Η Εκκλησία μας σήμερα προβάλλει και Τιμά την μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας η οποία έζησε για πολλά χρόνια μέσα στην αμαρτωλή ζωή της πορνείας και αφού ανακάλυψε το αληθινό νόημα της μετάνοιας και της συγγνώμης, κοιμήθηκε οσιακά στην έρημο του Ιορδάνου.

Τι ήταν εκείνο που έκανε την αμαρτωλή Μαρία να γνωρίσει τον Χριστό και να ενωθεί μαζί Του; Όταν άκουσε ότι στα Ιεροσόλυμα θα γίνει η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού θέλησε να πάει και εκείνη να Τον προσκυνήσει, όμως κάτι την έσπρωχνε έξω από τον Ναό, την στιγμή που εκατοντάδες έμπαιναν μέσα για να ασπασθούν Το Τίμιο Ξύλο. Αυτό την συγκλόνισε. Ένοιωσε την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά Της. Αισθάνθηκε την μετάνοια και την συντριβή της καρδιάς της να γεμίζουν την ψυχή της, και αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής. Εγκατέλειψε την αμαρτία ζώντας σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια στην έρημο.

Βλέπουμε ότι οι δρόμοι και οι ευκαιρίες που κατασκευάζει ο Θεός μέσα από την καθημερινότητα της ζωής μας είναι αναρίθμητοι, με σκοπό να οδηγήσει τον καθένα μας στην οδό της σωτηρίας. Και στην συνέχεια με ταπείνωση, πραότητα, υπομονή και μακροθυμία περιμένει την μετάνοιά μας. Πολλές φορές συνειδητοποιούμε κάποιες καταστάσεις είτε καλές είτε άσχημες στην προσωπική μας ζωή οι οποίες είναι ολοφάνερο ότι προέρχονται από τον Θεό, για να οδηγηθούμε με την δική μας συγκατάθεση και προθυμία κοντά Του. Δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο ο Θεός να μας υποχρεώσει να ζήσουμε κοντά Του, όμως αυτό δεν το κάνει διότι σέβεται την προσωπικότητα μας και την ελευθερία μας, δώρα δικά Του τα οποία δεν παίρνει ποτέ πίσω. Σε μας απομένει να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες αυτές και να ζήσουμε μέσα στην πατρική αγκαλιά του Θεού. Όμως! Τι είναι εκείνο που μας ανοίγει τον δρόμο προς τον Κύριο και μας σώζει; Η Οσία Μαρία μας μαθαίνει ότι εκείνο που είναι εντελώς απαραίτητο είναι η αίσθηση της αμαρτωλότητας μας, ότι δηλ. δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην δική μας αξία, στον εγωισμό μας, η στην ανύπαρκτη αναμαρτησία μας, αλλά στην χάρη του Θεού, και στην άπειρη Αγάπη Του.

Ακούμε πολύ συχνά να λέγεται «Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα» λες και μόνον αυτά τα δύο αμαρτήματα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Όταν σκεπτόμαστε έτσι σημαίνει ότι δεν έχουμε διάθεση μετάνοιας και ανάγκη εξομολογήσεως με αποτέλεσμα ακόμη κι΄ αν μεταλαμβάνουμε να μην γευόμαστε ολόκληρη την Χάρη του Μυστηρίου. Η Οσία Μαρία μας λέει ότι όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού, ακόμη κι αν μας βαραίνουν «τα πλήθη των πεπραγμένων δεινών » και κακών. Ο Χριστός περιμένει ότι είναι γυμνό να το ντύσει, ότι είναι άρρωστο να το κάνει υγιές, ότι είναι άσχημο να το κάνει όμορφο.

Εμείς θα κάνουμε το πρώτο βήμα και Εκείνος τα περισσότερα. Η κόλαση δεν θα δεχθεί τους αμαρτωλούς αλλά τους αμετανόητους. Εκείνους που δεν αισθάνονται την αναξιότητα τους, που δεν γνωρίζουν το μεγαλείο της συγνώμης, που αγνοούν το μέγεθος της αγάπης Του Θεού  και που δεν έχουν ελπίδα σ΄ Εκείνον.

Η Εκκλησία μας προσκαλεί όλους τονίζοντας ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μην το συγχωρεί ο Χριστός ο οποίος έρχεται προς το «εκούσιον Πάθος » για τις αμαρτίες μας αλλά και για την λύτρωσή μας. Αμήν.