ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

        Μὲ σεισμικὴ δόνηση ἐμοίαζε, ἀδελφοί μου, τὸ φύσημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐμοίαζε μὲ καταιγίδα καὶ ἀνεμοθύελλα ποὺ ξέσπασε ἀπὸ ψηλὰ καὶ χτύπησε τὴν γῆ. «Ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης βιαίας πνοῆς καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι». Τὸ ἐπίκεντρο τοῦ μεγάλου θαύματος ἦταν τὸ ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλὴμ μὲ τοὺς συγκεντρωμένους Ἀποστόλους, ποὺ πρόσμεναν τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ὑπόσχεση ἐκείνη ἔγινε πραγματικότητα καὶ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν πραγματικότητα τὴν ζοῦνε καὶ οἱ μαθητὲς ἀλλὰ καὶ οἱ χιλιάδες τοῦ συγκεντρωμένου λαοῦ.

        Ὅμως γιατὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φανερώθηκε μὲ πύρινες γλῶσσες; Τί νὰ σημαίνουν; Ἡ φωτιά, ἀδελφοί, ἔχει τρεῖς ἰδιότητες. Φωτίζει, θερμαίνει, καθαρίζει. Καὶ τὰ τρία αὐτὰ στοιχεῖα-ἰδιότητες μεταδίδονται καὶ στοὺς Ἀποστόλους. Καὶ πρῶτον μὲν τοὺς φωτίζει, τοὺς διδάσκει. Τὸ μυαλό τους διευρύνεται καὶ πληροφοροῦνται ὅσα ὣς τώρα δὲν μπόρεσαν νὰ κατανοήσουν. «Ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν». Πρίν ἀπὸ τὸ πάθος Του ὁ Κύριος εἶχε δώσει ὑπόσχεση στοὺς μαθητές Του, προλέγοντας ὅτι «ὁ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὃ πέμψει ὁ Πατήρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, Ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει πάντα ἅ εἶπον ὑμῖν (Ἰωάν. 14, 36) καὶ ἀμέσως μετὰ ἐπανέλαβε ὅτι «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθεια». Οἱ προρρήσεις τοῦ Ἰησοῦ ἐπαληθεύονται. Οἱ ψαράδες τῆς Γεννησαρέτ γίνονται ὄργανα τῆς θείας χάριτος, ὄργανα τῆς θείας σοφίας, γίνονται δάσκαλοι «καὶ εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν». Ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τόσο ἰσχυρός, ὥστε «ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». «Ὥστε ἐξίσταντο πάντες καὶ ἐθαύμαζον» (Πράξ. 2, 4 & 7-8). Εἶχε στὸ πρόσωπό τους ἐκπληρωθῆ ἡ τοῦ προφήτη Ἰωήλ προφητεία «ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκαν προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν». Ἔτσι λοιπὸν μὲ τὸν θεῖο φωτισμὸ «πάντες ἤρξαντο φθέγγεσθαι ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι τῆς Ἁγίας Τριάδος».

      Ἡ φωτιὰ ὅμως, ἀδελφοί, δὲν φωτίζει μόνο, ἀλλὰ καὶ φλογίζει. Καὶ οἱ ἔνδοξοι μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ δειλοὶ γίνονται ἀτρόμητοι, ἀπὸ διστακτικοὶ ὁρμητικοί, ἀπὸ ράθυμοι καὶ φοβισμένοι, ἄγρυπνοι καὶ ἄφοβοι. Ἐνθυμοῦνται τώρα τὰ λόγια τοῦ Διδασκάλου «λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πράξ. 1-8) καὶ ἀνακάλεσαν στὴ μνήμη τους τὸν προφήτη Ἠσαΐα ποὺ ὀνομάζει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ «πνεῦμα βουλῆς καὶ ἰσχύος». Ἀδελφοί, ἡ φωτιὰ ἔχει φωτιστικὴ καὶ καυστικὴ δύναμη ἀλλὰ καὶ καθαρτική. Ὅπως ὁ ἀναμμένος ἄνθρακας εἶχε καθαρίσει τὴν γλῶσσα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα, ἔτσι καὶ οἱ πύρινες γλῶσσες καθάρισαν καὶ ἁγίασαν τὶς καρδιὲς τῶν Ἀποστόλων. Ἔγιναν «καινὴ κτίσις».

      Ἀπὸ τὴν φωτιὰ καθαρίζεται, ἀγαπητοὶ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ σκουριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἐμεῖς Πεντηκοστὴν ἑορτάζοντες καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν θελήσαμε νὰ καθαρισθοῦμε, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν σκουριὰ τῆς ψυχῆς μας; Ἂς ἀφήσουμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ κατακάψη κάθε ρύπο καὶ κάθε πονηρία ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Ἂς ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ δεχθῆ τὸν φωτισμό, τὴν φλόγα, τὴν καθαρτικὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι μόνο θὰ ἀναγεννηθοῦμε, θὰ δικαιωθοῦμε καὶ ἡ προσευχή μας θὰ εἶναι θερμή.

        Ἂς παρακαλοῦμε· «Βασιλεῦ οὐράνιε Παράκλητε... ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος» «καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν