Κυριακή Βαῒων σήμερα! Ὁ Λάζαρος ζωντανός. Ὁ λαός ὄρθιος. Τά Ἱεροσόλυμα ἀνάστατα. Τά παιδιά χαρούμενα τραγουδοῦν. Οἱ ἀρχιερεῖς σκοτεινιασμένοι δολοπλοκοῦν. Οἱ μαθητές ἀπορημένοι ἀκολουθοῦν. Οἱ πιστοί συγκεντρωμένοι ὑμνολογοῦν. Ἡ Ἐκκλησία μέ μυστική σιγή καί ἀθόρυβη μεγαλοπρέπεια εἰσέρχεται σήμερα εἰς τά ἅγια τῶν ἁγίων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Μέ τή σημερινή γιορτή ξεκινάει τό πανηγύρι τῆς Πασχαλιᾶς. Ἕνα πανηγύρι πού περνάει μέσ’ ἀπό τόν ἀπροσμέτρητο πόνο, γιά νά καταλήξει στήν ἀνεκλάλητη χαρά καί στόν περίλαμπρο θρίαμβο. Οἱ πιστοί στεκόμαστε στήν εἴσοδο τῶν δικῶν μας νοερῶν Ἱεροσολύμων καί περιμένουμε τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μέ λίγα λόγια μᾶς περιγράφει τή στάση τοῦ λαοῦ τότε ἀλλά καί τή στάση ὅλων τῶν πιστῶν στό πέρασμα τῶν αἰώνων: «...ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ». Ἐξέρχονται μικροί καί μεγάλοι, πλούσιοι καί φτωχοί, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι, ἐπιφανεῖς καί ἀφανεῖς «εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ». Ὅσοι ἐπενδύουν στόν Μεσσία τή σωτηρία τους, ἔρχονται στόν ἁγιασμένο χῶρο τῆς πίστης, στό καρποφόρο ἀμπέλι τοῦ Χριστοῦ, στό πνευματικό Σινᾶ τῆς φανέρωσης τοῦ Θεοῦ, στήν ἱλαρή καί κατανυκτική ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά συναντήσουν Ἐκεῖνον, πού διέσχισε τό σύμπαν καί τήν ἱστορία, γιά νά μᾶς ἀνεβάσει στόν θρόνο Του. Ἡ εἴσοδος τοῦ Ἰησοῦ στή Μεγάλη Ἑβδομάδα γίνεται μέ τή δική μας ἔξοδο πρός  ὑποδοχή Του. Ἔρχεται ὁ Κύριος στά Ἱεροσόλυμα τῆς συνείδησής μας, στά μυστικά δωμάτια τῶν σκέψεων καί τῶν συναισθημάτων, στά πιό ἱερά ὑψώματα τῆς πίστης, γιά νά μᾶς ἁγιάσει, νά μᾶς ποτίσει μέ τό καυτό Αἷμα Του, νά μᾶς χορτάσει μέ τό σφαγιασμένο Σῶμα Του, νά μᾶς συνεπάρει στήν ἀνάβαση τοῦ Γολγοθᾶ, στήν κατάβαση τοῦ Τάφου, στή νίκη κατά τοῦ θανάτου. Ἔρχεται νά μᾶς δείξει πώς ὅ,τι εἶπε δέν εἶναι μιά ἀκόμη διδασκαλία, ἀνάμεσα στίς πολλές αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Δέν εἶναι ἕνα σύστημα ὄμορφων ἰδεῶν. Ὅ,τι κήρυξε εἶναι ἡ πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Εἶναι τό δραματικό μονοπάτι τῆς μετάνοιας. Εἶναι ὁ τρόπος τῆς σχέσης μας μαζί Του.

