Σημαντικὲς πληροφορίες γιὰ τὴν μετὰ θάνατον πραγματικότητα παρέχει τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου. Ὁ Κύριός μας διδάσκει γιὰ τὸ μεγάλο κεφάλαιο τοῦ θανάτου, ἐκθέτοντας τὴν γνωστὴ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου.

       Ὁ ἀνώνυμος πλούσιος ἀπήλαυσε στὴ ζωὴ τοῦ ὅλα τὰ πλούτη καὶ τὰ ἀγαθὰ τῆς γής. Οὐδέποτε, ὅμως, φρόντισε γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς του ἢ γιὰ τὸν φτωχὸ Λάζαρο ποὺ ζοῦσε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπ’ τὸ τραπέζι του καὶ προσπαθοῦσε, μὲ κάθε τρόπο, ν’ ἁπαλύνει τὸν πόνο ἀπὸ τὶς πληγές του.

     Ὅταν ὁ Λάζαρος πέθανε, ἄγγελοι Θεοῦ ὁδήγησαν τὴν ψυχή του στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἄρχισε νὰ ἀπολαμβάνει τὰ αἰώνια ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὅταν ὁ πλούσιος πέθανε ἄρχισε ἀμέσως νὰ βιώνει τὴν κόλαση καὶ ν’ ἀντιλαμβάνεται τὸν λανθασμένο δρόμο ποὺ εἶχε ἐπιλέξει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του.

      Ἡ σημερινὴ παραβολὴ μὲ τὴν ὑπόμνιση  τοῦ θανάτου ποὺ φέρνει στὶς καρδιές μας μᾶς θυμίζει τὴν καθημερινὴ ἐπαφὴ ποὺ εἶχαν οἱ πρόγονοί μας μὲ αὐτὸν ἰδικὰ στὰ μαῦρα καὶ ἀπαρηγόρητα χρόνια της Ἰταλογερμανικῆς Κατοχῆς ὅπου ἑκατοντάδες Πατριῶτες ἐκτελέσθηκαν, ἀπαγχονίσθηκαν, βασανίσθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, πείνασαν, δυστύχησαν, ἀπελπίσθηκαν  καὶ ἐνοίωσαν τὸν θάνατο τόσο κοντά τους σὰν τὸν Λάζαρο τῆς Παραβολῆς καὶ προσπαθοῦσαν νὰ κλείσουν τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός τους μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους του.

     Δὲν εἶναι τυχαῖο πὼς τὰ πέτρινα αὐτὰ χρόνια του Πολέμου,τῆς πείνας,τῆς Κατοχῆς καὶ τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ παρ’ ὅλα τὰ δεινὰ ποὺ ἐπέφεραν στὸν τόπο μᾶς ἄφησαν νὰ φανεῖ ἐκεῖνο ποὺ οἱ ἕλληνες ἔχουμε βαθιὰ χαραγμένο στὰ τρίσβαθα τῶν καρδιῶν μας, ἔστω κι ἂν πολλὲς φορὲς δὲν ἀφήνουμε νὰ φανεῖ ἡ τὸ παραμερίζουμε ἡ τὸ ξεχνᾶμε, καὶ ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση στοὺς Ἁγίους της Πίστεώς μας.

    Ὁ κάθε τόπος τῆς πολυβασανισμένης Πατρίδας μᾶς ἔχει νὰ διηγηθεῖ τὴν δική του Ἱστορία. Ἄλλοτε ἱστορίες νίκης καὶ γιορτῆς καὶ ἄλλοτε ἱστορίες ἀπογοητεύσεως καὶ ἥττας  εἶναι καταγεγραμμένες καὶ συγκινοῦν,διδάσκουν,ὀφελοῦν ἀλλὰ καὶ προβληματίζουν .

    Οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας τὴν περίοδο αὐτὴ ἄφησαν τὸν Οὐρανὸ καὶ ἔτρεξαν κοντὰ στὰ ἀγωνιζόμενα καὶ διαρκῶς δεόμενα παιδιά τους, καὶ ἔγιναν ἰατροί τους σὲ τυχὸν ἐπιδημίες καὶ σὲ ζοφερὲς ἀνίατες ἀσθένειες,  φύλακές τους ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς, φρουροί τους ἀπὸ κάθε ἐχθρικὴ ἐπιδρομή, ἔφοροι τους στὶς ἀνάγκες καὶ  διασώστες τους ἀπὸ συμφορὲς καὶ κακώσεις.Μὲ τὴν παρουσία τους αἰσθάνονταν ἰδιαίτερη δύναμη καὶ μακάριζαν τους  ἑαυτούς τους ποὺ ἔχουν  οἰκείους τους, ὅπως ένιωθαν τοὺς Ἁγίους μας, στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, σύμφωνα μὲ τὸν προφήτη Ἠσαΐα: «Μακάριος, ὃς ἔχει οἰκείους ἐν Ἱερουσαλήμ» (Ἠσ. λα´ 9).

