Ο οικοδεσπότης στον οποίο αναφέρεται η Ευαγγ. Περικοπή είναι ο Χριστός μας, το σπίτι όπου μας προσκαλεί είναι η Εκκλησία, δείπνο η Θεία Λειτουργία και πρόσκληση η Κυριακάτικες καμπάνες. Μία πρόσκληση που μας απευθύνεται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, από μία προσωπικότητα τόσο μεγάλη, που μπροστά της σβήνουν βασιλείς και αυτοκράτορες, μεγιστάνες του πλούτου, διασημότητες της σοφίας και της τέχνης!

Συμβαίνει όμως κάτι περίεργο με εμάς. Ενώ επιδιώκουμε και επιθυμούμε πάρα πολύ την τιμητική πρόσκληση σε ένα δείπνο, σε ένα τραπέζι, την πρόσκληση του ουράνιου Οικοδεσπότη την περιφρονούμε, χρησιμοποιώντας μύριες δικαιολογίες για το «δείπνο» του Θεού, τις ίδιες ακριβώς που έκαναν τους καλεσμένους του δείπνου της περικοπής να μείνουν έξω από αυτό.

«Αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην εξάλθειν και ιδειν αυτόν» λέει ο ένας που δεν σκέπτεται παρά τις επαγγελματικές του ασχολίες. Με σύνθημα «ο χρόνος είναι χρήμα» και με αποκλειστικό σκοπό και μοναδική φιλοδοξία το γέμισμα του πορτοφολιού απορρίπτει την πρόσκληση.

«Ζεύγη βοων ηγόρασα πέντε και πορεύομαι δοκιμασαι αυτά» είναι η πρόφασης του άλλου. Είναι φανερό ότι πίσω από τα  πέντε ζεύγη κρύβονται οι πέντε αισθήσεις που επιθυμεί να ικανοποιήσει. Είναι εκείνος που δεν θέλει να ανταλλάξει το φαγοπότι με τον άρτο της ζωής, το νυκτερινό κέντρο με τον Ναό, το τραπέζι της διασκέδασης με την Αγία Τράπεζα, το σκοτάδι του Σαββατόβραδου με το Αναστάσιμο φως των κανδηλιών, το οινόπνευμα με το Φάρμακο της αθανασίας.

«Γυναίκα έγημα και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν» είναι του τρίτου η δικαιολογία. Είναι ο συνηθισμένος τύπος της εποχής μας, ο οικογενειάρχης που την ώρα του   Δείπνου   θα ασχοληθεί με οικιακές εργασίες, η νοικοκυρά που θα κοιτάξει τον άνδρα της και τα παιδιά της, ο νέος που θα ξεκουραστεί αφού καθημερινά ξυπνά πρωί για το σχολείο κ.λ.  Οι δικαιολογίες αυτές φαίνονται  εύλογες . Μία ερώτηση μόνο; Στις 24 ώρες της Κυριακής και της γιορτής βρίσκει να κάνει όσα θέλει; Μόνο για την Εκκλησία δεν του περισσεύει χρόνος; Είναι φανερό πως του λείπει η καλή διάθεση. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις.

Έτσι η πρόσκληση Του Οικοδεσπότη πέφτει στο κενό. Εκείνο το «ερωτώ σε έχε με  παρητημένον» επαναλαμβάνεται κάθε μέρα από εκατομμύρια προσκεκλημένους και η μεγάλη πλειοψηφία μένει έξω από το Δείπνο Του.

Αν ξέραμε όμως τι χάνουμε όταν δεν συμμετέχουμε. Στα κοσμικά τραπέζια απολαμβάνουμε την συντροφιά, την ζεστασιά, την παρέα, την φιλία που γεμίζουν την ψυχή. Στο δείπνο του Θεού πατέρα γίνεται κανείς όλα αυτά στον απόλυτο βαθμό. Όχι απλή συντροφιά αλλά ενότητα. Όχι απλή φιλία, αλλά αδελφοσύνη. Στο δείπνο του Χριστού νοιώθουμε πως είμαστε μέλη του ίδιου Σώματος, του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Το ίδιο ψωμί  έχοντας μεταβληθεί   σε Σώμα Χριστού τρέφει την ψυχή μας και το ίδιο Αίμα αρδεύει τις φλέβες μας. Όλα αυτά δεν μπορούμε να τα νοιώσουμε κάτω από τα εικονίσματα του σπιτιού μας, αλλά μόνο κοντά στο Θυσιαστήριο της αναίμακτης Θυσίας την ώρα της Θ. Λειτουργίας, την ώρα του Δείπνου.

Ο Θεός δεν προσβάλλεται εάν δεν αποδεχθούμε την πρόσκληση Του. Εξακολουθεί και θα εξακολουθεί έως την συντέλεια του αιώνος να μας προσκαλεί. Εκείνο που χρειάζεται να μάθουμε είναι ότι, όταν απαντάμε στην πρόσκλησή Του θα βρούμε σαν Χριστιανοί τον εαυτό μας και την θέση που μας ανήκει στον σύγχρονο κόσμο.