''Μερικές φορές θέλει να ειπεί κανείς πολλά και δεν λέει τίποτε, επειδή πρέπει να συμπτύξει τα πολλά σε λίγα και τον πολύ χρόνο σε ελάχιστο.«Πεντήκοντα έτη δέοντα δυοίν», θα έλεγε ο ιστορικός Θουκυδίδης.Μισός αιώνας σχεδόν, που πέρασε «ως ημέρα η εχθές» κατά τον Ιερόν Συγγραφέα του Ψαλτήρος''.

Με αυτές τις τρείς προτάσεις οι οποίες προδιαθέτουν τον ακροατή (η τον αναγνώστη εν προκειμένω)για τα όσα θα επακολουθήσουν, άρχισε να ξεδιπλώνει την Ιερατική του πορεία που ουσιαστικά είναι μιά πορεία ζωής αφού σχεδόν πενήντα χρόνια βιώνονται μέσα στην διακονία του Θυσιαστηρίου και του λαού του Θεού,   ο αγαπητός στην Ενορία μας Πρωτοπρεσβύτερος π.Αθανάσιος Ν.Αθανασίου το Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010 μετά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε-προς τιμήν του-απο τον Αρχιθύτη της κατά Βοιωτίαν Εκκλησίας  Σεβασμιώτατο Θηβών και Λεβαδείας κ.Γεώργιο.Με την συγκίνηση διάχυτη στο γερασμένο του πρόσωπο το οποίο περιβάλλεται απο τα σημεία του Τιμίου γήρατος την λευκασμένη κόμη και τον πώγωνα, ο σεμνός παπα-Θανάσης μας μετέφερε σε στιγμές και γεγονότα που σημάδεψαν τον ίδιο,την Οικογένεια του και την Ενορία του Ευαγγελιστού Λουκά Ορχομένου!

Πρεσβυτέρα,παιδιά,εγγόνια,γαμπροί,νύφη, αδέλφια,ενορίτες,συνεργάτες,πνευματικά παιδιά ''πολυμερώς και πολυτρόπως'' ευεργετημένα, συμπρεσβύτεροι,ο διάδοχος-Εφημέριος, όλοι κοντά στον Λευίτη που απλόχερα χάρισε (και χαρίζει)την ευλογία,την ελπίδα,την αισιοδοξία,την χαρά. Κοντά σε΄κείνον που όταν μιλά πάντα κατι σπουδαίο έχει να πεί,μιά ιστορία απο τα παλιά,μια εμπειρία (διδακτική για εμάς τους νεώτερους), έναν λόγο εκκλησιαστικό '''άλατι ηρτημένο'',ακόμα και το πηγαίο χιούμορ του που κάνει τα πρόσωπα να χαμογελούν και να ξεφεύγουν έστω για λίγο απο τις φροντίδες της καθημερινότητας η που όταν ψάλλει η τραγουδά γλυκαίνει τις ακοές μας   και μας τέρπει!

Στην Λατρευτική Σύναξη συμπροσευχήθηκαν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως μας Αιδ.Πρωτ.π.Δημ.Ταγκαλέγκας καθώς και ο Πρώην Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτ.π.Δημ.Αργυρίου (συντοπίτης του και συγγενής ΄οι δυό τους δισέγγονα και παρεγγόνια ιερέων), ο π.Γεώργιος Φραγκιαδάκης Κληρικός της Ι.Μητροπόλεως Νικαίας και ο π.Κων/νος Χαιρόπουλος Εφημέριος του Ι.Ν Εισοδίων Αραχώβης συμφοιτηταί του,ο Ιεροκήρυκας της Ι.Μητροπόλεως μας π.Γεώργιος Ρέμπελος,ο ιεροκήρυκας και τ. Λυκειάρχης Ορχομενού κ. Αλέξανδρος Σταυρόπουλος ο οποίος εκπροσώπησε του Ενορίτες και δια χειρών της κ.Φαλλίτσας Βαγενά Μέλους του Ενοριακού Συνδέσμου Αγάπης του προσέφερε ένα αναμνηστικό δώρο για να του θυμίζει την αγάπη,την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση τους προς το πρόσωπό του,ο Δήμαρχος της πόλης του Ορχομενού κ.Λουκάς Υπερήφανος,οι Στρατιωτικοί ε.α (συντοπίτες του επίσης απο την Παλαιοπαναγιά) κ.Χρ.Λυμπέρης και κ.Ιω.Πέππας,πολλοί Κληρικοί και πάρα πολλοί πιστοί, ενώ ο Σεβασμιώτατος εκφράζοντας την ευαρέσκεια της Τοπικής μας Εκκλησίας του απένειμε αργυρό Επιστήθιο Σταυρό! Tους λειτουργικούς ύμνους έψαλαν οι Ιεροψάλτες του Ναού με την συμμετοχή του Πρωτοψάλτου μας κ.Δημ.Αναδιώτη.

