Αναρωτιέμαι… Άραγε υπάρχει κάποιος απ’ όλους εμάς που ζούμε, υπάρχουμε και εξελισσόμαστε στη σημερινή κοινωνία, ο οποίος να αξιώνει ότι είναι ελεύθερος και να έχει τη βεβαιότητα ότι αυτό ισχύει πραγματικά;

Ας βηματίσουμε στη σκιά του σύγχρονου κόσμου μας, ενός κόσμου που ταυτίζεται μ’ ένα μεγάλο και φαρδύ δρόμο και μας υπόσχεται την απόλυτη ευδαιμονία. Ένα δρόμο που αν και μοιάζει φωτεινός τελικά παραμένει στο σκοτάδι. Πεζοπόροι αυτού του δρόμου όλοι εμείς –μοιάζουμε με περαστικούς, μεθυσμένους απ’ το «γλυκό» ποτό της ζωής. Τριγυρίζουμε χαμένοι… δεν ξέρουμε που πάμε, ποιος είναι ο προσανατολισμός μας και ποιοι οι στόχοι μας και έτσι ενδίδουμε σε ότι μας προσφέρεται… αναζητώντας ένα νόημα στη ζωή μας!

Το κυρίαρχο πρότυπο της εποχής μας συνοψίζεται στο τρίπτυχο: Καταναλωτισμός- Ευδαιμονία- Ναρκισισμός. Κι εμείς; Ακολουθούμε ως πειθήνια στρατιωτάκια όλη αυτή την πορεία του σύγχρονου «πολιτισμού» –των ψευδαισθήσεων της μόδας, της βάναυσης παραπληροφόρησης της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, της ακοινωνησίας που υπάρχει στη σύγχρονη Βαβέλ, της απόλυτης εξουσίας του χρήματος και της άθεης διανόησης. Όλοι μπερδεμένοι αλλόκοτα και υποταγμένοι σε ό,τι τα σύγχρονα ρεύματα επιτάσσουν, μια πορεία προς τη μαζοποίηση και την αλλοτρίωση της διαφορετικότητας του προσώπου.

Με αυτό τον τρόπο καταργείται κάθε ιδιαιτερότητα του προσώπου και όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας. Ας αναλογιστούμε τον τρόπο της ενδυμασίας μας, το ύφος και τη χρήση της γλώσσας μας (που υφίσταται συνεχείς αλλοιώσεις απ’ τις ξενόφερτες εισροές), τα πρότυπα τα οποία υιοθετούμε, τις μορφωτικές και κατ’ επέκταση τις επαγγελματικές μας επιδιώξεις (που αποσκοπούν στο  εύκολο κέρδος ή τη δόξα).

Τελικά που υπάρχει ελευθερία μέσα σ’ όλα αυτά και ποιος πραγματικά θεωρείται ελεύθερος; Ας μην ξεγελάμε άλλο τον εαυτό μας· όλα αυτά που προαναφέρθηκαν δε νοηματοδοτούν τη ζωή μας. Αντιθέτως, αυξάνουν την κενότητα της καθημερινότητας μας και πολλαπλασιάζουν τον ανικανοποίητο πόθο μας για ουσιαστική ύπαρξη σ’ αυτή τη ζωή, οδηγώντας μας σε λάθος μονοπάτια (αλκοολισμός, βία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, απομόνωση, αυτοχειρία…).

Υπάρχει όμως διέξοδος! Ο Θεός μας ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ελευθερίας και μας λυτρώνει απ’ τα δεσμά μας. Εξάλλου αυτό φαίνεται στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο πατέρας (Θεός) σέβεται απόλυτα την ελευθερία του νεώτερου υιού του (δηλαδή όλων εμάς) και παρόλο που λυπάται και στενοχωρείται για την απόφασή του, δεν του φέρνει αντιρρήσεις σ’ εκείνο που του ζητά.

Ο υιός εγκαταλείπει τον πατέρα λαμβάνοντας μαζί του το μερίδιο της πατρικής περιουσίας που του αναλογεί και πηγαίνει σε χώρα μακρινή, όπου κάνει «φιλίες» και ξοδεύει τα χρήματα του πατέρα του σε διασκεδάσεις, ανόητες και καταστροφικές. Κάποια στιγμή όμως τα χρήματα τελειώνουν, οι σύντροφοι των διασκεδάσεων και οι παρέες στα ξενύχτια του γυρίζουν την πλάτη και ο νέος γίνεται υπηρέτης στη δούλεψη άλλων και δοκιμάζει πολλές στερήσεις. Τότε ακριβώς, έρχεται σε συναίσθηση, θυμάται τη θαλπωρή, την ευδαιμονία και την αγάπη που βίωνε στο πατρικό του σπίτι και αποφασίζει την επιστροφή του σ’ αυτό.

 Έτσι απλά, αβίαστα και ελεύθερα το παιδί αυτό βρίσκει τη σωτήριο δύναμη να γυρίσει πίσω στον πατέρα του και τελικά να ενωθεί και πάλι μαζί του. Είναι όμως άξια θαυμασμού και η υποδοχή του πατέρα και πάνω απ’ όλα η συγκινητική διακριτικότητα της αγάπης του. Δε ζητά εξηγήσεις, ούτε τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις «Πως; Γιατί; Τι συνέβη;» και αποφάσισε να επιστρέψει. Μονάχα ανοίγει διάπλατα τη στοργική αγκαλιά του και τον σκεπάζει και στήνει ολόκληρο γλέντι για την επιστροφή του.

Έτσι και ο Θεός-πατέρας μας, χτυπά διακριτικά την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει υπομονετικά να την ανοίξουμε μόνοι μας, για να μπει, να μας κάνει ευτυχισμένους και να δώσει αληθινό νόημα στη ζωή μας. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία μας, σέβεται ακόμη και την αφροσύνη μας και τις άστοχες και ζημιογόνες πολλές φορές επιλογές μας γιατί και αυτές αποτελούν έκφραση της ελευθερίας μας (όπως συνέβη και στην περίπτωση του άσωτου υιού), όμως ποτέ δε μας εγκαταλείπει. Περιμένει στοργικά την επιστροφή μας!     

Ας ανοίξουμε λοιπόν και εμείς διάπλατα την πόρτα της καρδιάς μας, ας ενταχθούμε δυναμικά στην εκκλησία Του και ας αγκαλιάσουμε την ενορία μας, ώστε να συναντήσουμε το Πρόσωπο του Χριστού και του πλησίον…Αυτή είναι η πρόταση ζωής που ελευθερώνει από κάθε μορφή θανάτου και δουλείας, η οδός της όντως Ελευθερίας των προσώπων!