Παναγία μου....

Καὶ πάλι ἀπόψε, ἀνάξιοι ὑμνητὲς Παναγία Μητέρα μας, Σοῦ ἀπευθύνουμε τὰ πονεμένα μας “Χαῖρε”.Μέσα στῇ γεμάτη πόνο ζωὴ μας, μὲ ἀχώρηστο σύντροφο τὸν προδότῃ ἑαυτὸ μας, Ἐσὺ ἀποτελεῖς τὴν ἐλπίδα καὶ τὸ στήριγμα μας. Εἶσαι τὸ μόνο σταθερὸ σημεῖο στις πτώσεις μας. Ἀποτελεῖς τὸ πιὸ θετικὸ στοιχεῖο για μας.

Σοῦ λέμε τὰ “Χαιρε”ολοψυχα ἀπὸ καρδίας,ἀλλὰ καὶ μὲ πολὺ δισταγμό. Ὄχι γιατὶ δεν τὰ ἀξίζεις ἀλλὰ γιατὶ δεν ἀξίζουμε ἐμεὶς ν ἀπευθυνόμαστε σ᾿ Σένα τὴν Πανύμνητη καὶ να σὲ ὑμνοῦμε. Μὲ τὶ χείλη; Μὲ τι καρδιά; Εἶναι σὰν να σὲ ἐμπαίζουμε ὅταν μέσα μας ὑπάρχει τέτοια ἀντινομία. Καμαρώνουμε για Σένα τὴν Μάνα μας –καὶ τὶ Μάνα-Τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ Ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ.

Ὅμως Ἐσύ τι να νοιώθεις για μας; Παιδιά Σου ἀνάξια καὶ ἄσωτα εἴμαστε. Δουλέψαμε στην ἀνομία καὶ στην παρακοὴ ἀπ ὅσα ὁ Υἱός σου μας ἔχει ὑποδείξει. Σὲ πικράναμε. Σὲ προδώσαμε. Σὲ πονέσαμε. Δεν στέγνωσαν τὰ δάκρυά Σου στα μεγάλα, πονεμένα καὶ ἐκφραστικὰ Σοῦ μάτια για μας. Δεν συγκρίνεται ἡ ῥομφαῖά που διήλθε καὶ  τρύπησε τὴν μητρικὴ Σοῦ καρδιά, ὅταν τὸ Ἀσύγκριτο καὶ Πανάγιο Παιδί Σου πονοῦσε πάνω στον Σταυρό, μὲ τὴν δικὴ μας συνεχῆ ῥομφαῖα. Πόνεσες τότε γιατὶ ὁ Μονογενὴς Σου ὑπόφερε τὸ Μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ τίμια καὶ ἀγόγγυστα, μὲ ἀνωτερότητα, ἀπὸ ἀγάπη για ἐμᾶς καὶ για τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.

Πονὰς τώρα ἀσύγκριτα ,γιατὶ ἐκατομμύρια παιδιά Σου πεθαίνουν μέσα στην ἁμαρτία, τὴν ἀτιμία, τὴν ἀνηθικότητα, τὴν ἀσέβεια καὶ τὰ ναρκωτικά. Πονὰς γιατὶ τίμιες Μητέρες πρόδωσαν τὴν μητρότητα τοὺς. Πονὰς  γιατὶ ἀνάξιοι Λειτουργοί, Σου θυμίζουν συχνὰ τὸν προδότῃ μαθητὴ τοῦ Υἱοῦ Σου, Τὸν Ἰούδα. Πόνεσες  στο Μαρτύριο τοῦ Γολγοθὰ ἀλλὰ μπόρεσες καὶ στάθηκες ὄρθια μὲ καρτερία καὶ ἀξιοπρέπεια, θὰ λεγα μὲ καμάρι κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρό. Τώρα εἶναι τόσος ὁ πόνος, ὄχι μόνον δυνατὸς ἀλλὰ καὶ βρώμικος που κρύβεις τὸ πρόσωπό Σου ἀπὸ ντροπή.

Γιατὶ; για να μὴν βλέπεις ἐμᾶς τὰ παιδιά Σου. Τὸ χάλι μας. τὸ κατάντημα μας. Τὸν ξεπεσμὸ μας. Τὴν ἀχαριστία μας. Κι ὅμως παρὰ τὸ χάος τῆς πτώσης μας δεν ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπό Σου ἀπὸ μας. Δεν λέω δικαιολογημένα τὸ κρύβεις. Κι ἐμεὶς μὲ πολλὴ ντροπὴ σὲ ἀντικρίζουμε. Ποῦ ἀλλοῦ να κοιτάξουμε ἐκτὸς ἀπὸ Σένα;

Τὸ μυριόστομο Τραγούδι τῶν Χαιρετισμῶν μας, καθὼς στο ὕψος τῆς ἀρετῆς Σου συνειδητοποιοῦμε τὴν δικὴ μας ἁμαρτωλότητα, μοιάζει μὲ λυγμό. Τὰ πονεμένα μας “Χαῖρε”  δεν εἶναι μόνον “Χαῖρε”  ἀποδόσεως Τιμῆς στην ἁγνότητα ,στην παρθενία, στην ταπείνωση, στην ἀρετή, Σὲ Σένα. Τα“Χαῖρε”  αὐτὰ γίνονται Σπεῦσε .Βοήθα. Λύτρωσε. Σῶσε Παναγία μου. Μεταβάλλονται σὲ λυγμοὺς μετανοίας καὶ σὲ κλάμα μεταμέλειας.

Θὰ τὰ δεχθεὶς τὰ “Χαῖρέ” πού σου ἀπευθύνουμε Παναγία Μητέρα μας; Μάνα εἶσαι, ὅλα τὰ συχωρείς, τὰ ξεχνάς, τὰ σηκώνεις τὰ δικαιολογείς. Καὶ μεὶς τὰ  ἁμαρτωλά, τὰ ἀνάξια καὶ ἄσωτα παιδία Σου, Σοῦ ἀπευθύνουμε καὶ ἀπόψε τα“Χαῖρε” σὰν να Σοῦ λέμε συγγνώμη. Ἀναθαρεύουμε. Ἐλπίζουμε στην ἐλπίδα, σὲ Σένα. Ζητάμε ἔλεος ἀπὸ τὸ ἔλεός που εἶσαι Ἐσύ. “Χαίρε Νύμφη ἀνύμφευτε”.

π.Θεόκλητος Φεφές