η κάθε στάλα μ' άγιο βάλσαμο κάθε
καρδιάς πούναι θλιμμένη, κάθε καρδιάς όπου τη
λύτρωση σ' ουράνιους κόσμους νάβρη περιμένει.

Γ. Βερiτης