Ἡ νεοελληνική κοινωνία ἤδη διέρχεται μία ἀπό τίς πιό δύσκολες περιόδους τῆς πρόσφατης ἱστορίας, καθώς ὑφίσταται τίς πρωτοφανεῖς καί ἀνεπάντεχες μέχρι πρότινος συνέπειες τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Ἡ μείωση τῶν εἰσοδημάτων, ἡ ἀπώλεια τῶν ἐργασιακῶν κεκτημένων καί ἡ ἀπότομη διάψευση τῶν προσδοκιῶν τοῦ ψευδεπίγραφου καταναλωτικοῦ παραδείσου τῶν προηγούμενων ἐτῶν, ἔχει προκαλέσει γενικό κλίμα ἀνασφάλειας, ἀγωνίας γιά τό μέλλον, καί θλίψης, τά γελαστά καί αἰσιόδοξα πρόσωπα λιγοστεύουν καί κυριαρχεῖ σά νόσος τῆς ἐποχῆς ἡ βαριά κατάθλιψη.

Οἱ ἄνθρωποι τῶν ἡμερῶν μᾶς ἐγκλωβισμένοι σέ μία διαρκῇ ἀπογοήτευση καί διάψευση τῶν ἐλπίδων τούς φαίνονται καταδικασμένοι νά τρέφονται μέ «ἄρτον δακρύων», γιά νά θυμηθοῦμε τόν ψαλμικό λόγο.

Πίσω ἀπό ὅλα ὅσα ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος, ἡ Ἐκκλησία, πιστή στήν προφητική ἀποστολή της, ἀνακαλύπτει τήν ἁμαρτία, πού εἶναι ἡ πραγματική τους αἰτία, ἁμαρτία ὄχι μέ ἠθικιστική ἔννοια, ἀλλά σάν ἀποστασία καί ἀποκοπῆ ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, πού εἶναι ὁ Θεός καί ὁ λόγος Του.

Ὑποδεικνύοντας τόν πνευματικό χαρακτῆρα τῆς κρίσης ἐπισημαίνει καί τό φάρμακο. Ἄν ἡ λύπη προέρχεται ἀπό τήν ἁμαρτία, ἡ χαρά εἶναι καρπός τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτό καί τώρα καί πάντοτε ἡ Ἐκκλησία καλεῖ σέ οὐσιαστική καί εἰλικρινῆ μετάνοια.

Προσκαλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ἀναθεώρησουν τήν μέχρι τώρα πορεία τῆς ζωῆς τους, νά ἐντοπίσουν τά λάθη τους πού τούς ὁδήγησαν σέ ἀδιέξοδο καί νά ἀναζητήσουν τόν σωτήριο δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στό Θεό.

Ἀπαιτεῖται ἀπό ὅλους καί τόν καθένα μᾶς προσωπικά εἰλικρινής αὐτοέλεγχος καί γνήσια συντριβή τῆς καρδιᾶς. Ἡ συντριβή τῆς ἁμαρτίας δέν σκοτώνει τήν ἐλπίδα, ἀντίθετα εἶναι ἡ πρωταρχική προϋπόθεση νά παραδώσει ὁ ἄνθρωπος μέ ἐμπιστοσύνη τή ζωή του στό Σωτῆρα, πού θέλει καί ἐπιδιώκει τή ζωή καί ὄχι τόν ἐκμηδενισμό καί θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ.

