Αριθμ.Τεύχους 86-Οκτώβριος 2010.

Ένας Αγιορείτης  μιλά για την oικονομική κρίση….

Είναι αλήθεια πως υπάρχει σοβαρή οικονομική κρίση και αρκετοί συνάνθρωποί μας δυσκολεύονται υπερβολικά. Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε πως ο νεοελληνικός βίος από καιρό έχει σοβαρές ρωγμές. Το όραμα του μέσου Νεοέλληνα στάθηκε ο πλουτισμός, ο κορεσμός, η σπατάλη, η κατάχρηση και η διασκέδαση. Θεοποιήθηκε η φιλοχρηματία, η φιλοσαρκία, η φιλοδοξία και η φιλαυτία. Το χρήμα, η σάρκα και η δόξα προσκυνούνται μέρα και νύχτα από νέους και γέρους. Μόνος σκοπός ο ευδαιμονισμός, η ευμάρεια, η καλοπέραση, ο ατομισμός. Η άνεση έφερε ανία. Η Δύση κραυγάζει κουραστήκαμε να είμαστε ξεκούραστοι. Η αξία του Έλληνα έγκειται πλέον στα χρήματα, τα οικήματα, τα κτήματα και τα οχήματα. Επικρατεί η ύλη. Η λιτότητα θεωρήθηκε μιζέρια, η απλότητα χαζομάρα, η φτώχεια κατάρα, η εγκράτεια ανοησία. Η απάτη νομίσθηκε καπατσοσύνη, το ψέμα ευφυΐα, η μοιχεία λεβεντιά, η τιμιότητα επιπολαιότητα. Η κρίση μας κρίνει.

Η κρίση βέβαια είναι οικονομική αλλά περισσότερο πνευματική. Όπως και να ναι δεν πρέπει ποτέ να μελαγχολήσουμε, να απελπισθούμε, να οκνεύσουμε και να κλαίμε τη μοίρα μας. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε και μπορεί μέσα από το πικρό να φανερωθεί κάτι γλυκό. Να νιώσουμε κάποια στιγμή ότι δεν γεννηθήκαμε για την απόκτηση νέου πολυτελούς οχήματος και ότι δεν αξίζει να ζούμε για κάτι τέτοιο, ούτε ο Θεός μας έφερε στη ζωή γι’ αυτόν τον σκοπό και μόνο.            π.Μωυσής

H γλώσσα της Θ.Λατρείας και η κατανόηση της

-Είναι λοιπόν καλύτερο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να μην καταλαβαίνουμε τι λέει ο ιερεύς ή ο ψάλτης;

-Αυτά είναι προφάσεις. Υπάρχουν αρκετές αξιόλογες ερμηνευτικές εργασίες, τις οποίες ο ενδιαφερόμενος πιστός μπορεί να έχει στο σπίτι του και να τις διαβάζει. Υπάρχουν βιβλία, που με όμορφο και απλό τρόπο μιλούν για τα μυστήρια: τη Θεία Ευχαριστία, το Βάπτισμα κ.τ.λ.

 Τόσες ώρες χάνουμε χαζεύοντας στην τηλεόραση, ή ξεφυλλίζοντας περιοδικά και εφημερίδες. Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, όχι πολύ, αλλά μία ώρα κάθε εβδομάδα, το βράδυ π.χ. του Σαββάτου, να διαβάσουμε τα βιβλία, τα οποία ερμηνεύουν τα δύσκολα τουλάχιστον κείμενα της Εκκλησίας μας, ή ακόμη τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο. Την άλλη ημέρα, που θα πάμε στο ναό, θα κατανοούμε πολλά από αυτά που θα ακούμε. Υπάρχουν άλλωστε και ιερείς, που κάνουν λειτουργικά κηρύγματα. Εξηγούν τη Θεία Λειτουργία, εξηγούν τα Μυστήρια.  

Επομένως, μπορούμε να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις μας με ερμηνευ-τικές εργασίες, με ερμηνευτικά βιβλία. Όσοι θέλουν, μπορούν να μάθουν τα της Εκκλησίας. Λίγο ενδιαφέρον χρειάζεται και κάποια συνέπεια στη χριστιανική μας ζωή. Γι’αυτό βλέπει κανείς ανθρώπους ολιγογράμματους να καταλαβαίνουν πάρα πολλά από όσα τελούνται, να απολαμβάνουν κυριολεκτικά τη λατρεία. Αλλά δυστυχώς, ο περισσότερος κόσμος δεν ενδιαφέρεται.                                                                                                        

                                         π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος(†)

Το άναμμα του κεριού και ο συμβολισμός του

 «…Πολλοί δυστυχώς έχουν ξεχάσει τον συμβολισμό και την θεολογία του κεριού το θεωρούν ίσως ένα εισπρακτικό μέσο της Εκκλησίας. Λάθος.  Πως είναι το κερί στον κηροστάτη;  

Ύπτιο, οριζόντιο. Συμβο-λίζει ότι ο άνθρωπος όταν είναι εκτός εκκλησίας είναι πεσμένος μπρούμυτα, σέρνεται στο χώμα. Δυστυχώς δεν είναι άνθρωπος. Και τι κάνουμε μπαίνοντας στο ναό; Παίρνουμε το κερί μας και το σηκώνουμε. Όταν μπει ο άνθρωπος στην εκκλησία ανίσταται, χαριτώνεται, γίνεται άνθρωπος του Θεού.

Και τι κάνουμε στη συνέχεια; Πάμε στο μανουάλι και ανάβουμε το κερί μας και στη συνέχεια το μπήγουμε σταθερά δείγμα του ότι μόλις φωτιστεί ο άνθρωπος από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος εμπίγνητε στερεώς στην πέτρα της πίστεως και αναλίσκει τη ζωή του υπέρ Χριστού και της δόξας του.

Μια λεπτομέρεια. Πως ανάβει ο καθένας το κερί του; Βγάζει τον αναπτήρα του από την τσέπη ή τα σπίρτα του και το ανάβει; Όχι. Το ανάβει από το άλλο κερί που καίει στο μανουάλι πριν απ΄ το δικό μου το κερί. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι στην εκκλησία καλώς ή κακώς έτσι τα΄ χει θεσπίσει ο Θεός.Ο άνθρωπος δεν είναι αυτόφωτος αλλά φωτίζεται από άλλον άνθρωπο…»