Συνεχίζοντας αυτό το  Σταυροαναστάσιμο Οδοιπορικό ο παπα-Θανάσης είπε: 

'' 20 Μαΐου 1962, μέσα σε Αναστάσιμη ατμόσφαιρα. Δ’ Κυριακή του Πάσχα και με κυρίαρχο άσμα το «Χριστός Ανέστη» χειροτονούμαι Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Δωρόθεο.

Ήδη ανέρχομαι την πρώτη βαθμίδα της Ιερωσύνης και έτσι πραγματοποιείται το όνειρο της ζωής μου, που φάνηκε αρχικά σαν τον Αυγερινό στα βάθη της χαραυγής της ζωής μου, στα μάτια της νηπιακής ψυχής μου και καλλιεργήθηκε από το στενό και ευρύ οικογενειακό περιβάλλον θεωρητικά και βιωματικά.

Την 27 Μαΐου, μετά από οκτώ ημέρες, Κυριακή της Σαμαρίτιδος, τοποθετήθηκα ως Διάκονος στην υπηρεσία αυτού του Ιερού Ναού, που λειτουργηθήκαμε σήμερα, και πλησίον του ήδη «κεκμηκότος» τότε, Μακαριστού Εφημερίου Μάρκου Αρμακόλλα. Υπηρέτησα επί 11 μήνες περίπου, οπότε και απεσύρθη ο Παπα – Μάρκος με την υγεία του αρκετά κλονισμένη.

Η υπηρεσία μου ως Διακόνου στην Ενορία αυτή συνεχίσθηκε μέχρι του Μαρτίου του 1964, οπότε ο ίδιος Μητροπολίτης, ο Μακαριστός Δωρόθεος με χειροτόνησε Πρεσβύτερο και με τοποθέτησε – ολοπρόθυμα και ανεπιφύλακτα – μόνιμο Εφημέριο της Ενορίας του Ευαγγελιστού Λουκά, αφού, πέραν της καλής του θελήσεως και αποφάσεως, συνετέλεσε και η σύσσωμος παράκληση των ενοριτών, που κατατέθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας γραπτώς και ενυπογράφως, με 603 γνήσιες υπογραφές οικογενειαρχών της Ενορίας, επικυρωμένες και από την Δημοτική Αρχή. Η αίτηση αυτή υπάρχει στα Αρχεία της Εκκλησίας και της Ιεράς Μητροπόλεως. Την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε και επικράτησε την ημέρα της χειροτονίας μου, την 29 Μαρτίου 1964, σ’ αυτό τον Ιερό Ναό, την ενθυμούνται αρκετοί από τους παρόντες μέχρι σήμερα.

Και τώρα πλέον, ως Εφημέριος, πρέπει να θέσω «την χείρα επί το άροτρον». Νέος και στην ηλικία, μόλις 27 ετών. Στ’ αυτιά μου αντηχεί η προτροπή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου : «Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω». Η Εκκλησία με τοποθέτησε «επί την λυχνίαν», για να «φαίνει πάσι τοις εν τη οικία». Η λυχνία όμως τοποθετείται ψηλά, προκειμένου να φωτίζει, αλλά λόγω της θέσεως της είναι και ευάλωτη σε ανέμους και δρολάπια και αλλοίμονο ! αν αυτά τα στοιχεία επιτίθενται με λύσσα ! Τότε, ώ τότε ! θα πρέπει κανείς ή «να λουφάζει», αν επιτρέπεται η έκφρασις, ή να «αναλώνεται» σαν καιόμενη λαμπάδα στο σωτήριο κάλεσμα, στο καθήκον της Ιεράς αποστολής του, μη φειδόμενος κόπων και μόχθων και χωρίς και υπολογίζει προσωπικές ζημίες και διασυρμούς – καρπούς, συκοφαντίας και δολιοφθοράς - και οποιοδήποτε κόστος, έχοντας πάντα υπ’ όψιν του τους λόγους του Κυρίου : «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» και «διωχθήσεσθε και υπό γονέων και συγγενών αδελφών ή φίλων» αλλά «θαρσείτε». Θα πρέπει πάντα να αντηχούν στα αυτιά της καρδιάς του οι λόγοι του Αποστόλου των Εθνών Παύλου : «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν, διωχθήσονται». Να ακούει τους λόγους του Κυρίου : «Δια πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των ουρανών».

