ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ.

Με την παραβολή του Ασώτου που ακούσαμε σήμερα, ο Χριστός μας απευθύνει μήνυμα ελπίδος δείχνοντας μας τον ωκεανό της αγάπης του και θυμίζοντας μας πως καμιά πτώση και αμαρτία, ακόμη και η πιο εγκληματική, δεν είναι μεγαλύτερη από το δικό του έλεος. Γι αυτό και πολλοί επιμένουν να ονομάζουν την σημερινή Παραβολή, όχι του «Ασώτου υιού» αλλά του «ευσπλαχνικού Πατέρα».Ο άσωτος υιός είναι σύμβολο του ανθρώπου κάθε εποχής, κυρίως όμως τις δικής μας. Στο πρόσωπο του αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και στην φυγή του από το πατρικό σπίτι βλέπουμε τη ζωή μας .Συχνά φεύγουμε και εμείς από το σπίτι του Θεού Πατέρα, αποδημούμε μακριά από την Εκκλησία, μακριά από την πνευματική ζωή , μακριά από την Θ. Ευχαριστία, μακριά από τις Χριστιανικές Αρχές και αξίες. Ξεκινούμε για να βρούμε την χαρά μακριά από τον Θεό, νοιώθουμε ότι η ζωή κοντά στην Εκκλησία μας πνίγει, προφασιζόμαστε χίλιες δύο δικαιολογίες για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είναι σωστή αυτή η επιλογή αλλά στο τέλος τρυγούμε μοναξιά και απογοήτευση.

Σαν τον άσωτο του Ευαγγελίου και εμείς όσο απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία τόσο πλησιάζουμε στην απόγνωση. Όσο κάνουμε αυτό που μας αρέσει τόσο λιγότερο μας αρέσει αυτό που κάνουμε. Το ταξίδι μας αυτό μας φέρνει στην χώρα που τρέχει το μέλι της ευτυχίας, της καλοπέρασης, της απόλαυσης των υλικών αγαθών, τις ικανοποιήσεως των παθών μας και των ηδονών, μας οδηγεί στον βόρβορο των χοίρων όπού προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις πνευματικές μας αναζητήσεις, τις ικανότητες με τις οποίες μας προίκισε ο Θεός, τον δυναμισμό μας, τα πνευματικά μας χαρίσματα, μακριά από την Εκκλησία. Ο άσωτος του Ευαγγελίου κάποτε συνήλθε, έκανε το μεγάλο βήμα πήρε τον δρόμο της επιστροφής, αποδεικνύοντας πως μέσα στην πληγωμένη ψυχή του δεν είχε πεθάνει ο ήρωας. Ταλαντεύτηκε, δείλιασε για μια στιγμή ,αλλά στο τέλος νίκησε. Πιο πολύ από την ντροπή μπροστά στον Πατέρα , τον έκανε να πικραθεί η ειρωνική και γεμάτη κακία ματιά του μεγαλύτερου αδελφού, ο οποίος ενσαρκώνεται και σήμερα με τα σχόλια και την κακότητα με τα οποία πολλοί «Χριστιανοί» αντιμετωπίζουν την επιστροφή ενός αμαρτωλού, κοντά στην Εκκλησία .

Το δικό μας δράμα είναι ότι έχει πεθάνει μέσα μας ο ήρωας .Ενώ αντιγράφουμε τον άσωτο στον κατήφορο της φυγής, δεν έχουμε την τόλμη και την λεβεντιά να τον μιμηθούμε και στον ανήφορο της επιστροφής. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην γη είναι αγωνιστής, τραυματίζεται, πέφτει και ματώνει. Αν σηκωθεί, αν θεραπεύσει τις πληγές του και ξαναρχίσει τον αγώνα ,σίγουρα θα νικήσει. Κι αν ακόμη νοιώθουμε ασήκωτο το βάρος των αμαρτιών μας, κι αν αισθανόμαστε την πικρή γεύση στα χείλη μας εξ αιτίας των κηλίδων και των πτώσεων μας ας σηκώσουμε με αποφασιστικότητα το κεφάλι, ας οδηγήσουμε τα βήματα μας στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως και ας αποθέσουμε στο Πετραχείλι του Πνευματικού μας τις αμαρτίες μας.

Σε μια εποχή που το έργο της Εκκλησίας συκοφαντείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς οι οποίοι διαβάλουν το Μυστήριο και το θεωρούν περιττό ,έρχεται η Εκκλησία να μας διαβεβαιώσει ότι η Εξομολόγηση δεν είναι τίποτε άλλο από την αγκαλιά του Χριστού ο οποίος μας περιμένει για να θεραπεύσει τις πληγές μας και να μας προσφέρει το Σώμα και το Αίμα Του.Αυτό διαβεβαιώνουν όσοι απολαμβάνουν την ευεργεσία του Μυστηρίου, νέοι άνθρωποι και ηλικιωμένοι, μορφωμένοι και απλοί, άνδρες , γυναίκες και παιδία ,οι οποίοι προσέρχονται στο Πνευματικό Ιατρείο για να θεραπεύσουν τις πληγές τους, να καλυτερέψουν τον χαρακτήρα τους, να στολίσουν την ψυχή τους.

Το παράδειγμα των Αγίων που από την ζωή της αμαρτίας με την μετάνοια, πέρασαν στην ζωή της αγιότητας, βεβαιώνει πως ο άνθρωπος «όσο από πιο χαμηλά παίρνει φόρα τόσο πιο ψηλά μπορεί να φτάσει».