Επειδή υπάρχουν πειρασμοί στην ζωή μας δεν σημαίνει ότι δεν προοδεύουμε πνευματικά. Ο πνευματικός πόλεμος δεν πρέπει να γεννά μέσα στην καρδιά μας την απογοήτευση αλλά την ελπίδα. Πολλές φορές νιώθουμε κουρασμένοι επειδή ακριβώς αγωνιζόμαστε. Αυτό είναι καλό, ηρωικό.

Χωρίς βία πνευματική, δηλαδή χωρίς αγώνα δεν γίνεται να καθαρθούμε από τα πάθη και να θεραπευτούμε από τις πνευματικές μας ασθένειες.

Να αγωνίζεσαι, μην πάψεις να παλεύεις. Το ότι μάχεσαι σημαίνει ότι βαδίζεις στον σωστό δρόμο.Νομίζουμε πολλές φορές ότι απόδειξη ότι προοδεύσαμε πνευματικά είναι το ότι όλα έρχονται εύκολα χωρίς πειρασμούς και δοκιμασίες. Αυτή όμως είναι μία λάνθασμένη σκέψη. Το ότι ζοριζόμαστε στον πνευματικό αγώνα δεν σημαίνει ότι δεν πάμε καλά· αντιθέτως είναι απόδειξη ότι αγαπούμε τον Χριστό και αυτή η αγάπη μας στοιχίζει. Και αυτό είναι όμορφο και υπέροχο. Δεν είναι υπέροχο που ζοριζόμαστε αλλά είναι υπέροχο που το κάνουμε για τον Χριστό. Γι'αυτό αν ζορίζεσαι, εάν βλέπεις ότι δεν τα καταφέρνεις, ότι πέφτεις και πάλι και πολλάκις, ότι δεν μπορείς να κόψεις κάποια πάθη σου, μην απογοητεύεσαι, συνέχισε να αγωνίζεσαι.

Το σημαντικό δεν είναι μόνο το να ξεπεράσουμε κάποιες αμαρτίες μας και να μην ξαναπέσουμε (αυτό είναι το ποθούμενο) όμως και το ότι αγωνιζόμαστε και δεν εγκαταλείπουμε τον πνευματικό αγώνα παρά τις πτώσεις μας είναι μακάριο και επαινετό.Μην κάθεσαι λοιπόν και αναλύεις τις πτώσεις σου, αφού ξέρεις ότι αμάρτησες ενώπιον Θεού και ανθρώπων μετανόησε και βάλε αρχή ξανά. Αυτή είναι η πνευματική ζωή, ένας φιλότιμος αγώνας όχι μια νίκη, αλλά αγώνας που στόχο έχει τον Χριστό, όχι την ανάπαυση.