Ευχαριστώ το Θεό, που σήμερα οδήγησε τα βήματα μου στην πρώτη Λειτουργία, με το που κατέβηκα μόλις προχθές από τι αεροπλάνο να βρίσκομαι σήμερα στην ευλογημένη αυτή γωνιά της Βοιωτικής γης και να συλλειτουργώ μαζί σας. Για μένα είναι ένα Θαύμα. Έζησα και θα καλλιεργήσω  μέσα μου, αυτό το Θαύμα της δικής σας πίστης. Αυτό το Θαύμα που είναι ξεχωριστό, μιάς πίστης σιωπηλής που όμως δεν είναι παθητική σιωπή. Ευχαριστώ τον αγαπητό π.Ευάγγελο, που σήμερα μου έδωσε αυτήν την χαρά ,την ευλογία, εκείνος, και την τιμή να έλθω σ αυτήν την Εκκλησιά που εδώ μέσα ζυμώνεται το προζύμι της πίστης. Μαζί με τον πρώην συνεφημέριο μου τον π.Ιωάννη, που υπηρετήσαμε δέκα ολόκληρα χρόνια περίπου στην περιοχή της Ν.Ζωής στο Περιστέρι και εκεί προσπαθούσαμε να κάνουμε, την πίστη θαύμα και το θαύμα πίστη.

       Εκεί προσπαθούσαμε να ζήσουμε την πίστη γιατί η πίστη δεν βιώνεται μέσα από κηρυγματικές μόνο καταστάσεις. Η πίστις δεν είναι κήρυγμα δεν είναι λόγια, είναι τρόπος ζωής. Ο Ιερέας είναι αποδεκτός όχι κατεβαίνοντας στις πλατείες των αγανακτισμένων αλλά κατεβαίνοντας στις πλατείες της καρδιάς των ανθρώπων. Τότε έχει πετύχει η Εκκλησία την Αποστολή Της. Και η Εκκλησία της Αποστολής Της μία μορφή επιτυχίας η βασικότερη είναι αυτό εδώ τώρα. Η Εκκλησία προσευχομένη. Η προσευχή της Εκκλησίας είναι η πιο ειρηνική μορφή διαμαρτυρίας, απέναντι σ’αυτό που γίνεται τεχνιέντως, προσκηνοθετημένως η κατά λάθος.

       Ότι γίνεται στην Παγκόσμια Κοινότητα. Το πώς μπορώ να μεταφέρω αυτό που βιώνουμε εκεί στην Αφρική χωρίς να είμαι Ιεραπόστολος. Απλός Απόστολος. Και αποσταλείς από την χάρι του Θεού που Εκείνος θέλησε κάποια στιγμή να είμαι σε μια χώρα που ούτε και το Πάσχα ακόμη δεν μπορείς να το βιώσεις ότι είναι Πάσχα. Και εκεί είναι το τραγικό να προσπαθεί κανείς να κάνει καταστάσεις νεκρές, να τις ανασταίνει μέσα του. Αυτό είναι το Θαύμα της Πίστης. Να μπορείς κάτι νεκρό να το διατηρείς ζωντανό μέσα στο είναι της ψυχής σου. Αυτό είναι το Θαύμα της Πίστης. Χωρίς αυτό πάλι να σημαίνει ότι η πίστις είναι νεκρολατρεία. Κάθε άλλο! Είναι πίστις στην Ανάσταση των πάντων. Στην Κοινή Ανάσταση. Αυτό ζούμε στην Αφρική. Και η Προσευχή επαναλαμβάνω είναι πορεία στην αγωνία του κόσμου. Σήμερα όλοι εσείς προσευχηθήκατε τόσο για τα προσωπικά προβλήματα που ο καθένας να έχει και σίγουρα αντιμετωπίζει γιατί δεν υπάρχει σπίτι και πόρτα χωρίς πόνο και καημό αλλά και συγχρόνως προσευχηθήκατε για την ειρήνη του κόσμου. Και εμείς εδώ  ευχηθήκαμε για την ειρήνη του κόσμου. Και ο Ιερέας κάθε Κυριακή σε όλα τα σημεία του ορίζοντος ειρηνεύει τον κόσμο.«Ειρήνη πάσι». Αυτό το «πάσι» σημαίνει ότι ο Ιερέας εκείνη την ώρα ωσάν κάρβουνο αναμμένο παρακαλεί τον Θεό να στείλει την ειρήνη Του σ’όλες τις γωνιές της γής και σ’όλες τις καρδιές των ανθρώπων.Σε κάθε περιοχή και σε κάθε γωνιά καρδιάς.Μεγάλη υπόθεση!Αυτό είναι Εκκλησία.Δεν είναι διαμαρτυρίες.Δεν είναι πανό και πλακάτ.Δεν κατεβαίνει στους δρόμους η Εκκλησία. Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμφωνεί με τους αγανακτισμένους  η με τους μη αγανακτισμένους.