Θέλω να πιστεύω, Σεβασμιώτατε, ότι προσπάθησα να είμαι συνεπής στα καθήκοντα μου τα ποιμαντικά και εκείνα που έχουν σχέση και με υλικές δραστηριότητες, για το συμφέρον της Ενορίας.

Ως προς το δεύτερο, οφείλω να ομολογήσω μία ασυνέπεια γνωστή και στους δύο Προκατόχους Σας Μητροπολίτες. Δεν αναμείχθηκα ποτέ στα διαχειριστικά θέματα των Ιερών Ναών που υπηρέτησα.

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη του Εφημερίου της Ενορίας του Ευαγγελιστού Λουκά, έπρεπε καταρχήν να φροντίσω, ως προς τα υλικά, την καλή και ασφαλή κατάσταση του Ναού. Επειδή, ο αδυσώπητος χρόνος, είχε επιφέρει πολλές φθορές, επιδοθήκαμε ως Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και Ενορίτες στη δαπανηρότατη προεργασία στην υποδομή του κτιρίου τούτου, προκειμένου να αρχίσει και να τελειώσει η αγιογράφηση, όπως έχει σήμερα, με δαπάνες των Ενοριτών και μόνον, χωρίς να ενοχληθεί ούτε ένας πιστός ή οικονομικός παράγων εκτός Ενορίας. Και κατορθώθηκε ό,τι κατορθώθηκε.

Να μην αναφερθώ σε άλλα, υλικής φύσεως έργα, γιατί αυτά ανήκουν στην αφοσίωση των Ενοριτών και στην υλική προσφορά τους.

Την 27^η Σεπτεμβρίου του 1969, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημος, με μετέθεσε στον Ιερόν Ναόν Αγίου Γεωργίου Λιβαδειάς ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΩ, για να υπηρετώ παράλληλα και σε υπεύθυνους τομείς των Γραφείων της Ιεράς Μητροπόλεως. Υπηρέτησα εκεί,στα γραφεία της Ι.Μητροπόλεως,2 έτη περίπου. Από την υπηρεσία των Γραφείων απομακρύνθηκα με επίμονο παράκλησή μου και ασχολήθηκα με Ανώτερες σπουδές και στη συνέχεια στη Μέση Εκπαίδευση, στο 1^ο Λύκειο Λιβαδειάς επί εικοσαετία περίπου.

Επανήλθα στην Ενορία αυτή του Ευαγγελιστού Λουκά το 1995, από όπου και ξεκίνησα ως νεοσσός κληρικός.

Πέρασαν ήδη, από τότε, περισσότερα από 15 χρόνια. Και να σήμερα, αφού πέρασαν περισσότερα από 73 έτη στις πλάτες μου, πρέπει να πω ενώπιον σας, αγαπητοί μου Ενορίτες, προς τον Επίσκοπό μου το : «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα» από την ενεργό εφημεριακή υπηρεσία μου.

Αυτά ήταν επιγραμματικά τα βιογραφικά στοιχεία μου.

Σεβασμιώτατε, πρέπει να μου επιτραπεί να αναφέρω επιγραμματικά τα αισθήματα μου και τις εμπειρίες μου, ως Ιερέως, λειτουργού των Μυστηρίων του Χριστού και Ποιμένος της λογικής Ποίμνης του.        

