Ευρισκόμενος στη φυλακή ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου Χριστιανοί, επικοινωνεί με την Εκκλησία της Εφέσου, δι’ επιστολής, απόσπασμα της οποίας ακούσαμε κατά τη σημερινή Κυριακή. Στην εν λόγω Αποστολική περικοπή ο Απόστολος των εθνών αναφέρεται στην τάξη των Χαρισματούχων που δραστηριοποιούνταν ποιμαντικά στην πρώτη Εκκλησία, μία τάξη που θεωρεί δωρεά του Θεού στον κόσμο. Στην ομάδα αυτή των Χαρισματούχων ανήκαν οι Απόστολοι, οι Προφήτες, οι Ευαγγελιστές, οι Ποιμένες, οι Διδάσκαλοι, οι οποίοι ασκούσαν ειδική Εκκλησιαστική διακονία, με σκοπό τον πνευματικό καταρτισμό των πρώτων Χριστιανών. Με το πέρασμα των αιώνων και την, σε όλους τους τομείς, οργάνωση της Εκκλησίας, οι επί μέρους αυτές Χαρισματικές τάξεις εξέλειπαν και τα καθήκοντά τους πέρασαν στους κατεξοχήν Ποιμένες της Εκκλησίας, Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, οι οποίοι καθίστανται Ποιμένες διά του Μυστηρίου της Ιερωσύνης.

          Ανέκαθεν το Ποιμαντικό έργο είχε δύο διαστάσεις: Την πνευματική και την κοινωνική. Η πρώτη αφορά στην ιερουργία των Μυστηρίων, στην πνευματική καθοδήγηση, στον ευαγγελισμό των Θείων αληθειών, στην προσήλωση στις αρχές και στις παραδόσεις της Εκκλησιαστικής ζωής, στον διαρκή αγώνα για την λύτρωση από το βάρος της αμαρτίας και στην ψυχική σωτηρία. Η δεύτερη αφορά στην παρουσία της Εκκλησίας δίπλα στους πονεμένους και αδικημένους ανθρώπους, στα πρόσωπα των οποίων καλείται να βλέπει τον ίδιο τον Χριστό. Όσο οι κληρικοί εργάζονται και ανταποκρίνονται στην διπλή αυτή ποιμαντική τους αποστολή ο λαός βλέπει στα πρόσωπά τους τούς φορείς της χάριτος, τα όργανα της σωτηρίας τους. «Ωστόσο μερικά από τα όργανα αυτά στην ιστορική τους διαδρομή δεν κράτησαν, είναι αλήθεια, ψηλά το μήνυμα που είχαν αναλάβει να μεταφέρουν στον κόσμο. Οι διάφορες παρεκτροπές τους στάθηκαν σημαδιακά στοιχεία στην πορεία της Εκκλησίας και χρωμάτισαν έντονα, μερικές φορές, την παρουσία Της στον κόσμο… Η αλλοτρίωση αυτή της ιερατικής αποστολής γκρέμισε τα βάθρα της εμπιστοσύνης με τα οποία ο λαός περιέβαλλε μέχρι τότε τους κληρικούς στον κόσμο και έγινε αιτία μεγάλων ανακατατάξεων…»[1]

          Αντιλαμβάνεται κανείς, αδελφοί μου, ότι η αγιότητα στον ιερό Κλήρο, όσο και η εκτροπή από τον δρόμο της συνεπούς και Θεοπρεπούς διακονίας, συμπορεύονται μέσα στην Εκκλησία, όπως η αρετή και η κακία συμπορεύονται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Απέναντι, λοιπόν, σ’ αυτή την αλήθεια πώς πρέπει να διαμορφώνεται η στάση των λαϊκών μελών της Εκκλησίας έναντι των κληρικών Της;

          Καταρχήν, η στάση αυτή δε μπορεί να άγεται και να φέρεται από το ρεύμα που επιθυμούν, κάθε φορά, να επιβάλουν τα συστήματα του κόσμου απέναντι στην Εκκλησία. Είναι παρατηρημένο ότι, όποτε η Εκκλησία ορθώνει ανάστημα και αγωνίζεται για την προάσπιση αρχών και αξιών που απειλούνται και λοιδορούνται, πολεμείται βάναυσα στα πρόσωπα των κληρικών - που είναι εύκολος στόχος - με σκοπό τον σκανδαλισμό των πιστών και τον κλονισμό της σχέσης τους με την Εκκλησία. Γι’ αυτό απαιτείται προσοχή, πνεύμα αντίστασης και άρνησης της ισοπέδωσης που επιχειρείται, αδικώντας, πολλές φορές, αγιασμένους και εργατικούς κληρικούς.

          Πρέπει, επίσης, να γίνει αντιληπτό ότι ο Κύριος δεν εμπιστεύθηκε την Εκκλησία Του στους Αγγέλους, αλλά στους ανθρώπους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο Κύριος γνωρίζει ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί για το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο και μέσα απ’ αυτή την διαχρονική σύγκρουση, είδε την Εκκλησία Του να αναπτύσσεται και να εδραιώνεται στον κόσμο, να εμπνέει και να καθοδηγεί τους ανθρώπους, παρά τα όποια, κατά καιρούς, εσωτερικά και ανθρώπινα προβλήματά Της. Και αυτό το έκανε για ν’ αποδείξει ότι το άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που συνέχει και συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας και επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του Θεού μέσα από την αδυναμία των ανθρώπων. 

          Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, τον όποιο προβληματισμό ή και αγανάκτηση νιώθουμε από τις πτώσεις και τις αδυναμίες του ιερού Κλήρου να τα μετατρέπουμε σε έντονη προσευχή προς τον Θεό για τον φωτισμό και συνετισμό των εκτραπέντων λειτουργών Του. Να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας την φοβερή αμαρτία της ιεροκατηγορίας, η οποία εξασφαλίζει τον σίγουρο κολασμό μας. Και, ασφαλώς, να μην πέφτουμε στην παγίδα του διαβόλου, ο οποίος ποθεί διακαώς την απομάκρυνσή μας από την Εκκλησία. Η σχέση με τον Θεό και η Εκκλησιαστική μας ζωή είναι προσωπική μας υπόθεση. Ο Χριστός είναι ο τελικός και δίκαιος κριτής όλων μας. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.

[1] Χριστόδουλος (+), Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, «Κυριακάτικοι αντίλαλοι Β΄», σελ. 226 - 227