Χριστός  Ἀνέστη!

Μέσα, σ’ αὐτή τή συνεχῆ ροή τοῦ χρόνου, ἔρχεται ἀκόμη μία φορά ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, νά δώσει στή ζωή τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς, τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη ὡς ἄνθρωποι. Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του ἔβαλε τόν ἄνθρωπο σέ μία ἄλλη προοπτική. Τοῦ ἔδωσε τήν δυνατότητα νά  ὑπερβαίνει τόν ἑαυτό του, χωρίς νά καταργεῖ τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του.

Κατέβηκε ὁ Ἴδιος στόν Ἄδη, γιά νά μποροῦμε στή συνέχεια ἐμεῖς  νά μήν εἴμαστε δέσμιοι τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἄδη. Κατεβαίνει ὁ Χριστός στόν «προσωπικό μας Ἄδη», ἀγαπητοί μου ἀδελφοί δηλαδή στήν καρδιά τοῦ καθενός ἀπό μας, πού κρύβεται ἐκεῖ ὁ φόβος, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπιστία στόν Θεό, καί ἡ πίστη στά ὑλικά ἀγαθά καί τόν ἑαυτό μας.Τήν  ἐποχή μας  καλύπτει τό πνεύμα τοῦ φόβου, τῆς ἀγωνίας καί τῆς γενικευμένης ἀνασφάλειας καί ἀπογνώσης. Σήμερα ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μέ οἰκονομικά ἀδιέξοδα, ζοῦμε μέσα σέ παγκόσμια ἀναστάτωση, ὅλοι μας βιώνουμε ποικίλα προβλήματα, τά ὁποία διαρκῶς αὐξάνονται ἀπό τήν πολύχρονη ἀνεργία, σέ συνδυασμό μέ τό μέγα ζήτημα τῶν χιλιάδων ἐξαθλιωμένων μεταναστῶν καί προσφύγων.Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται σέ σύγχυση. Συνέχεται ἀπό αὐτή τή ζοφερή  κατάσταση πού τόν περιβάλλει καί εὔκολα  ἀποπηδᾶ ἀπό αὐτήν γιά νά βρεῖ ἀναψυχή  σέ ὑποκατάστατα.

Πλησιάζοντας στόν Πανάγιο  Τάφο τοῦ Χριστοῦ  «Λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων » ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη, ἀγωνιοῦσαν, γιά τό ποιός θά ἀποκυλίσει τόν λίθο ἀπό τήν θύρα τοῦ μνημείου.Πλησιάζοντας καί ἐμεῖς αὐτές τίς Ἅγιες μέρες ἀναρωτιόμαστε, γιά τό ποιός θά ἀποκυλίσει ἕναν ἄλλον βαρύ καί μέγα λίθο ἀπό τή ζωή μας, πού ἀκούει στό ὄνομα «οἰκονομική  κρίση καί ἰδεολογική σύγχυση».  Ἄν παρατηρήσει ὅμως κανείς λίγο πιό  προσεκτικά, αὐτή τήν κρίση πολύ σύντομα θά  διαπιστώσει, ὅτι τά γενεσιουργά αἴτια, βρίσκονται μέσα στόν καθένα ἀπό μᾶς.Κύριο αἴτιο τῆς καταστάσεως αὐτῆς εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς πού ἐπιλέξαμε  ἐμεῖς οἱ  ἴδιοι γιά τόν ἐαυτό μας, ἡ ἀπομάκρυνση καί ἀποστασία ἀπ’ τήν ζωή πού μᾶς προσφέρει ὁ Νικήτης τοῦ θανάτου, Ζωοδότης Χριστός.

Ἡ ἀγωνία μας δηλαδή καί ἡ λαχτάρα μας, νά τά ἔχουμε ὅλα, νά τά ἀπολαύσουμε ὅλα, ὄχι μόνο αὐτά πού μποροῦμε  καί φτάνουμε, ἀλλά καί ἐκεῖνα πού δέν φτάνουμε. Ἔτσι, ἐνῶ θα ἔπρεπε νά διερωτώμεθα, γιά τό ποιός θά ἀποκυλίσει τόν πνευματικό λίθο πού σκέπασε τήν καρδιά μας, ψάχνουμε νά  βροῦμε ἔξω ἀπό  ἐμᾶς, τί εἶναι αὐτό πού θά ἀπαλύνει τόν πόνο, πού ἐμεῖς ὡς ἀνθρωπότητα δημιουργήσαμε στον ἑαυτό μας, μέ τόν τρόπο πού ζοῦμε.

