Μία συνάντηση, ἕνας διάλογος, μία ἄγρευση στή σωτηρία, μία ἐπαφή λυτρωτική καί μεταμορφωτική ἐξελίσσεται σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστός διαλέγεται μέ τή Σαμαρείτιδα. Ὁ Θεός διαλέγεται μέ τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ Κύριος ἀπαντάει σέ ἐρωτήματα καί δημιουργεῖ ἐρωτήματα, κρύπτεται καί ἀποκαλύπτεται, καθοδηγεῖ, χωρίς νά ἐγκλωβίζει, σώζει κάθε ἐρευνητή τῆς ἀλήθειας, κάθε ἐραστή τῆς μεγαλοσύνης Του. Μία συνάντηση προσεκτικά σχεδιασμένη, τέλεια ἐξελιγμένη καί ἀξιοθαύμαστα τελειωμένη κάνει ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής μέ τή γυναίκα πού ἔρχεται κοντά Του διψασμένη γιά τό σωστό, παρότι ζεῖ καί βιώνει τό λάθος.

Ὁ Χριστός θέτει ἀπό τήν ἀρχή ἕνα ἐρώτημα στή Σαμαρείτιδα: «εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ». Τήν ρωτάει ἐάν καταλάβαινε τό μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, πού τῆς χαριζόταν ἐκείνη τή στιγμή. Ἐπειδή ἡ Σαμαρείτιδα δέν καταλαβαίνει τήν ἐρώτηση, ἀναπτύσσει ἕνα διάλογο μαζί της, γιά νά τῆς καταδείξει πώς τό μεγάλο δῶρο πού θά εἰσπράξει αὐτή ἡ γυναίκα εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ ζωντανή σχέση μαζί Του.

Ὅλοι τρέχουμε σέ διάφορα πηγάδια γιά νά ξεδιψάσουμε. Στά πηγάδια τῆς γνώσης, στά πηγάδια τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, στά πηγάδια τῶν κοινωνικῶν ἐπαφῶν προσπαθοῦμε νά ξεδιψάσουμε τή δίψα τῆς ψυχῆς γιά ἀγάπη, χαρά, ἀνάπαυση καί ἐλπίδα. Ὅλ’ αὐτά τά πηγάδια, ὅμως, ἔχουν λασπόνερα. Μᾶς ξεδιψοῦν ἐπιφα- νειακά, ἀλλά ταυτόχρονα μᾶς δηλητηριάζουν. Παίρνουμε ἀπό τά θολά νερά τους, ἀλλά διψᾶμε περισσότερο. Ψάχνουμε νά βροῦμε καθάρια νερά στίς ἀπολαύσεις, στίς ἐξαρτήσεις, στά πάθη, στά ἀτέλειωτα δικαιώματα, στά πολλά πτυχία, στίς γνωριμίες, στούς φθαρμένους σκοπούς, ἀλλά δέν ὑπάρχει καθαρότητα ἐκεῖ πού ὑποβόσκει τό κακό. Ἔτσι, τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι νά στραφοῦμε στόν Κύριο καί Θεό. Νά ζητήσουμε ἀπό Ἐκεῖνον νά μᾶς ξεδιψάσει, διότι ὁ ἴδιος εἶναι τό ζωντανό, κρυστάλλινο νερό, ὅπως διαβεβαιώνει σήμερα τή Σαμαρείτιδα.Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας μέ τόν τρόπο Του. Γιά νά μᾶς σαγηνεύσει, θέτει καί σ’ ἐμᾶς τό ἴδιο ἐρώτημα: «εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ». Ξέρουμε, ἀλήθεια, ποιά εἶναι τά δῶρα τοῦ Θεοῦ; Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ, ἔχουμε ἐκτιμήσει, ἔχουμε καταμετρήσει ποτέ αὐτά τά δῶρα; Κάνουμε παράπονα, καταθέτουμε αἰτήματα, ἀλλά δέν ἀναλογιζόμαστε πόσα πράγματα ἤδη κατέχουμε ὡς ἀτίμητα δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Τό πρῶτο μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι τά πλούσια χαρίσματα, τά ταλέντα καί ἡ μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀνεπανάληπτος. Ποτέ δέν ὑπῆρξαν οὔτε θά ὑπάρξουν δύο ἴδιοι ἄνθρωποι στό σύμπαν. Κάθε πρόσωπο ἔχει τά δικά του χαρακτηριστικά. Εἶναι στολισμένο καί φορτωμένο μέ χαρίσματα, ἱκανότητες καί ταλέντα κατάλληλα προσαρμοσμένα στή δική του ἰδιοσυγκρασία. Ὁ Πάνσοφος Θεός χαρίζει στόν καθένα μας ὅλα αὐτά τά κατάλληλα προσόντα, μέ τά ὁποῖα μποροῦμε νά σωθοῦμε. Μᾶς χαρίζει τόσα, ὅσα μποροῦμε νά ἀντέξουμε, τόσα ὅσα μποροῦμε νά διαχειριστοῦμε καί νά αὐξήσουμε, τόσα ὅσα θά μᾶς κρατήσουν ἰσορροπημένους. Τό μεγαλύτερο χάρισμα εἶναι ἡ ἐλευθερία. Σημαντικά δῶρα εἶναι ἡ εὐστροφία, ἡ λογική, ἡ ἀγάπη, ἡ εὐαισθησία, ἡ αἰσιοδοξία, ἡ ὀμορφιά, ἡ εὐγλωττία καί ἀμέτρητα ἀκόμη, πού τά θεωροῦμε ἴσως αὐτονόητα καί δέν τά ἐκτιμοῦμε.

