Πάντοτε η ανθρώπινη σκέψη στάθηκε με δέος μπροστά στο Μυστήριο του Θανάτου και προσπάθησε να το εξερευνήσει. Τι είναι ο Θάνατος; Τέρμα ή αρχή; Τούτο το ερώτημα βασάνισε από τα πρώτα βήματα του τον άνθρωπο και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να τον βασανίζει. Οι απαντήσεις που δόθηκαν από διάφορες θρησκείες, θεωρίες και φιλοσοφικά συστήματα είναι ποικίλες. Οι υλιστές είπαν ότι ο θάνατος είναι εκμηδένιση. Μετά από αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Όσοι πίστεψαν στην μετεμψύχωση ισχυρίσθηκαν ότι η ψυχή μπορεί να αλλάξει σώμα και να συνεχίσει την επίγεια ζωή της. Τέλος άλλοι έδωσαν άλλες διαφορετικές απαντήσεις.

     Μπροστά στο θαύμα της αναστάσεως της Κόρης του Ιαείρου βλέπουμε την τοποθέτηση της χριστιανικής πίστης μπροστά στο «φοβερώτατον του θανάτου μυστήριον». «Ουκ απέθανε αλλά καθείδει» είναι η γεμάτη από ελπίδα απάντηση του Χριστού στο φρικτό μήνυμα ότι «πέθανε η κόρη σου» που συντρίβει τον πλούσιο αρχισυνάγωγo. Ο θάνατος δεν είναι εκμηδένιση. Ούτε διαδικασία μετακίνησης της ψυχής από σώμα σε σώμα. Ο θάνατος είναι προσωρινή κατάσταση, είναι ένας ύπνος που ετοιμάζει τον άνθρωπο να αντικρίσει μία καινούρια ημέρα. Είναι μια πρόσκαιρη ανάπαυση για ένα καινούριο ξύπνημα. Δεν τελειώνουν όλα στον τάφο όπως διατείνονται οι άθεοι- υλιστές. Αντίθετα όλα αρχίζουν από εκεί. Ο Τάφος είναι η μυστηριώδης πόρτα που περνά κανείς «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Με τέτοια αντιμετώπιση του θανάτου ο άνθρωπος λυπάται βέβαια, όπως για κάθε χωρισμό, έστω και τον πιο πρόσκαιρο, όμως δεν απελπίζεται, γιατί ξέρει ότι η προσωρινή ζωή σε αυτόν τον κόσμο είναι προθάλαμος της άλλης ζωής, της αιώνιας, της παντοτινής.

     Όμως μήπως όλα αυτά είναι μία θεωρία με σκοπό την ανακούφιση των πενθούντων αλλά και όλων όσοι αγωνιούν για το τι υπάρχει ή τι δεν υπάρχει μετά τον Τάφο; Υπάρχει ένα ιστορικό γεγονός που αποτελεί την αδιάψευστη εγγύηση. Είναι η Ανάσταση του Χριστού. Εκείνου που κοιμήθηκε σωματικά σαν θνητός  όμως νίκησε τον θάνατο, κατατρόπωσε τον Άδη και σύντριψε τις πόλεις Του.

     Ταυτόχρονα η ολοζώντανη παρουσία Των Αγίων και της Θεοτόκου όποτε και όταν τους ζητήσουμε την βοήθεια τους αποδεικνύει ότι ο Τάφος δεν είναι τέλος αλλά Αρχή, και ότι οι ψυχές των κεκοιμημένων ως μοναδικές υπάρξεις συνεχίζουν να ζουν και να επικοινωνούν με τρόπο πνευματικό μαζί μας.  

     Ο θάνατος είναι ασφαλώς τραγικό γεγονός. Είναι ένας πόνος βαθύς που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο. Ας θυμηθούμε τον Ιησού μπροστά στον Τάφο του Λαζάρου και την Θεοτόκο κάτω από τον Σταυρό. Ο Νικητής του Θανάτου έρχεται να χαρίσει ελπίδα, ζωή και αθανασία σε όσους γεννηθήκαμε την πικρή στιγμή του αποχωρισμού μπροστά στον νωπό τάφο ενός αγαπημένου μας προσώπου. Όμως ας σκουπίσουμε τα δάκρυα μας, ας σταματήσουμε τον θρήνο μας. Από το φως της αιωνιότητος η φωνή του Νεκραναστημένου μας διαβεβαιώνει : «Ουκ απέθανε» το αγαπημένο μας πρόσωπο «αλλά καθεύδει».