- Γιατί, παραπονιάρα καλαμιά,σύσσωμη

παραδέρνεσαι στό ἀγέρι καί βόγγεις μοναχή στήν ἐρημιά, σάν νά σέ ξεριζώνη κάποιο χέρι;

Στήν ἀκροποταμιά, πές μου, γιατί,ξυλιάζει κούφιο κάθε σου καλάμι,καί σκύβει ὁρμητικά σάν νά ζητῆ νά πέση νά πνιγῆ μές στό ποτάμι;

Γιατί, ἡ φλογέρα, ἀπό δικό σου ἁρμό κι ἀπ’ τό κορμί σου τό λιγνό κομμένη,

λαλεῖ καί κλαίει μέ πίκρα καί καϋμό, κι ὅλο μ’ ἀναστενάγματ’ ἀνασαίνει;

- Μή μ’ ἐρωτᾶς, διαβάτη, εἶναι πικρή ἡ ἐνθύμηση τοῦ πόνου μου τοῦ πρώτου!

Θαρρῶ πώς βλέπω ἀκόμα ἐκεῖ ἀντικρύ τόν Ναζωραῖο ἀπάνω στόν σταυρό του.

Σ’ ἕνα καλάμι μου, ψηλό πολύ ἔδεσαν βιαστικά στεγνό σφουγγάρι,

τό πότισαν μέ ξύδι καί χολή καί τοῦ ,δωκαν νά πιῆ... στερνή του χάρη.

Ἄχ! Ἀπό τότε ἡ ἔρημη θαρρῶ πώς βλέπω ἕνα σφουγγάρι σάν ἐκεῖνο

σέ κάθε μου καλάμι λυγερό κι ὅλη τήν πίκρα τῆς χολῆς του πίνω.

Ἰω. Πολέμης (†)