Εἰσέρχεται σήμερα ὁ Κύριος στά Ἱεροσόλυμα καί μᾶς καλεῖ νά ἐξέλθουμε ἀπό τά πάθη, τά λάθη, τίς μικρότητες, τίς ἀπροσεξίες, τούς συμβιβασμούς, τίς πτώσεις καί τίς προφάσεις, γιά νά συναντηθοῦμε μαζί Του. Ἡ ἔξοδος πρός τόν Χριστό δέν εἶναι εὔκολη. Εἶναι δύσκολο νά πολεμήσουμε τόν κακό ἑαυτό μας. Εἶναι δύσκολο νά περικόψουμε τίς κακές ἕξεις, τίς ἁμαρτωλές συνήθειες, τίς καταστροφικές ἐξαρτήσεις, τίς βρώμικες ἐπιθυμίες, γιά νά συναντήσουμε τόν ἐρχόμενο πρός ἐμᾶς Ἰησοῦ. Εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀντισταθοῦμε στόν ἁμαρτωλό περίγυρο, στή διαβρωμένη νοοτροπία τοῦ ἐργασιακοῦ περιβάλλοντος, στήν ἀρνητική ἀτμόσφαιρα μιᾶς ἀδιάφορης οἰκογένειας, στά ἀντίχριστα συνθήματα μιᾶς βαθύτατα ἀνήθικης κοινωνίας. Εἶναι δύσκολη ἡ ἔξοδος ἀπό τίς καλοστημένες παγίδες τοῦ διαβόλου, ἀπό τά φαινομενικά ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας. Μοιάζουμε μέ τούς ἐλεύθερους πολιορκημένους τοῦ ἱεροῦ Μεσολογγίου, πού μιά τέτοια Κυριακή τῶν Βαῒων ἔκαναν τήν ἡρωική ἔξοδό τους πρός τήν ἐλευθερία. Ἔτσι κι ἐμεῖς, καθώς κρατᾶμε τά πράσινα κλαδιά τῆς νίκης, προϋπαντοῦμε τόν Λυτρωτή καί κάνουμε τή δική μας ἔξοδο ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας στήν ἐλευθερία τῆς σωτηρίας. Αὐτή ἡ ἔξοδός μας πρός τόν Ἰησοῦ περνάει μέσα ἀπό τή μετάνοια. Δέν ὑπάρχει ἔξοδος ἀπό τήν ἁμαρτία, ἐάν δέν σκύψουμε στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ. Δέν ὑπάρχει ἀπελευθέρωση καί θεραπεία, ἐάν δέν προηγηθεῖ ἀναστεναγμός καί ὁμολογία τῶν πτώσεών μας. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ σημαία καί ὁ δρόμος στήν ἔξοδό μας πρός τή συνάντηση τοῦ Χριστοῦ. Μέσα στή ζωή τῆς μετάνοιας θά βροῦμε τόν Θεό μας καί θα κοινωνήσουμε μαζί Του. Αὐτό ἐπιθυμεῖ. Αὐτό ζητάει ἀπό ἐμᾶς. Γιά τήν ἕνωση αὐτή φόρεσε τή σάρκα μας, συναναστράφηκε μαζί μας. Ἔρχεται σήμερα νά σφαγιασθεῖ καί νά ἀναστηθεῖ. Αὐτή ἡ ποθητή ἕνωση ἐπιτυγχάνεται ὅταν «μετά φόβου, πίστεως καί ἀγάπης» προσερχόμαστε στό ὕψιστο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅταν ἀνεβαίνουμε πρός τήν Ὡραία Πύλη τῆς Θείας Κοινωνίας, ἀξιωνόμαστε νά βροῦμε Ἐκεῖνον πού ἦλθε νά βρεῖ ἐμᾶς.

Μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, ἐκεῖ στά ἱερά κράσπεδα τοῦ Ναοῦ, ἀνοίγουμε τήν ὕπαρξή μας στόν Θεό καί ὁ Θεός τήν ἀγκαλιά Του σ’ ἐμᾶς. Τό μυστήριο εἶναι μεγάλο  καί ἀποσπέλαστο. Εἶναι ὅμως ἀληθινό καί βιωματικό. Μπροστά στό Ἁγιοπότηρο στεκόμαστε ταπεινά καί ἀνάξια νά κοινωνήσουμε τόν Θεό, νά βάλουμε μέσα μας τόν Δημιουργό, νά συμμαρτυρήσουμε στό Πάθος καί στήν Ἀνάστασή Του, νά συνεχίσουμε τήν κοινή ἀνάβαση μαζί Του στή δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Δέν τό ἀξίζουμε. Δέν μᾶς ταιριάζει, διότι ἐμεῖς εἴμαστε ἡ αἰτία πού ματώνει. Στεκόμαστε ὅμως, ἐπειδή Ἐκεῖνος μᾶς καλεῖ, Ἐκεῖνος μᾶς πόθησε πρῶτος, Ἐκεῖνος μᾶς τιμάει μέ τήν ἀγάπη Του, Ἐκεῖνος κάνει τά πάντα γιά νά πετύχει αὐτή τήν ἕνωση μαζί μας. Κυριακή τῶν Βαῒων σήμερα! Τά πράσινα κλαδιά τῶν βαῒων στά χέρια μας δέν εἶναι μόνον ἕνα σύμβολο. Εἶναι ἕνα σύνθημα νά κάνουμε τήν ἔξοδο ἀπό τήν ἁμαρτία πρός τόν Ἰησοῦ. Νά Τόν προϋπαντήσουμε στήν καρδιά μας καί νά Τόν φυλάξουμε προσεκτικά ἐκεῖ. Νά Τοῦ ἐπιτρέψουμε νά μᾶς μεταμορφώσει, νά μᾶς ἀναστήσει, νά μᾶς υἱοθετήσει, γιά νά ζήσουμε μαζί Του γιά πάντα.

Ι.Μ Δ