Ο γλυκύς Ιησούς, ο άκακος, ο αναμάρτητος, ο οποίος ουδεμία αμαρτία διέπραξε, προδίδεται από τον μαθητή του Ιούδα, εγκαταλείπεται από τους άλλους μαθητές, συλλαμβάνεται από τους στρατιώτες, δένεται και σύρεται ως κατάδικος ‘‘εις τον οίκον του αρχιερέως Άννα’’ και από του Άννα σύρεται εις του Καϊάφα και εις το Πραιτώριον του Πιλάτου. Υ­βρίζεται, ονειδίζεται, δέρεται, εμπτύεται, κολαφίζεται, χλευάζεται. Τέλος καταδι­κάζεται σε οδυνηρό Σταυρικό θάνατο και φέρει μόνος του επί των ώμων του τον Σταυρόν (επί του οποίου έμελλε να θυσιασθή) από το Πραιτώριο στον Γολγοθά.

      Εκεί επί του Σταυρού, ‘‘εμπήγουσι καρφία εις τας χείρας και τους πόδας του’’ και θέτοντες στέφανον εξ’ ακανθών εις την κεφαλήν υψώνουσιν αυτόν εν μέσω δύο κακούργων, μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

       Και επάνω δε έτι εις τον Σταυρόν ευρισκόμενος, ενώ το αίμα τρέχει ως ποταμός εκ των πληγών, ‘‘δεν χορταίνουσιν οι λυσσαλέοι λύκοι, αι άγριαι τίγρεις, αλλά και εκεί του κτυπώσι την κεφαλήν με τον κάλαμον, τον ποτίζουσιν όξος και χολήν, του λογχεύουσι την πλευράν!’’ Αναφέρει χαρακτηριστικά Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος.

       Ο Τίμιος Σταυρός μεταφέρεται στο κέντρο του ναού. Οι πιστοί  τον πλησιάζουμε και τον προσκυνούμε. Έτσι ξεκινούμε να προσεγγίζουμε το Κορυφαίο Μυστήριο της Πίστης μας - το θέμα της σταύρωσης, του Πάθους και του Θανάτου του Κυρίου.

Kωνσταντίνος Π.Σβετζούρης

Θεολόγος.