Εχουν περάσει περισσότεροι από 20 αιώνες κι όμως τα λόγια του Κυρίου που το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας θυμίζει, εξακολουθούν να προκαλούν την ανθρώπινη λογική. Και παρά το ό,τι ο Χριστός μας μίλησε απλά και χωρίς περιστροφές, εμείς εξακολουθούμε να μην κατανοούμε ή να επιμένουμε να μην κατανοούμε…Μας είπε να «φέρεσθε στους άλλους όπως θα θέλατε να σας φερθούν» και αυτό το άντεξε η λογική μας (ανεξάρτητα αν το πράττουμε ή όχι…). Αυτό που τελικά δεν άντεξε η λογική μας είναι το «…να αγαπάτε τους εχθρούς σας». Ακόμα και μετά από τόσους αιώνες προόδου και προκοπής του ανθρώπινου πολιτισμού, ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να αγαπήσει τον εχθρό του· δεν μπορεί να καταλάβει γιατί να τον αγαπήσει. Και δεν μπορεί γιατί του λείπει ή μάλλον γιατί ξέχασε ο ίδιος κάτι… ένα χαμένο κομμάτι από την φύση του: την ειλικρινή, ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη. Όσοι την είχαν ή την απέκτησαν ή την συνάντησαν, αγάπησαν αβίαστα και φυσικά τους εχθρούς τους.

Τους αγάπησαν δωρεάν και χωρίς προσπάθεια γιατί στο πρόσωπό τους είδαν το πρόσωπο του Θεού και ξέχασαν διαφορές, μίση και διχόνoιες. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο έμοιασαν λίγο περισσότερο στον Θεό. Άλλωστε αυτή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου και αυτή πρέπει να ξανακερδίσει. Μας έπλασε ο Δημιουργός μας «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» και είναι στη φύση μας να αγαπούμε βαθιά και χωρίς κανένα κριτήριο. Η αγάπη είναι δώρο του Θεού στην ανθρώπινη φύση και μας ενώνει με Εκείνον. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτήν την κατάσταση της ατόφιας αγάπης είναι στρέβλωση από την αμαρτία· καρκίνωμα του εγωισμού μας. Και τότε είναι που απομακρυνόμαστε από το Θεό μας και η ύπαρξή μας κατακερματίζεται από την μοναξιά και αργοπεθαίνει με το δηλητήριο του μίσους.

Δεν πρέπει όμως ποτέ να πιστέψουμε, ότι «πρέπει» να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας για να μπούμε στον Παράδεισο («και έσται ο μισθός υμών πολύς…»). Οποιοσδήποτε εξαναγκασμός ακυρώνει την έννοια της αγάπης. Σίγουρα χρειάζεται αγώνας, σίγουρα χρειάζεται θυσία, σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο για μια ψυχή που ταλαιπωρείται από τον εγωισμό να αγαπήσει τον εχθρό, τον φταίχτη. Αρκεί όμως να δείξουμε καλή θέληση, αρκεί να θελήσουμε να κυνηγήσουμε το φως και τη χαρά της αγάπης και ο Θεός, ο δωρητής των αγαθών και χορηγός του ελέους, θα θεραπεύσει τα μίση και τον εγωισμό μας και θα χορηγήσει πνεύμα αγάπης στην ύπαρξή μας.  Και θα το κάνει αυτό ο Θεός γιατί είναι η πηγή της αγάπης και επειδή εμείς το θελήσαμε, όχι επειδή έτσι «πρέπει».

Ας μην ξεχνάμε ποτέ: κληρονόμοι του Θεού («και έσεσθε υιοί υψίστου…») θα γίνουμε επειδή αγαπήσαμε και όχι επειδή «έτσι πρέπει» ή ακόμα χειρότερα επειδή στον παράδεισο θα περάσουμε καλύτερα! Αν είναι έτσι θα κάνουμε τον παράδεισο προσωπική μας κόλαση γιατί πολύ απλά δεν θα μας αρέσει! Δεν θα έχουμε αγαπήσει αληθινά και δεν θα αντέχουμε την αγάπη του Θεού. Θα είναι και ο Θεός ένας ακόμα εχθρός μας…

Δ.