Ο δρόμος τραχύς. Το φορτίο βαρύ. Οι Κυρηναίοι ολίγοι. Οι Δαίμονες, Λεγεώνες. Μετασχηματισμένοι ακόμη και σε Αγγέλους φωτός. Παράκλητος, ο Κύριος Ιησούς με τα ματωμένα πόδια Του και χέρια Του, υπενθυμίζοντας τον Σταυρό αλλά και την Ανάσταση.

Κύριος οίδε τι κατόρθωσα μέχρι σήμερα.

Όμως, Σεβασμιώτατε, αδελφοί μου αγαπητοί, θα ήτανε παράλειψη ασυγχώρητη, αν δεν αναφερθώ την ώρα αυτή και σε όλους εκείνους, που με βοήθησαν και με ενθαρρύνανε στην πορεία την Εφημεριακή, που τελειώνει σήμερα. 

Η ημέρα αυτή θα ήθελα να αποτελεί ένα μνημόσυνο για όλους αυτούς που συντελέσανε για την πραγμάτωση του ονείρου της ζωής μου, αλλά και στην ορθή χειραγώγηση και που δεν υπάρχουν ακόμη σ’ αυτή τη ζωή, αλλά επίσης να γίνει μια προσευχή υπέρ όλων εκείνων, που ποικιλοτρόπως με εβοήθησαν στον πνευματικόν αγώνα για να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου, ως Ιερέως και μη καταρρεύσω σωματικά και ψυχικά.

Ευχαριστώ τους μακαρίτες γονείς μου, που με έφεραν σε αυτή τη ζωή και οδήγησαν τα λεπτά ποδαράκια μου, τότε, στην Εκκλησία μέχρι της εφηβείας μου, αλλά και στη συνέχεια, που δεν έγιναν πρόσκομμα, μάλλον και με παρώτρυναν και με βοήθησαν να φορέσω το «τιμημένο ράσσο».

Ευχαριστώ τις γιαδιάδες μου, την παπαδοπούλα και παπαδοαδελφή Αικατερίνη και Βασιλική, που αυτές πρώτες με δίδαξαν την ευσέβεια και ευπρέπεια στην ιερουργία των Θείων Μυστηρίων και μάλιστα της Θείας Ευχαριστίας. Πότε και πώς ; Όταν τις έβλεπα στον τρόπο και την αφοσίωση στο ζύμωμα της «λειτουργιάς».

Ευχαριστώ το μακαρίτη Μπαρμπα-Λιάμη Μπιτσάκο, Δεξιό Ψάλτη του χωριού μου, που με δίδαξε στο Αναλόγιο να διαβάζω και να ψάλλω με ευλάβεια κατ’ αρχήν, αλλά και με νόημα «τα ιερά γράμματα» και σε ηλικία 14 – 15 ετών να είμαι σε θέση να γνωρίζω ήχους και τυπικό και να «ξελειτουργώ» τον Ιερέα σε όλα τα Μυστήρια.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Μακαριστό Εφημέριο του χωριού μου Παπα – Παύλο Κιούση, τέλειον Ιερουργό, που μέχρι σήμερα τον έχω απέναντι μου ως πρότυπο Λειτουργού. Ποτέ Όρθρος χωρίς μεσονυκτικό και Εσπερινός χωρίς Εννάτη. Επί καθημερινής βάσεως.

Ευχαριστώ τον Όσιο εκείνον και Σοφό Μοναχό π. Ιωάννη τον Δομβοίτη, που με χειραγώγησε στην ανάγνωση και μελέτη και χρήση του Ιερού Ψαλτήρος, που από το 1956 μέχρι και σήμερα, αποτελεί το πηδάλιο της ζωής μου, νυχθημερόν χρησιμοποιούμενον ως πηδάλιο και σωσσίβιο, μέσα στο τρικυμιασμένο πέλαγος της ζωής μου και μάλιστα της Ιερατικής.        

Ευχαριστώ τους Πνευματικούς καθοδηγητές μου : π. Δανιήλ Βασιλόπουλο, π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο π. Αμβρόσιον Αντωράρα, π. Παίσιον Αγιορείτην, π. Ευσέβιον Γιαννακάκη, π. Αντώνιον Ρωμαίο, π. Νικόδημον Ζιαμπάραν, π. Παρασκευά Ζωγράφον, π. Ιωάννην Ψάρραν, Μητροπολίτη Κωνσταντίνο Σακελλαρόπουλο, π. Αθανάσιο Πήττα, καθοδηγητές μου άριστους και πραγματικούς σωτήρες μου.

