Η Ευαγγελική διήγηση για τον πλούσιο και τον φτωχό Λάζαρο που μας διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς , είναι αποκαλυπτική για το τί ζητά ο Χριστός από τον άνθρωπο κάθε εποχής. Ο Χριστός λοιπόν δεν ζητά απλώς την τήρηση βασικών εντολών αλλά πρώτιστα την πλήρη αποδέσμευση του ανθρώπου από ότι τον κρατά κολλημένο στα γήινα και το ολοκληρωτικό δόσιμό του στον Θεό.

Τα υλικά αγαθά προσφέρονται από τον Θεό στον άνθρωπο ως δώρα. Και είναι πηγή ευζωίας και απόλαυσης αλλά και ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον Δημιουργό. Ο πλούτος είναι καταδικαστέος όταν συνδέεται με την αδικία και την πλεονεξία. Μάλιστα στην Αγία Γραφή και ειδικότερα στην Καινή Διαθήκη η διάκριση των ανθρώπων σε πλούσιους και φτωχούς, γίνεται με βάση όχι τόσο την οικονομική και κοινωνική κατάσταση, όσο την τοποθέτησή τους απέναντι στον Θεό και το θέλημά Του. Φτωχοί λογαριάζονται όσοι δεν έχουν επαρκή οικονομικά αγαθά αλλά στηρίζουν τις ελπίδες τους στο Θεό ζώντας άμεσα την θεία πρόνοια, ενώ πλούσιοι όσοι στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στα αγαθά τους και λησμονούν τον Θεό.

Η χριστιανική ζωή, ως ζωή ελευθερίας, απαιτεί αποδέσμευση από τη δυναστεία του πλούτου και την ασίγαστη επιθυμία για την απόκτηση όλο και περισσότερων αγαθών. Η επιθυμία και η διατήρηση του πλούτου δημιουργεί στον άνθρωπο ηθικά και πνευματικά προβλήματα: δεν αφήνει τον άνθρωπο να καρποφορήσει στην πίστη και να ζει τον Θεό, αλλά τον οδηγεί στην βασανιστική τυραννεία της απληστίας και τον φυλακίζει σε ένα ατελείωτο κυνήγι για όλο και περισσότερο πλούτο. Τον αδηγεί δηλαδή σε πνευματική νέκρωση. Γι’ αυτό ο άνθρωπος που θέλει να προκόψει στα πνευματικά και να ζει το θέλημα του Θεού πρέπει να μάθει να κατέχει χωρίς προσπάθεια. Και να τι σημαίνει χωρίς προσπάθεια…

 Αν ο Θεός τον ευλογήσει με πλούτο και άνεση, δοξολογεί τον Θεό και διαθέτει τον πλούτο του για την εξυπηρέτηση και ανακούφιση των αδερφών του που στερούνται. Δεν σκλαβώνεται από τον πλούτο του ούτε και φοβάται μήπως τον χάσει. Απεναντίας μοίραζεται με τους αδερφούς του το δώρο που πλουσιοπάροχα του χάρισε ο Θεός· δεν φέρετε ως αχάριστος δούλος και μάλιστα νιώθει πλούσιος όχι γιατί κατέχει αλλά γιατί μπορεί και μεταδίδει. Και όταν αυτή η δωρεά  (από τον Θεό στον άνθρωπο) μεταφέρεται από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, τότε ανεβαίνει ως θυσία αινέσεως προς τον ευεργέτη Θεό. Αντίδωρο δηλαδή στο αρχικό δώρο. Και έτσι ο πλούτος γίνεται μέσο για την απόκτηση πνευματικών αγαθών γιατί ο άνθρωπος ασκείται στην αγάπη, την θυσία και την προσφορά. Και ο Θεός ανταμείβει τον ευγνώμονα και πιστό δούλο Του με την χάρη Του.

Αν πάλι ο Θεός δεν επιτρέψει τον πλούτο και την υλική απόλαυση ο πιστός άνθρωπος ζεί με εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και σηκώνει το σταυρό του χωρίς να βαρυγκομά, να απελπίζεται και να πνίγεται στην μεμψιμοιρία του. Με βοηθό τον Θεό που τρέφει και συντηρεί τα σύμπαντα, προσπαθεί για τα προς το ζειν και αρκείται σε αυτά. Και ο άνθρωπος τότε πλουτίζει σε πνευματική προκοπή που του την εξασφαλίζει η άσκηση από τον αγώνα για την εξοικονόμηση των απαραίτητων, το ταπεινό φρόνημα από τη στέρηση και η απόλυτη παράδοση και πίστη στην πρόνοια του Θεού. Έτσι, προφυλαγμένος από τους πνευματικούς κινδύνους και τη σκλαβιά του πλούτου, ο άνθρωπος ζει με ελεύθερα τα «θέλω» του και με πλούσια την χάρη και τα πνευματικά χαρίσματα από τον Θεό.

Ας μην αγωνιούμε λοιπόν για περισσότερο πλούτο ή για να βγούμε από την φτώχια μας. Όλα καλά και ευλογημένα είναι από τον Θεό και όλα είναι στη διάθεση μας. Αλλά για τι από όλα αυτά αξίζει να θυσιάσουμε την ελευθερία της ψυχής μας; Για τι στον κόσμο αυτό αξίζει να πετάξουμε το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας της ψυχής μας; Για τίποτα… Η ελευθερία μας είναι πραγματικά ατίμητη και μένει στον αιώνα!