Ἀδελφοί μου,

Ἡ ἑορτή πού θά ἔπρεπε νά βρίσκεται πάντοτε στήν καρδιά μας εἶναι τό Πάσχα. Εἶναι «ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων», γιατί τό Πάσχα εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, πού θυσιάσθηκε γιά ὅλους μας πάνω στό Σταυρό καί μέ τήν Ἀνάστασή Του χάρισε σέ ὅλους τήν ἐλπίδα καί τήν προοπτική τῆς ὄντως ζωῆς.

Τό Πάσχα δέν εἶναι ἐξωτερική ὑπόθεση. Δέν εἶναι μόνον ὡραῖες καί συγκινητικές τελετές καί ὑπέροχοι ὕμνοι. Δέν εἶναι πολύ περισσότερο διακοσμητικό στοιχεῖο μιᾶς ἀπνευμάτιστης ζωῆς, ὅπως θέλει νά ἐπιβάλει μέ τήν ἐμπορευματοποίηση τῶν πάντων τό διάχυτο φρόνημα τῆς ἐκκοσμίκευσης. Τό Πάσχα εἶναι ὕψιστο θέμα ζωῆς καί θανάτου. Κατά τό Πάσχα οἱ Ἰουδαῖοι ἑόρταζαν τήν ἔξοδο καί ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου.

Οἱ Χριστιανοί ἑορτάζουμε τήν ἀπελευθέρωση μας ἀπό τά δεσμά τῆς ἀμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἑνωνόμαστε μυστικά μέ τόν ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Θεάνθρωπο γιά νά μοιραστοῦμε μαζί Του τήν αἰώνιο ζωή καί νά προσανατολισθοῦμε μέ προσδοκία πρός τήν ἐσχατολογική πραγματικότητα τῆς Δευτέρας καί ἐνδόξου Παρουσίας Του.

Σ’ αὐτή τήν ἀναστάσιμη νύχτα, πού εἶναι πιό λαμπρή ἀπό κάθε φυσική ἡμέρα, πλησιάζουμε μέ δέος στά πλαίσια τοῦ Εὐχαριστιακοῦ Μυστηρίου τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ, πού σηκώνει τίς ἀμαρτίες τοῦ κόσμου καί σέ μυστική κοινωνία μαζί Του, ἀπαλλαγμένοι ἀπό τά δεινά τοῦ παρόντος κόσμου, πορευόμαστε στή νέα γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τήν εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρός. Ὅσοι εἴχαμε τήν διακριτική σύνεση νά προετοιμασθοῦμε πνευματικά, ζοῦμε τώρα μαζί μέ τόν Χριστό τό ἀληθινό Πάσχα, πεθαίνοντας κατά τήν ἀμαρτία καί ζώντας κατά Θεόν. Σήμερα, ὅμως, ἡ πνευματική χαρά καί τό φῶς τῆς λαμπροφόρου ἑορτῆς ἔρχεται κατά τρόπο τραγικό σέ ἀντίθεση μέ τήν γκρίζα πραγματικότητα πού διαμορφώνει ἡ πολύπλευρη κρίση, ἡ ὁποία προβληματίζει, ἐπηρεάζει ἀρνητικά καί ταλαιπωρεῖ ὅλους μας. Παντοῦ πλέον κυριαρχεῖ ὁ ἐγωκεντρισμός, ὁ ὁποῖος ἀπομόνωσε καί ἐπηρέασε ὅλους μας, μᾶς ἔκανε νά χάσουμε τήν ἀνθρωπιά μας, διότι χάσαμε τή ζωντανή σχέση μέ τόν Θεό. Ἡ παιδεία δέν μᾶς δίνει νόημα καί περιεχόμενο ζωῆς, εἶναι μονόπλευρα ἐπηρεασμένη, γι’ αὐτό σήμερα διαπιστώνουμε ἔλλειμμα ὄχι μόνον ὑλικό καί οἰκονομικό ἀλλά πρωτίστως πνευματικό καί ἠθικό. Εἴμαστε φτωχοί σέ ἀξίες, αἰσθήματα καί ὁράματα. Ὅλοι διψάμε γιά ἀλήθεια καί ἀγάπη.

Εἶναι πιό ἀπαραίτητα καί ἀπό τό ψωμί. Ἀγάπη πού ἐκφράζεται ὄχι μέ ἐπιπόλαιους συναισθηματισμούς, ἀλλά μέ τή βαθύτερη της οὐσία, πού εἶναι ἡ θυσία. Στήν Ὀρθόδοξη παράδοση τό Πάσχα εἶναι δισήμαντο: σταυραναστάσιμο, δηλαδή συγχρόνως σταυρικό καί ἀναστάσιμο. Ὁ Σταυρός διδάσκει τήν ἑκούσια θυσία. Ἔχουμε συνηθίσει ὅλοι νά ἀπαιτοῦμε τά δικαιωματά μας. Ἔφθασε, ὅμως, ὁ καιρός πού ἐπιβάλλεται νά κάνουμε τό μεγάλο ἄλμα: νά ἀποφασίσουμε νά θυσιάσουμε κάποτε καί αὐτό πού θεωροῦμε δίκαιο γιά μᾶς χάριν τῶν ἄλλων. Χωρίς θυσία, χωρίς παραίτηση δέν ὑπάρχει ἀγάπη, δέν ὑπάρχει ἀλληλεγγύη. Θέλουμε νά κατακτήσουμε τόν συνάνθρωπό μας κυριαρχικά. Ἄς ἐπιχειρήσουμε μιά φορά νά τόν κερδίσμουμε θυσιαστικά. Ἡ νέα σκληρή πραγματικότητα ἐπιβάλλει ριζική ἀλλαγή νοοτροπίας.

Ἄν θέλουμε νά διατηρήσουμε τήν ἀνθρωπιά μας καί τήν χριστιανική μας ταυτότητα, ὀφείλουμε νά εἴμαστε σταθερά στό πλευρό τῶν ἀδελφῶν μας τῶν ἐλαχίστων. Να σηκώσουμε ὅλοι μαζί τό Σταυρό της δοκιμασίας. Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ πάντοτε στήν Ἀνάσταση. Ἀφοῦ ὁ Χριστός νίκησε μέ τήν Ἀνάσταση τό θάνατο, μποροῦμε, ἄν μείνουμε ἑνωμένοι μαζί Του, νά νικήσουμε κάθε θάνατο, κάθε φυσική καί κοινωνική ἐναντιότητα.Ἐκεῖ πού τά ἀνθρώπινα μέσα χρεωκοποῦν, ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ Θεία Χάρις καί τό μέγα Του ἔλεος. Ἀρκεῖ νά ἀποδεχθοῦμε αὐτή τήν ἀγάπη στή ζωή μας καί πορευόμενοι μέ τό ἦθος τοῦ σταυραναστάσιμου Πάσχα νά ὑπερβοῦμε τά ἀδιέξοδα πού ἔστησε ἡ ἀνθρώπινη κακία, ἡ ἀποστασία καί ἡ ἄρνηση. Μέ αὐτές τίς σκέψεις προτρέπω καί παρακαλῶ ὅλους νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων μέ αἰσιοδοξία καί πίστη, πλημμυρισμένοι στό Ἀναστάσιμο Φως πού εἶναι ἡ μοναδική μας ἐλπίδα καί ἀπαντοχή.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἀναστημένη ζωή σέ ὅλους μας….

Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου, ὁ σωτήρας Χριστός εἶναι μαζί μας!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΘΗΒΩΝ και ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