Ευχαριστώ τους διδασκάλους και καθηγητές μου, του Δημοτικού Σχολείου της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας και του Πανεπιστημίου Αθηνών, που με έμαθαν να διδάσκομαι και να διδάσκω.

Ευχαριστώ όλους τους εκλιπόντες και συγχρόνους μου αδελφούς και συλλειτουργούς για την οποιαδήποτε θέση τους απέναντι μου. Δηλαδή και εκείνους που με ανακούφισαν στις διάφορες περιστάσεις της ζωής μου και εκείνους και κυρίως εκείνους που με χαλύβδωσαν στην υπομονή και την καρτερικότητα, αρετές υπερπολυτελείας. 

Ευχαριστώ τους συνεργάτες μου στην Ενορία αυτή Επιτρόπους, Ιεροψάλτες και Νεωκόρους για την επί σειρά ετών συνεργασία μας. 

Επίσης ευχαριστώ όλους τους ενορίτες των Ενοριών που υπηρέτησα για την εμπιστοσύνη και αφοσίωσή τους στο πρόσωπό μου, ακόμη και όταν τους στεναχωρούσα με την απολυτότητα μου στα καθήκοντα τους και τα καθήκοντα μου.

Ευχαριστίες οφείλω στην προσωπική οικογένειά μου, σύζυγο και τέκνα, πού, όχι μόνο μου συμπαραστάθηκαν πάντοτε και κυρίως στις δύσκολες οικογενειακές και υπηρεσιακές στιγμές αλλά και ουδέποτε με έκαναν να ανησυχώ για την οποιαδήποτε στάση τους ως μελών της ιερατικής οικογένειας.

Ευχαριστώ τον Άγιο Τριαδικό Θεό και Κύριό μου, για την πολλή Του ευσπλαχνία, το άπειρο έλεός Του και την ανοχή του προσώπου μου, «ει και αναξίως» για να στέκομαι επί μισόν αιώνα ενώπιον του Αγίου Του Θυσιαστηρίου, προσφέροντας την Αναίμακτον Θυσίαν «υπέρ των του λαού αγνοημάτων και των ιδίων μου αμαρτημάτων».

Είθε να μη μνησθεί των αδυναμιών μου και, όταν Εκείνος με καλέσει ενώπιον του φοβερού βήματός του, να με καταξιώσει να στέκομαι, έστω και απέναντι, στο Επουράνιο και Νοερό Αυτού Θυσιαστήριο.   

Τέλος, Σεβασμιώτατε, ευχαριστώ Εσάς, που σήμερα με τιμάτε ιδιαιτέρως με την παρουσία Σας και τις προσευχές Σας.

Τελειώνοντας Σεβασμιώτατε, πιστεύω ακράδαντα ότι η Αρχιερατική Σας φροντίδα και το Ποιμαντικό ενδιαφέρον, θα καταστήσει διάδοχον Εφημέριο στην Ενορία αυτή ανάλογο των αναγκών και προσδοκιών της Ενορίας του Ευαγγελιστού Λουκά.

Και αφού, «τον δρόμον τετέλευκα». Ευχαριστώ τους πάντες αναφωνώντας : «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

      Αγαπητέ μας παπα-Θανάση κάθε φορά πού θα σε συν­αντάμε  σεβαστικά  θα ζητάμε τήν ευχή Σου και θα ασπαζόμαστε τό χέρι Σου. Το χέρι πού πιάνει μπροστά στην Αγία Τράπεζα τόν ίδιο τόν Χριστό και πού μερί­ζει τό Πανάχραντο Σώμα του, γιατί είμαστε βέβαιοι ότι ή ευχή Σου έχει δύναμη, χάρη και ευλογία κι έρχεται σαν απαλό αεράκι νά φουσκώσει τα πανιά του σκάφους τής ζωής μας, γιά νά συνεχίσει τό ταξίδι του στον ωκεανό του κόσμου!

Να ζήσεις!

Ενορία Αγίου Νικολάου Του Νέου.