     Ἔτσι αἰσθάνθηκαν καὶ οἱ παλαιοὶ Ἐνορίτες, ὅτι στοὺς Κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ εἶχαν ἕναν οἰκεῖο τους, ἕναν δικό τους ἄνθρωπο, κάποιον ποὺ ὅταν τὸν χρειάζονταν θὰ ἦταν στὸ πλευρό τους, ὅταν ἦλθαν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου τὸν Ὀκτώβριο ἐκεῖνο τοῦ 43 ὅταν οἱ καλοζωησμένοι, καλοντυμένοι καὶ χορτάτοι  σὰν τὸν Πλούσιό της Παραβολῆς κατακτητὲς εἶχαν ἀποφασίσει νὰ σκορπίσουν τὸν θάνατο ἐὰν ἐντόπιζαν τὰ κρυμμένα πυρομαχικὰ ποὺ ἀναζητοῦσαν.Σὰν τὸν φτωχὸ Λάζαρο ἔτρεμαν καὶ παρακαλοῦσαν γιὰ τὴν σωτηρία τοὺς οἱ ὀλίγοι τότε κάτοικοι. Καὶ ἀπὸ τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ ἔστειλε ὁ Θεὸς τὸν καταματωμένο από το προσωπικό του Μαρτύριο Ἅγιό Του,ὁ Ὁποῖος ἤξερε ἀπὸ΄πόνο, ἀπὸ ἀγωνία, ἀπὸ βασανιστήρια, ἀπὸ πικρὸ Θάνατο, γιὰ νὰ σώσει ἐκείνους ποὺ ἐκλιπαροῦσαν μὲ δάκρυα καὶ ἀπόγνωση καὶ τοὺς ἔσωσε μὲ τρόπο θαυμαστὸ, ἀφοῦ οὔτε ἡ ἀνθρώπινη περιέργεια οὔτε ἡ στρατιωτικὴ διαίσθηση λειτούργησαν στὸν Γερμανὸ ἀξιωματικὸ καὶ ἔτσι δὲν εἶδε τὰ πυρομαχικὰ στὸν χῶρο ποὺ ἦταν κρυμμένα ἀπὸ τὶς Ἀντιστασιακὲς Δυνάμεις.

Τόσο τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅσο καὶ τὸ Θαῦμα τῆς διασώσεως τῆς Ἐνορίας μας ἀπὸ τὴν ὀργὴ καὶ τὰ ἀντίποινα τῶν Γερμανῶν Κατακτητῶν μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ τόπος τῆς αἰώνιας κατοικίας μᾶς προσδιορίζεται ἀπὸ τὶς ἐπίγειες ἐπιλογές μας. Ὅ,τι κάναμε θὰ τὸ βροῦμε μπροστά μας.Διότι ὁ καθένας μᾶς προετοιμάζει τὴν ψυχή του γιὰ τὸν ἀντίστοιχο τόπο. Κι αὐτὸ ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ ὅλους μας εἶναι ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀμαυρώνουμε καθημερινὰ τὴν ψυχή μας μὲ τὶς ἀπολαύσεις τῶν αἰσθήσεων ὅπως ὁ πλούσιος του Εὐαγγελίου, τὴν καθιστοῦμε ἀκατάλληλη γιὰ τὶς ἀνώτερες πνευματικὲς ἀπολαύσεις τοῦ πνευματικοῦ κόσμου.

Πῶς νὰ χωρέσει στὸν Παράδεισο ἡ ψυχή μας, ἐὰν ἐδῶ στὴ γῆ ἦταν ἀπορροφημένη στὴν ὕλη;

Πῶς νὰ δοκιμάσει τὶς ἀπερίγραπτες πνευματικὲς ἡδονὲς τοῦ Παραδείσου μία ψυχὴ ποὺ ξέρει μόνο τὶς ἀπολαύσεις τῆς σαρκὸς καὶ ἔχει περιορίσει τὴν εὐτυχία της στὰ φαγητά, στὰ γλέντια, στὰ ροῦχα;

Πῶς νὰ γευθεῖ τὸν Παράδεισο μία ψυχὴ σκληρόκαρδη καὶ ἄπονη ἀνάμεσα στὶς ἐξαγιασμένες ψυχὲς τόσων ἀνθρώπων δοκιμασμένων ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς σὰν τὸν φτωχὸ Λάζαρο;

Ἡ αἰώνια λοιπὸν εὐτυχία μας ἢ ἡ ἀτελεύτητη δυστυχία μας μετὰ τὸν θάνατο καθορίζονται ἀπὸ τὴ διαγωγὴ ποὺ δείχνουμε πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό μας.

Σήμερα δρομολογοῦμε τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Τὶς ἐπιλογὲς τὶς ξέρουμε. Οἱ προορισμοὶ ξεκάθαροι. Ἂς ἑτοιμαζόμαστε γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι μας. 

Καὶ ἐπειδὴ οἱ Ἅγιοί μας,  καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἐνορίτες ὁ Ὁσιομάρτυρας Νικόλαος ὁ νέος, εἶναι ὁ συνδετικός μας κρίκος μὲ τὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, εἶναι «Πνεύματι θείω» οἱ μεταφορεῖς τῶν αἰτημάτων μας πρὸς τὸν εὔσπλαγχνο  Κύριο, νὰ τοὺς τιμᾶμε καὶ νὰ τοὺς μακαρίζουμε μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς καὶ ἐπιζητοῦντες τὴν ταχινὴ ἀρωγή τους καὶ μεσιτεία μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια νὰ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ μᾶς χαρίζουν τὴν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ποὺ ἔχουν ἑτοιμασθεῖ γιὰ ἐκείνους ποὺ πραγματικὰ τὰ ἐπεθύμισαν.

Μακάρι νὰ εἴμαστε καὶ ἐμεῖς ἀνάμεσα σὲ αὐτούς!