       Όποιος ζεί το Μυστήριο του Θεού δεν έχει ανάγκη από αυτούς τους ενημερωτές που άλλοτε προς τα πάνω άλλοτε προς τα κάτω κηρύττουν σε πτώχευση την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο, άλλοτε καταστροφολογούν, άλλοτε σκανδαλολογούν. Μην ξεχνάτε πριν λίγα χρόνια επικαιρότητα μεγάλη είχαν τα σκάνδαλα των Κληρικών, για να καλυφθούν άλλα σκάνδαλα! Αλλά είναι πάρα πολύ σκληρό να κάνει κανείς αναμόχλευση του πρόσφατου παρελθόντος για τα πρόσφατα πάθη που προσέθεσαν στην Ελληνική Κοινωνία κάποια οργανωμένα Κέντρα. Και πρέπει να φύγει κανείς χιλιόμετρα μακριά η να κατέβει εκεί που είμαστε εμείς, και όχι μόνο εκεί που είμαι εγώ προσωπικά, αλλά οπουδήποτε στους χώρους τους Αφρικάνικους για να δεί τον Αφρικανό στην Προσευχή του. Για να δεί τον Μουσουλμάνο στην Προσευχή του για να δεί τους ανθρώπους που ζούμε να σου λένε : «ευλόγησέ μου το φαγητό Πάτερ».

      Να ζείς με τους ανθρώπους που ζούν και τρώνε στο πεζοδρόμιο όχι σαν αυτούς που διαμαρτύρονται στο Σύνταγμα μεσ’ στις σκηνές αλλά τρώνε στο πεζοδρόμιο κάθε μέρα και το πεζοδρόμιο να είναι κοινό τραπέζι αγάπης. Όλοι μαζί. Και να σου λένε: «κόπιασε και σύ». Τέτοια μηνύματα που νομίζω μόνο εσείς εδώ,έξω από την Αθήνα έχετε ακόμη πιο έντονα μηνύματα και μαζί με τον π.Ευάγγελο εδώ απ' ότι κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που ήλθα απ' έξω από τον Ναό,ότι εδώ συντελείται κάποιο Θαύμα.Και το θαύμα της πίστης είναι να μετατρέπουμε κάθε φορά την πίστη σε αγάπη και την αγάπη σε πίστη. Όταν την κάνουμε λογοκρατία εν ονόματι της Δημοκρατίας τότε δεν ωφελούμε την πίστη. Η πίστις δεν έχει καμία σχέση με την λογοκρατία. Με το λόγο. Με τον ορθό λόγο.

       Ότι πιστεύουμε μέσα στην Εκκλησία δεν είναι ούτε παρα-λόγον,  λέει η Θεολογία,ούτε κατά-λόγον ,ούτε σύμφωνο με την λογική, αλλά είναι υπερ-λόγον και έννοιαν. Κάποτε κάποια Μοναχή προσηύχετο έντονα και ένας Γέροντας θέλησε να την πειράξει δοκιμάζοντας  την στάση της, μια στάση διαρκούς προσευχής. Καθόταν επί σκίμποδος –ένα μικρό σκαμνάκι –και προσευχόταν κουβαριασμένη πάνω σ’αυτό και μιλούσε στον Θεό και πορευόταν στον Ουρανό με το πνεύμα και την ψυχή της. Και ο Γέροντας θέλησε να την δοκιμάσει λέγοντας της: «Τι κάθεσαι και κάνεις εδώ;» Και εκείνη του απαντά: «Δεν κάθομαι,λέει Γέροντα αλλά προχωρώ».

