Ἀνεβαίνει σήμερα ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά γιορτάσει τό δεύτερο Πάσχα τῆς δημόσιας δράσης καί παρουσίας Του. Ἀνεβαίνει στήν πόλη πού θά Τόν δοξάσει καί θά Τόν σταυρώσει, πού θά Τόν λατρέψει σάν Θεό καί θά Τόν καταδικάσει σάν ἐγκληματία. Μπαίνει στά Ἱεροσόλυμα τῶν ἀντιφάσεων καί τῶν ἀντιθέσεων. Στά Ἱεροσόλυμα, πού τόσο πολύ τά ἀγάπησε, ὥστε τά πότισε μέ τό Αἷμα Του.Εἰσέρχεται στήν πόλη καί κατευθύνεται ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ὁ πόνος καί ἡ ἀρρώστια. Πηγαίνει στήν κολυμβήθρα Βηθεσδά, γιά νά συναντήσει τά «γιατί» τῶν ἀνθρώπων, γιά νά ἀπαντήσει στίς ἀγωνίες, γιά νά ξεδιπλώσει τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του, γιά νά ἐκδηλώσει τό ἀμέριστο ἐνδιαφέρον Του στά πληγωμένα παιδιά Του. Τό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ χαϊδεύει ὅλους τούς παριστάμενους στή Βηθεσδά. Μελετάει πρόσωπα, καταστάσεις καί ψυχές. Στέκεται σ’ ἕναν ἀπ’ ὅλους. «Τοῦτονἰδών ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον», ξέρει ὅτι τό μαρτύριό του κρατάει ἐδῶ καί τριάντα ὀκτώ χρόνια. Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρας καί ἀσχολεῖται μέ τόν παράλυτο. Τόν θεραπεύει. Τόν νουθετεῖ. Τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ἀναπηρία τοῦ σώματος καί ἀπό τήν ἀγκύλωση τῆς ἁμαρτίας.«Τοῦτον ἰδών ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον», δέν τόν προσπερνάει. Τόν κάνει ἀντικείμενο τῆς θεϊκῆς μέριμνας. Βλέπει στό πρόσωπο τοῦ παράλυτου κάθε παράλυτο ἄνθρωπο. Τό ἐνδιαφέρον τοῦ Χριστοῦ γιά τόν πόνο καί τήν πνευματική κατάσταση τῶν ἄλλων ἀποτελεῖ διαχρονικό παράδειγμα γιά μᾶς. Σέ μία ἐποχή γενικῆς ἀδιαφορίας γιά τά πάντα καί τούς πάντες, τό θεϊκό ἐνδιαφέρον ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσει καί νά κεντρίσει τίς λεπτότερες χορδές τῆς καρδιᾶς μας.

Στήν κοινωνία τῆς εὐμάρειας, τῆς τεχνολογίας, τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, τῆς ἄνευ ἐμποδίων ἐπικοινωνίας, τῆς περιττῆς καί κατασκευασμένης πληροφορίας, τῆς ἀτομοκεντρικῆς διασκέδασης, τῆς ἐσωτερικῆς διάσπασης, τῶν ὑπαρξιακῶν ἀδιεξόδων κυριαρχεῖ ἡ ἀδιαφορία. Ὁ ἄνθρωπος ἀδιαφορεῖ γιά τή συγκροτημένη καλλιέργειά του. Ἀφήνεται στίς ἐπιδράσεις πού κατασκευάζονται προσεκτικά καί τόν κατευθύνουν στοχευμένα σέ ποικίλες ἐξαρτήσεις. Ἀδιαφορεῖ γιά τίς  σχέσεις μέ τούς ἄλλους. Μόλυνε τήν ἀγάπη μέ τήν ἀκόρεστη σαρκικότητα καί εἶναι πλέον ἀνήμπορος νά ἀγαπήσει ἀληθινά. Ἀγαπάει μόνον γιά νά πάρει κάτι, γιά νά εἰσπράξει εὐχαρίστηση, γιά νά ἱκανοποιήσει κατώτερες ἐπιθυμίες, πού τίς βάπτισε δικαιώματα. Ὁ ἄλλος εἶναι ἀγαπητός μόνον ὅταν εἶναι χρήσιμος. Ἀδιαφορεῖ γιά τό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ζεῖ. Κλείνεται μέσα σ’ ἕναν μικρόκοσμο συναλλαγῶν, ἀπολαβῶν καί ἀπολαύσεων καί ξεχνάει τόν μακρόκοσμο τῆς φύσης καί τῶν ὑπόλοιπων πλασμάτων. Ἀδιαφορεῖ γιά τίς ἐπιπτώσεις τῶν ἐπιλογῶν του, διότι αὐτά πού θέλει εἶναι πιό σημαντικά ἀπό αὐτά πού προσφέρει. Ἡ ἀδιαφορία ἔγινε νοοτροπία, ἀρρώστια, ἀπορία, παράπονο, ἀπαραίτητος κανόνας ἐπιβίωσης. Καρπός αὐτῆς τῆς γενικευμένης ἀδιαφορίας εἶναι ἡ μοναξιά. Κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά κανέναν. Οἱ φιλότιμοι καί δοτικοί ἄνθρωποι χαρακτηρίζονται ὡς ἀνόητοι, τρελοί ἤ ἀδύναμοι.Τό ἐνδιαφέρον δύσκολα ξεχωρίζει ἀπό τήν ἐνοχλητική περιέργεια καί ἡ προσφορά δύσκολα εἶναι καθαρή ἀπό τόν καιροσκοπισμό.