Ὁ ἀποστάτης καί αὐτονομημένος ἄνθρωπος, πού παραπλανημένος ἀπό τήν ματαιότητα τῶν πρόσκαιρων ἐγκοσμίων ἀγαθῶν ἐπένδυσε τό μέλλον τοῦ μονομερῶς στίς ὑλιστικές ἐπιδιώξεις, νιώθει νά διαψεύδεται καί βιώνει ἕνα τρομακτικό κενό. Περνώντας, ὅμως, ἀπό τήν λύπη πού θά τόν χωρίσει ἀπό τόν κόσμο, βρίσκει τήν εὐκαιρία νά μεταστραφεῖ καί νά ἀναπροσανατολίσει τή ζωή του μέ σημεῖο ἀναφορᾶς τόν πραγματικό πλοῦτο πού εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη. Ἰδιαίτερα αὐτές τίς ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία μᾶς φέρνει στήν λειτουργική μνήμη τῆς τό μέγα καί κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, δίνεται ἡ εὐκαιρία στόν πιστό νά ξεπεράσει τήν θλίψη τῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν καί νά βιώσει τήν πνευματική χαρά τῆς συντελεσθείσης σωτηρίας. Σ’ ἕνα κόσμο λυπούμενο καί θλιβόμενο ἡ Ἐκκλησία κηρύσσει τό Εὐαγγέλιο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Εὐαγγέλιο κατά λέξιν σημαίνει χαρμόσυνο ἄγγελμα. Εἶναι τό ἄγγελμα πού δέχτηκαν ἀπό τόν ἄγγελο Κυρίου στά περίχωρα τῆς Βηθλεέμ οἱ ἁπλοί καί ταπεινοί ποιμένες: «Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμίν χαράν μεγάλην, ἤτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος».

Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ χαρά μεγάλη γιά τούς ἀγγέλους πού τήν ἀναγγέλουν καί γιά τό λαό πού ἔρχεται νά σώσει. Αὐτή ἡ γέννηση, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου» «ἐν πόλει Δαυίδ» ἐκπληρώνει τήν εὐσεβῆ προσδοκία τῶν δικαίων προφητῶν καί κομίζει στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τῆς λύπης τό χαμόγελο τῆς ἐλπίδας καί αἰσιοδοξίας.

Δέν φέρνει μία μάταιη καί ἐφήμερη χαρά κοσμικοῦ χαρακτῆρα, ἀλλά δίνει τή δυνατότητα στίς ἄδολες ψυχές νά δεχθοῦν μέ πνευματική χαρά τή θεία δωρεά τῆς ἀπολύτρωσης.

Ἄλλοτε, τέτοιες μέρες, στό πρόσφατο παρελθόν, ἐπισημαίναμε τόν κίνδυνο νά παρασυρθοῦμε ἀπό τίς μικρές ἀπολαύσεις τῆς καταναλωτικῆς εὐμάρειας καί νά χάσουμε τήν πνευματική διάσταση τῶν Χριστουγέννων. Τώρα πού διαπιστώσαμε πόσο ἀβέβαιη καί ἀπατηλή ἦταν αὐτή ἡ εὐμάρεια, ἴσως μποροῦμε νά καταλάβουμε καλύτερα Ἐκεῖνον πού προσέλαβε τήν πτωχευμένη ἀνθρώπινη φύση μας καί ἦλθε «εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς».

Ἴσως τώρα μποροῦμε νά ἐκτιμήσουμε τόν ἀληθινό πνευματικό πλοῦτο, πλοῦτο ἀγάπης, εἰρήνης, δικαιοσύνης, τόν ὁποῖο ἔφερε στόν κόσμο μας ὁ «σαρκί νηπιάσας» ἄπειρος Θεός.

Ἄραγε θά ἔχουμε τήν ἁπλή ἀθωότητα τῶν ποιμένων τῆς Βηθλεέμ καί τή διακριτική σοφία τῶν μάγων τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε νά ἀναγνωρίσουμε στό ταπεινό βρέφος τῆς φάτνης, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό καί Σωτῆρα μας;

Ἡ ἀναγνώριση καί παραδοχή αὐτή θά ἀποτελέσει τό ἀσφαλέστερο στήριγμα κατά τήν πορεία μας ἐν μέσῳ τῶν δοκιμασιῶν τοῦ παρόντος κόσμου.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί τήν συμπάσχουσα ἀγωνία μου γιά τόν καθένα σας, σᾶς εὔχομαι Χαρούμενα Χριστούγεννα, εὐλογημένο καί ἐλπιδοφόρο τό νέο ἔτος 2012.

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου μας

Ὁ Μητροπολίτης Σας

† Ο ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