Τό δεύτερο μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει τήν Ἐκκλησία μέσα ἀπό τή θυσία Του πάνω στό Σταυρό καί μέ τήν Ἀνάστασή Του. Μᾶς καλεῖ καί μᾶς δέχεται μέσα στό ζωντανό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στήν Ἐκκλησία μᾶς υἱοθετεῖ, μᾶς θεραπεύει, μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς στηρίζει στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό ἀτίμητο δῶρο τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἀνοικτή γιά ὅλους. Προσφέρεται χωρίς περιορισμούς καί χωρίς ἀποκλείσεις. Ἁγιάζει, ἐλευθερώνει καί ἀναγεννάει ὅλα τά μέλη της. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία μποροῦμε νά βαδίσουμε τό μονοπάτι τῆς συνάντησης μέ τόν Χριστό, διότι, ἀπολαμβάνοντας τήν Ἐκκλησία,συναντιόμαστε καί μέ τούς ἀδελφούς μας. Συμπορευόμαστε μαζί τους, μέσ’ ἀπό τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης, πρός τήν ἀπέραντη ἀγκαλιά τοῦ κοινοῦ μας Πατέρα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα δῶρο, πού τό ἀξιοποιοῦμε ὅταν μετέχουμε στά μυστήριά της καί στόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς καί τῆς ζωῆς, ὅπως παρουσιάζεται στήν Παράδοση καί στήν ἐμπειρία της. Εἶναι ἕνα δῶρο πού ὁ Θεός τό χαρίζει σέ ὅλους, ἀλλά τό λαμβάνουν μόνον ὅσοι τό ἐπιθυμοῦν.

Τό τρίτο καί σπουδαιότερο δῶρο τοῦ Χριστοῦ εἶναι Αὐτός ὁ Ἴδιος. Ὁ Χριστός προσφέρει ὡς δῶρο τόν ἑαυτό Του σέ ὅλους. Ἔρχεται κοντά μας, ὅπως πῆγε στή Σαμάρεια. Διαλέγεται μαζί μας, ὅπως διαλέχτηκε μέ τή Σαμαρείτιδα. Μᾶς χαρίζει τή ζωντάνια τῆς διδασκαλίας Του, ὅπως τή χάρισε καί σ’ ἐκείνη. Ἑνώνεται μαζί μας μ’ ἕναν δεσμό ὀντολογικό καί ἀκατάλυτο. Δέχεται νά εἰσέλθει τό σῶμα μας τό δικό Του Σῶμα καί νά κυλήσει στίς φλέβες μας τό δικό Του Αἷμα. Μᾶς χαρίζει τήν παρουσία Του, ὄχι ὡς συντροφιά ἀλλά ὡς συνεύρεση. Μεγάλο τό μυστήριο, ἀνεξερεύνητο, ἀπροσπέλαστο ἀπό τή λογική ἀλλά ἀπόλυτα ἀληθινό. Ὁ μικροσκοπικός ἄνθρωπος νά κυοφορεῖ τόν μεγαλειωδέστατο καί ἀπέραντο Θεό καί νά μή συντρίβεται ἀπ’ αὐτή τή συνύπαρξη! Μᾶς χαρίζει τόν ἑαυτό Του ὁ Χριστός μέσ’ ἀπό τήν προσευχή καί τήν ἀδιάκοπη συνομιλία μαζί Του. Ἡ ἀδιάλειπτη κοινωνία μας μ’ Ἐκεῖνον, ἡ μονολόγιστη εὐχή, ἡ ἀτελείωτη ἀδολεσχία μέ τήν ἀγάπη Του μᾶς κάνουν νά μοιάζουμε μέ τή Σαμαρείτιδα. Στεκόμαστε στή γῆ καί κοινωνοῦμε μέ τόν οὐρανό. Διψᾶμε γιά παρηγοριά καί δύναμη καί ξεδιψᾶμε μέ τόν Θεό. Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει τόν ἑαυτό Του, ἀκόμη καί ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἀκόμη καί ὅταν ἀμφιβάλλουμε, ἀκόμη καί ὅταν Τόν προδίδουμε γιά λίγο χῶμα ἤ γιά τριάκοντα ἀργύρια.

«Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ» μᾶς λέγει σήμερα ὁ Χριστός. Ἄς δοῦμε λοιπόν, ἄς ἐννοήσουμε τή δωρεά τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Τό δῶρο πού μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἑαυτός Του μαζί μέ τό δῶρο τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καί τό δῶρο τῆς μοναδικῆς τοῦ καθενός μας ἰδιοπροσωπίας. Νά χαροῦμε μ’ αὐτά τά πολύτιμα δῶρα. Νά τά φυλᾶμε προσεκτικά. Νά δουλεύουμε φιλότιμα καί νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά τήν προκοπή μας. Ἔτσι θά εὐχαριστοῦμε καί θά δοξάζουμε Ἐκεῖνον πού μᾶς τά χαρίζει καί στόν Ὁποῖο ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα τοῦ κόσμου καί τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

I.M Δ