Μέσα σ’ αὐτή τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀδιαφορίας ἔρχεται ὁ Χριστός νά ρίξει τό βλέμμα Του στόν κάθε παράλυτο καί νά τόν φροντίσει, ἐπειδή τόν βλέπει «κατακείμενον». Εἶναι «κατακείμενος» ὁ ἄνθρωπος στίς ἐπιπτώσεις τῆς ἀδιαφορίας. Εἶναι ἀκαλλιέργητος ἐσωτερικά, εἶναι ἀποξενωμένος ἀπό τούς ἄλλους, εἶναι ἄσπονδος μέ τή φύση, εἶναι πονεμένος καί χαμένος στά μονοπάτια τῶν λανθασμένων ἐπιλογῶν. Ἔρχεται ὁ Κύριος καί ἀσχολεῖται μέ τόν «κατακείμενον» ἄνθρωπο. Ἔρχεται νά τόν ξεβιδώσει ἀπό τόν «κράβατον» τῆς ἁμαρτίας. Νά τόν ἀναστήσει ἀπό τήν παραλυσία τῆς ἀδιαφορίας. Νά τόν βάλει σέ μία πορεία μετάνοιας μέ τήν ὁδηγία «μηκέτι ἁμάρτανε». Ὅλοι ἔχουμε ἐπάνω μας τό βλέμμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι κουβαλᾶμε στή συνείδησή μας τό θεϊκό ἐνδιαφέρον. Ὅλοι ἔχουμε βαθύτατη ἐπίγνωση ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Δέν εἴμαστε ξένοι γιά τόν Ἰησοῦ. Εἴμαστε οἱ παράλυτοι τοῦ πνεύματος, τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἀγάπης, διότι κολλήσαμε στό βρώμικο κρεβάτι τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἐκλωβιστήκαμε σέ μία μοναξιά πού ἐμεῖς ἐπιλέξαμε, ἀφοῦ ἀποκόψαμε ὅλους τούς ἄλλους ἀπό τήν ἀγάπη μας καί ἀποκοπήκαμε ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους, φοβούμενοι μήπως μᾶς πληγώσουν. Ἔχουμε ἀνάγκη τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας.

Ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στήν καθημερινότητά μας δέν εἶναι ἀόριστη καί θεωρητική. Ὁ Ἰησοῦς δέν μᾶς πλησιάζει σάν ἕνας φιλόσοφος. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς βοηθήσεινά σηκωθοῦμε ἀπό τίς πτώσεις μας. Ἔρχεται μέσα μας γιά νά ἀναστηθοῦμε ἀπό τή νέκρωση τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς ἀπεγκλωβίζει ἀπό πάθη καί συνήθειες. Μᾶςφωτίζει στίς καθημερινές ἐπιλογές. Μᾶς καθοδηγεί στούς δρόμους ἑνός σκοτεινοῦ κόσμου. Μᾶς παρηγορεῖ, ὅταν ὅλοι μᾶς γυρίζουν τήν πλάτη. Μᾶς δυναμώνει στή διαχείριση τῶν δυσκολιῶν καί τῶν προβλημάτων. Ὅλο αὐτό γίνεται μέσα ἀπό τήν προσευχή, τή μελέτη τοῦ εὐαγγελίου, τόν ἀσκητικό ἀγώνα τῆς ἀρετῆς, τή συνειδητή συμμετοχή στά μυστήρια καί τήν ἀθόρυβη διακριτική ἐλεημοσύνη.

Ἡ ἀδιαφορία χαρακτηρίζει τήν ἐποχή μας. Καθηλώνει τόν ἄνθρωπο στήν ἀσθένεια τῆς μοναξιᾶς. Ὁ Χριστός ἐνδιαφέρεται καί νοιάζεται γιά τόν καθένα. Περιπολεῖ, συμπαραστέκεται, θεραπεύει, μεταμορφώνει, ἀνασταίνει. Ὅταν μᾶς πλησιάσει, νά Τόν δεχτοῦμε εὐχάριστα. Νά Τοῦ ἐπιτρέψουμε νά μᾶς εὐεργετήσει. Νά Τόν βάλουμε στή ζωή μας, γιά νά γίνει ἡ ζωή μας γεγονός αἰώνιο, χαρούμενο καί εὐλογημένο.

Ι.Μ Δ