Μέσα σ’ αὐτή  τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀπελπισίας καί ἀβεβαιότητας  ἀντηχεῖ καί θά ἀντηχεῖ σέ ὅλη τή διάρκεια τοῦ χαροποιοῦ Πεντηκοσταρίου, ὁ θριαμβευτικός παιάνας «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…» συνεγείροντας τούς πιστούς σέ μιά λαμπρή ἐορτή καί πανήγυρη.

Ἡ ἀνάμνηση καί ἡ ἐμβίωση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν «ἑορτῶν ἑορτή καί πανηγύρις πανηγύρεων» γιά τό λαό τοῦ Θεοῦ.  Τό ἔκπαγλο φῶς πληροῖ τά σύμπαντα. «Ὁ τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος ἀνέτειλε σήμερον καί πᾶσαν τήν κτίσιν ἐφώτισεν» ἐπισημαίνει σέ ἀναστάσιμο λόγο του ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου, ἐνῶ ἡ ἐμπνευσμένη ἱερά ὑμνογραφία διαπιστώνει ὅτι «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Ὅλη ἡ δημιουργία, πού εἶχε παρασυρθεῖ στήν πτώση καί τή φθορά ἀπό τόν παραπεσόντα Ἀδάμ, χαίρει τώρα καί γηθοσύνως ἑορτάζει τήν θεία ἔγερση τοῦ Χριστοῦ, χάρη στήν ὁποία  ἀνορθώνεται καί ἀνακαινίζεται.

Αὐτή ἡ φωτοφόρος Ἀνάσταση διαλύει τή νύκτα καί τόν πνευματικό σκοτασμό καί φέρνει τήν ὑπόσχεση καί προοπτική μιᾶς ἄδυτης ἡμέρας «ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Ὁ  Χριστός, μέ τά πάθη καί τήν Ἀνάστασή  Του, ἔχει νά προτείνει στόν ἄνθρωπο πού θέλει νά ξεφύγει ἀπό τήν ἀδιέξοδη κατάσταση «ὁδούς  σωτηρίας». Αὐτό πού ἀπαιτεῖται  πρώτον, εἶναι νά ἔχει διάθεση ὁ ἄνθρωπος νά θεραπευθεῖ. Νά θεωρήσει, ὅτι αὐτός ὁ ἐσωτερικός τρόπος ζωῆς, πού ἐκφράζεται βέβαια καί ἐξωτερικά μέ ὅλα ὅσα προείπαμε, δέν εἶναι ἁπλά κακός, ἀλλά ὁλέθριος ἀφοῦ χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, καί τόν ἀποξενώνει ἀπό τόν συνάνθρωπο του. Νά θέλει πραγματικά, νά ξεφύγει ἀπό τίς καταστάσεις καί τά  πράγματα πού τόν κρατοῦν δέσμιο, φυλακισμένο δηλαδή στόν ἴδιο του τόν ἑαυτό. Στή συνέχεια νά κατανοήσει  ὅτι γιά τήν κατάσταση αὐτή ἔχει ὁ ἴδιος εὐθύνη, τήν ὁποία θά πρέπει νά ἀντικρίσει κατάματα μέ θάρρος καί πνευματική ἀνδρεία. Καί βέβαια νά τήν ὁμολογεῖ καθημερινά ἐνώπιον τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ, συμμετέχοντας ἐνεργά στήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπόψε αὐτή ἡ ἀναστάσιμη ἐλπίδα καί χαρά ἀποτελεῖ ὅσο ποτέ ἄλλοτε, πολύτιμο ἐφόδιο καί ἀναγκαῖο στήριγμα γιά τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, πού δοκιμάζεται μέσα σέ ἀκραῖες κοινωνικές ἀντιξοότητες καί ἀντιθέσεις.

Ἀδελφοί μου, «…. ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται….» θά ζητωκραυγάσει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὅπως θά ἀκούσουμε στό τέλος τῆς ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας. Κοντά, λοιπόν, στόν Ἀναστημένο Κύριο, τόν νικητή τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, πιστεύουμε ἀκράδαντα καί ἐλπίζουμε ὅτι θά ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία τοῦ παρόντος βίου καί ἀκολουθώντας τό δρόμο πού μᾶς ὑπέδειξε θά φτάσουμε ἐκεῖ ὅπου ἐπισκοπεῖ τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, πού ζωοποιεῖ καί χαροποιεῖ τήν ὕπαρξη μας, τό ὁποῖο ἐγκάρδια εὔχομαι νά φωτίζει τά βήματα τῆς ζωῆς ὅλων μας.

«Χριστός Ἀνέστη!»

«Χρόνια πολλά!»  εὐλογημένα καί εὐφρόσυνα

Μετά πολλῆς πατρικῆς ἀγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