Στην πόλη της Καπερναούμ, είδαμε την προηγουμένη Κυριακή, ο Χριστός να θερα­πεύ­ει έναν παράλυτο που τον κατέβασαν με σχοινιά οι φίλοι του από την οροφή έμπρος στον Χρι­στό στο σπίτι όπου δίδασκε. Στην ίδια πόλη, σήμερα βλέπουμε τον Χριστό να θε­ρα­πεύ­ει δύο τυφλούς και αργότερα έναν κωφάλαλο δαιμονισμένο.Οι δύο τυφλοί κατόρθωσαν να ανακαλύψουν τον Χριστό εκεί που περπατούσε και να τον ακολουθήσουν· φώναζαν μάλιστα με όλη τη  δύναμη τους συνεχώς από πίσω του, «σπλ­α­χνίσου μας Υιέ του Δαβίδ». Όταν έφτασε ο Χριστός στο σπίτι όπου έμενε τον πλη­σι­­ά­­σαν οι δύο τυφλοί και τότε τους ρώτησε, «πιστεύετε πως μπορώ να το κάνω» και αυ­τοί με μια φωνή απάντησαν, «Ναι, Κύριε». Ο Χριστός, τότε άγγιξε τα μάτια τους και εί­­πε, «όπως πιστεύετε να σας γίνει»· πράγματι, τα μάτια ανοίχθηκαν αμέσως και για πρώ­τη φο­ρά είδαν το φως του ηλίου και τα χρώματα της φύσεως. Η χαρά κι ο ενθου­σι­α­σμός πλημμύρισαν την καρδιά τους και παρά την προσταγή του Χριστού «να μη το μάθει κα­νείς», εκείνοι α­μέ­σως έπραξαν το αντίθετο· τρέχοντας στους δρόμους και τις πλατείες δι­α­­­λα­λάσουν ότι ο Χριστός είναι εκείνος που τους θεράπευσε.

Την ώρα που έβγαιναν από το σπίτι οι δύο θεραπευμένοι τυφλοί, συνάντησαν στην είσο­δο μια ομάδα ανθρώπων να προσπαθούν με κόπο να φέρουν μέσα στον Χριστό έναν κω­φά­λαλο δαιμονισμένο. Ο Χριστός έδιωξε το δαιμόνιο και ο άνθρωπος αμέσως μίλησε, πρά­γμα που προκάλεσε την εντύπωση όλων των παρισταμένων. Ο απλός κόσμος με θαυ­μα­σμό ο­μο­λογούσε ότι «ουδέποτε τέτοια θαυμαστά πράγματα είχαν φανεί στον Ισραήλ» και δόξαζε τον Θεό, ενώ οι κακεντρεχείς Φαρισαίοι με κακία έλεγαν, φυσικά χαμη­λό­φωνα διότι φοβούνταν τον λαό, ότι «με την δύναμη του άρχοντα των δαιμονιών διώχνει τα δαι­μό­νια». Στην τελευταία σκέψη των Φαρισαίων, με άλλη ευκαιρία, ο Χριστός τους είχε ερωτήσει, χωρίς φυσικά να πάρει απάντηση, «αν ο σατανάς εκβάλλει τον σατανά, τό­τε πως είναι δυ­νατό να σταθεί η βασιλεία του… καλά εγώ τα κάνω όλα με τον Βεελζεβούλ οι μαθητές μου που είναι δικά σας παιδιά με την δύναμη ποιανού τα κάνουν» (Ματθ. 12, 26- 27· Μαρκ. 3, 26-27).

Η πραγματικότηα είναι πολλή απλή· υπάρχουν τυφλοί που βλέπουν καλύτερα από πολ­λούς βλέποντες, όπως επίσης και κουφοί που πιάνουν καλύτερα την πραγματικότητα από πολλούς θεωρητικά ακούοντες, διότι έχουν ευαισθησία και λεπτότητα με την οποία μπο­ρούν να κατανοήσουν αυτά που αδυνατούν να κάνουν άλλοι. Εκείνο που καθορίζει την ζωή μας δεν είναι πόσα ή τι έχουμε, αλλά τι θέλουμε να γίνουμε. Ο Χριστός, όπως εί­δα­με, πάντοτε ρωτούσε τους ανθρώπους που ζητούσαν την βοήθειά του, «τι θέλουν» να τους κάνει. Δεν ήταν αυτονόητο ότι οι τυφλοί ήθελαν το φώς τους, όπως δεν ήταν αυ­το­νόητο ότι αυτά που έβλεπαν όλοι τα κατανοούν με τον ίδιο τρόπο, απόδειξη οι Φα­ρι­σαίοι.

Όσα κι αν μας προκύψουν στη ζωή μας, εμείς δίνουμε νόημα σε αυτά. Ο κόσμος όλος περ­νά μέσα από τα φίλτρα που έχουμε· βλέπουμε κι ακούμε ό, τι θέλουμε. Τα μάτια δεν βλέπουν· τα μάτια καθρεπτίζουν αυτά που έχουμε μέσα μας.

Είμαστε αυτό που σκεφτό­μα­στε.
Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε.
Η ζωή μας είναι αυτό που ορα­μα­τιζόμαστε.
Η ζωή μας είναι αυτό που αποφασίζουμε.

Γιαυτό προσευχόμαστε στον Θεό να μας φωτίζει· «Κύριε επισυνάγαγε τον διεσκορπισμένο μου νου και φώτισέ μου το σκότος».

Aρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου, ΔρΘ