       Η Προσευχή φαινομενικά μπορεί να φαίνεται παθητική, κουραστική στατική κατάσταση στην ουσία είναι ενέργεια και τρόπος ζωής. Είναι πορεία στην αγωνία του κόσμου. Η μεγαλύτερη προσφορά μας σήμερα άν την κάνουμε, στον βαθμο  που την κάνουμε και στον βαθμό που την δέχεται ο Θεός μέσα από εμάς  είναι, αυτή η Προσευχή που κάναμε σήμερα για την ειρήνη του κόσμου.«Ειρήνη τω κόσμω Σου δώρησαι». Αυτή είναι η προσφορά της Εκκλησίας προς τον ταραγμένο κόσμο. Σ’ ένα κόσμο που ζεί μέσα σε μια πολεμική  ατμόσφαιρα. Όπως δίπλα από εμάς στην Τρίπολη της Λιβύης,όπως λίγο πιο κάτω στην Υεμένη,όπως πάνω η κάτω σε άλλα Αραβικά Κράτη,όπως στην Αίγυπτο και σε άλλες περιοχές που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πεί Δημοκρατία.Τους την εισήγαγαν αυτή τη λέξη χωρίς να ξέρουν την ανάλυση της  και την ουσία της. Στην ουσία οι άνθρωποι δεν διψούν  για δημοκρατία διψούν για ελευθερία και αγάπη. Διψούν να πάψουν να μην φοβούνται, ιδιαίτερα οι λαοί αυτοί της Αφρικής, που ζούσαν και ζούν ακόμη κάτω από τον φόβο, είτε του λευκού δυνάστη που κάποτε είμασταν οι δυνάστες γι' αυτούς, είτε του δυνάστη του ίδιου του εαυτού τους,που εκείνοι έβαλαν επάνω στις εξουσίες αυτές οι κάποιοι άλλοι  τους οδήγησαν εκεί.Πολλές είναι οι γεωγραφικές και Πολιτικές ερμηνείες αυτών των περιοχών.Εμείς κάνουμε εκεί το ελάχιστο.Το αυτονόητο.Το πιο μικρό.Το πιο λίγο. Που ίσως, να γίνεται πολύ όταν είναι καρδιακό. Προσφέρουμε αγάπη.Τίποτε άλλο δεν κάνουμε. Και αυτό είναι αυτονόητο. Αυτήν την αγάπη που πρέπει να έχουμε όλοι μεταξύ μας,ενωμένοι για να ξεπεράσουμε την κρίση που δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά είναι περισσότερο κρίση ενότητας και ταυτότητας ενός λαού, που ίσως κάπου σε κάποιες γωνιές της ψυχής του έπαψε να είναι υπερήφανος που είναι Έλληνας. Έπαψε να είναι υπερήφανος που είναι Χριστιανός.

        Κάτω εκεί στην Αφρική αν ρωτήσετε κάποιον  και του πείτε τι είσαι θα σου πεί:«Είμαι Αιγύπτιος Δόξα τω Θεώ.Είμαι ,έτσι ομολογούν Μουσουλμάνος.Δόξα τω Θεώ».Δοξάζουν τον Θεό γι’αυτό που είναι.Και για μας είναι τεράστια η απόσταση μεταξύ του Χριστιανού και του Μουσουλμάνου. Χιλιόμετρα  μακριά απέχουν οι ψυχές και εμείς προσπαθούμε αυτό το θαύμα της απόστασης των ψυχών να το κάνουμε αγάπη. Είναι πολύ δύσκολο. Τεράστια δύσκολο. Τραγικά δύσκολο. Η αγάπη είναι μια κατάσταση ψυχής που δεν φωλιάζει στην ψυχή μας μέσα από κηρύγματα η διαβάζοντας μόνο ευσεβή βιβλία.

        Τον Μέγα Αντώνιο όταν τον ρώτησαν τι είναι αγάπη, Εκείνος είπε ότι αγάπη είναι να δεις έναν τυφλό και να μην του δόσεις απλώς ελεημοσύνη(η ελεημοσύνη είναι υποκατάστατο της αγάπης, η ελεημοσύνη είναι εισαγωγή στην περιοχή της) αλλα  να δείς ένα τυφλό κι’αν είναι δυνατό να πάρεις τα μάτια του και να του δόσεις τα δικά σου.Και να δεις έναν λεπρό λέει ο Αντώνιος κι αν είναι δυνατό να πάρεις το σώμα του και να του δώσεις το δικό σου. Αντιλαμβάνεσθε πόσο απέχουμε χιλιόμετρα και μίλια μακρυά από αυτήν την κατάσταση της ψυχής που λέγεται αγάπη. Απλώς φιλολογούμε,Θεολογούμε, κηρυγματολογούμε οι Ιεροκήρυκες και στην συνέχεια παραμένουμε μέσα στο κέλυφος του δικού μας εγώ. Δεν υπάρχει το εμείς, εγώ και κανείς  άλλος πλην εγώ.(…)!

     Στην συνέχεια ο Σεβ.Χαρτούμ ευχαρίστησε τον Σεβ.Ποιμεναρχη μαςκ.ΓΕΩΡΓΙΟ  που όπως είπε: «Με πολλή αγάπη κάθε φορά μου δίνει την Άδεια του και  την Ευλογία του  να έρχομαι ανάμεσα στο δικό του Ποίμνιο να το ευλογώ και’ γω και να κηρύττω αυτό που μπορώ να κηρύξω μέσα από την καρδιά μου» καθώς και την Ενορία μας που τον προσκάλεσε.