«Κάθε ένας που πίνει από το νερό αυτό θα διψάσει πάλι. Εκείνος όμως που θα πιει από το νερό, το οποίο θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ εις τον αιώνα» είναι τα λόγια του Χριστού προς την Σαμαρείτιδα, τα οποία δεν αναφέρονται στην σωματική δίψα, αλλά στην πνευματική, την εσωτερική δίψα που βασανίζει τον άνθρωπο σ΄ ολόκληρη την ζωή του και που είναι στ΄ αλήθεια δύσκολο να ικανοποιηθεί. Όχι γιατί δεν υπάρχει τρόπος αλλά γιατί συνήθως ο άνθρωπος σκύβει να ξεδιψάσει πάνω σε πηγές που αντί να ικανοποιούν, μεγαλώνουν την εσωτερική δίψα του. Στην εποχή μας δύο είναι κυρίως οι πηγές που συγκεντρώνουν γύρω τους το μεγάλο πλήθος των διψασμένων.

Η πρώτη πηγή είναι εκείνη που προσφέρει τη γνώση. Μία εσωτερική παρόρμηση σπρώχνει τον άνθρωπο να προχωρεί όλο και πιο πέρα, διαρκώς και πιο βαθιά, προσπαθώντας να εξιχνιάσει το μυστήριο της ζωής και του κόσμου, να τα τοποθετήσει κάτω από το φως της λογικής του να τα εκφράσει με λογικά σχήματα. Συμβαίνει όμως τούτο το περίεργο : Όσο περισσότερο προχωρεί, τόσο μεγαλύτερη νοιώθει τη δίψα για γνώση γιατί όσα περισσότερα μαθαίνει, τόσο μεγαλώνει ο κύκλος αυτών που αγνοεί.

Όσο πολλαπλασιάζονται λοιπόν οι ανθρώπινες γνώσεις, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το πεδίο του άγνωστου, σε σημείο που οι πιο σοφοί ανάμεσα στους ανθρώπους να σκύβουν ταπεινωμένοι το κεφάλι και να ομολογούν μαζί με τον φιλόσοφο «ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω».Ο σημερινός άνθρωπος, που τόσο έχει προχωρήσει στην γνώση, είναι ίσως ο πιο διψασμένος γι΄ αυτήν, επιβεβαιώνοντας τον λόγο του Χριστού: «Κάθε ένας που πίνει από το νερό τούτο (της γνώσεως) θα διψάσει και πάλι».

Η δεύτερη πηγή, προσφέρει υλικά αγαθά, ανέσεις, τεχνική πρόοδο. Πολλοί είναι εκείνοι που τρέχουν να ξεδιψάσουν κοντά της, που αγωνίζονται χρόνια ολόκληρα για να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο, να καλυτερεύσουν τις συνθήκες της ζωής τους, και να ικανοποιήσουν τα όνειρα τους ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα εξοχικό, μία καλή δουλειά κ.λ Όμως η πραγματικότητα φανερώνει το λάθος μας. Ο άνθρωπος είναι άπληστος, αχόρταγος. Όσο έχει, τόσο περισσότερα θέλει. Αυτοί που έχουν λίγα θέλουν να τα κάνουν πολλά και όσοι έχουν πολλά, θέλουν να τα κάνουν περισσότερα. Η δίψα για την απόκτηση αγαθών δεν ικανοποιείται ποτέ.

Το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνική εξέλιξη. Τα χθεσινά θαύματα της τεχνικής σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα και τα σημερινά, αύριο θα αποδειχθούν ατελή. Δεν προλαβαίνουμε να αγοράσουμε ένα αντικείμενο και σκεπτόμαστε με τι τρόπο θα το αντικαταστήσουμε με κάποιο πιο τελειοποιημένο που κυκλοφόρησε στην αγορά. Και στην πηγή της ύλης, σ΄ αυτήν κυρίως, όσο πίνει κανείς τόσο διψά.

Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να διακηρύξει : «Εκείνος που θα πιει από το νερό το οποίο θα του δώσω εγώ δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ». Και το νερό αυτό είναι η χριστιανική αλήθεια, το νερό που ποτίζει τον κατάξερο κόσμο, που ζωογονεί και ξεδιψάει τις διψασμένες ψυχές.Βαδίζοντας ο άνθρωπος στον δρόμο όχι της γνώσεως αλλά της χάριτος, σαν μέλος της Εκκλησίας, ανεβαίνοντας έστω και αγκομαχώντας τον ανήφορο της αρετής, της αγάπης, της θυσίας, νοιώθει τον εαυτό του πλούσιο μέσα στην φτώχεια, δυνατό μέσα στην αδυναμία, σοφό μέσα στην αμάθεια, άγιο μέσα στην λάσπη και την αμαρτία.

Αν ο άνθρωπος σήμερα παρουσιάζεται διψασμένος όσο ποτέ είναι γιατί απομακρύνθηκε από την πηγή του ζωντανού νερού. Δεν αρκεί να υπάρχει απλώς η πηγή με το γάργαρο νερό. Πρέπει να πλησιάσει, να πιει, να χορτάσει. Το ίδιο ισχύει και για την πνευματική δίψα. Για να ξεδιψάσει ο άνθρωπος πρέπει να πλησιάσει τον Θεό., να δεχθεί την Αλήθεια Του και να την ζήσει. Σήμερα έχουμε τα πάντα αλλά μας λείπει ο Θεός. Γι΄ αυτό οι ψυχές μας είναι κατάξερες και διψασμένες. Και θα είναι έτσι μέχρις ότου ανταποκριθούμε στην πρόσκληση που μας απευθύνει ο Λυτρωτής : «Εάν κάποιος διψάει ας έλθει κοντά μου για να πιει».

Θα το κάνουμε άραγε;

Ποιμήν(μακάρι) ο Καλός!