Στην επίγεια ζωή του ο Χριστός πολλές φορές γεύθηκε την κακία των ανθρώπων χωρίς παράπονο. Ακόμα και τον δρόμο του Γολγοθά τον βάδισε σιωπηλός σαν το πρόβατο που οδηγείται στην σφαγή σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη. ¨Όμως μπροστά στην αχαριστία ,που είναι μία από τις μεγαλύτερες κακίες ,ο Θεάνθρωπος έλυσε την σιωπή Του.

      Στην περίπτωση των δέκα λεπρών που ενώ τους αγκαλιάζει με την αγάπη του, θεραπεύοντας τους από την φρικτή αρρώστια, δέχεται σαν ανταπόδοση την λησμονιά, αν όχι την περιφρόνηση, ένα καυτό ερώτημα αφήνει να ανεβεί στα χείλη του: ‟Και οι δέκα λεπροί δεν έγιναν καλά οι υπόλοιποι που είναι”. Δεν είναι έλεγχος ούτε διαμαρτυρία τα λόγια αυτά. Είναι πικρό παράπονο.

      Το παράπονο του Θεού για την αχαριστία των ανθρώπων. Πόσες φορές αλήθεια επαναλαμβάνεται στη ζωή των ανθρώπων η τακτική των εννέα λεπρών. Την ώρα της ανάγκης, της δοκιμασίας, του κινδύνου, θυμόμαστε τον Μεγάλο Πατέρα. Τον ικετεύουμε να μας βοηθήσει να σηκωθούμε από το κρεβάτι της αρρώστιας, να νικήσουμε κάποιο πόνο, να ξεπεράσουμε ένα κίνδυνο ,να πετύχουμε σε μία προσπάθεια από την οποία εξαρτάται το μέλλον μας.

     Του υποσχόμαστε να διορθώσουμε τα λάθη μας, να μείνουμε για πάντα κοντά του, κοντά στην Εκκλησία, αρκεί να σταθεί δίπλα μας Εκείνος ,ο Παντοδύναμος την κρίσιμη στιγμή. Την ώρα της δυσκολίας η προσευχή μας πύρινη και μουσκεμένη στα δάκρυα ανεβαίνει στον Ουράνιο Θρόνο Του. Όταν όμως περάσει η δυσκολία ξεχνάμε τις υποσχέσεις μας, φεύγουμε από κοντά Του και ξαναγυρίζουμε στην παλιά μας ζωή .Η προσευχή μας φαίνεται αγγαρεία, ο εκκλησιασμός χαμένος χρόνος, η πνευματική ζωή αναχρονισμός και οπισθοδρόμηση. Ακόμα και αν θυμηθούμε να  ευχαριστήσουμε τον Συμπαραστάτη μας, το ευχαριστώ είναι τόσο χλιαρό και ψεύτικο, που επιβεβαιώνει την αχαριστία μας.

     Η τακτική της αχαριστίας, τόσο συχνή στην σχέση μας με τον Θεό, εμφανίζεται και στην σχέση μας προς τον συνάνθρωπο που μας ευεργετεί. Δεν είναι καθόλου υπερβολικός ο λόγος ότι πίσω από κάθε ευεργεσία βρίσκεται και ένας αχάριστος και ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος αχάριστος από τον ευεργετημένο. Γονείς, Αδέλφια, Εκπαιδευτικοί, Επιστήμονες, Κοινωνικοί Εργάτες, Ήρωες, άνθρωποι της Εκκλησίας κ.α οι οποίοι αγωνίστηκαν για να δημιουργήσουν κάτι καλό γύρω τους ,και δέχθηκαν την απομόνωση, την μοναξιά, την προσβολή ,την απόρριψη, την συκοφαντία και τον διασυρμό.

     Το δίδαγμα από τις σκέψεις που προηγήθηκαν είναι να ερευνήσουμε τη δική μας καρδιά. Για να την θεραπεύσουμε η να την προφυλάξουμε από ένα τέτοιο κακό . Από την αχαριστία. Ο ευγνώμων λεπρός του Ευαγγελίου μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής και της ευγνωμοσύνης προς τον ευεργέτη. Το Θεό πρώτα και τον άνθρωπο ύστερα.