Σε μία εποχή που τα βλέμματα μας είναι στραμμένα στις υλικές φροντίδες και προσδοκίες, σε μία εποχή που  νομίζουμε ότι ο Ουρανός δεν έχει τίποτε περισσότερο να μας προσφέρει πέρα από την αγωνία για την ύπαρξη εξωγήινων όντων και ζωής σε άλλους γαλαξίες, σε μία εποχή που ακόμα και τα αστέρια που είναι τόσο ψηλά, καλούνται να μας παρηγορήσουν με την πρόβλεψη του μέλλοντος, απομακρύνοντας αλίμονο! την πίστη για χάρη της μαγείας…σε μία εποχή που ξεχάσαμε το Όραμα της Άλλης Ζωής, της Αιώνιας και Παντοτινής και έχουμε προσκολληθεί στις πρόσκαιρες απολαύσεις, η μνήμη των Αγίων Πάντων  μοιάζει με κραυγή αφύπνισης και με πυξίδα που δείχνει στον καθένα μας τον προορισμό για τον οποίο πλάσθηκε: τον Ουρανό.

 Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας ακολουθώντας τα βήματα του Χριστού ,σήκωσαν γενναία τον σταυρό του πνευματικού αγώνα , του μαρτυρίου και του διωγμού, για να φτάσουν από τον Γολγοθά στην Ανάσταση και να αναδειχθούν άξιοι του χριστιανικού ονόματος .Άνδρες και γυναίκες ,δροσερά νιάτα και λευκά γηρατειά ,κληρικοί και λαϊκοί, βασιλείς και στρατιώτες όπως ο Άγιος μας ,άρχοντες και δούλοι, σοφοί και αγράμματοι, άλλοι με το αίμα του μαρτυρίου, άλλοι με τον ιδρώτα του αγώνος και της ασκήσεως και άλλοι με τα δάκρυα της μετάνοιας, άνοιξαν τις πύλες του Ουρανού και μπήκαν θριαμβευτές στην αιωνιότητα. Όλες αυτές οι  μεγάλες ηρωικές μορφές υψώνονται σήμερα μπροστά μας και γίνονται φάροι που φωτίζουν τον δρόμο μας.

Εμείς οι σημερινοί χριστιανοί πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως  γιατί ξεχνάμε συνήθως ότι ο δρόμος μας είναι ανηφορικός, ότι το διακριτικό γνώρισμα  αυτών που επιθυμούν να βαδίσουν πάνω στα βήματα του Χριστού είναι ο Σταυρός και ότι στον ουρανό δεν ανέβηκε κανένας με άνεση και ευκολία. Ο αγώνας του χριστιανού είναι ο πιο δύσκολος ,ο πιο σκληρός απο κάθε άλλο ανθρώπινο αγώνα, γιατί  ο πονηρός στήνει πάντοτε επικίνδυνες παγίδες και μας προτείνει ελκυστικά δολώματα για να μας παρασύρει στην αμαρτία, στην απογοήτευση, στην αδιαφορία για τα πνευματικά θέματα και στην απιστία.

Συνήθως όταν προσευχόμαστε δεν ζητάμε παρά λύσεις στα προβλήματα μας, που τα περισσότερα από αυτά  έχουν να κάνουν με υλικά πράγματα ,τι θα φάμε, που θα μείνουμε, πως θα αγοράσουμε  καινούργιο αυτοκίνητο, πως θα βγάλουμε περισσότερα χρήματα, τα συναισθηματικά, τα επαγγελματικά κ.λ. Ζητάμε απο τον Θεό απαλλαγή από τον πόνο ,από τον σταυρό, από την θλίψη, ξεχνώντας πως ο Χριστός δεν μας απαλλάσσει από τον σταυρό αλλά μας δίνει την δύναμη να τον σηκώσουμε! Αυτό μαρτυρεί το παράδειγμα των Αγίων μας, τους οποίους καλούμαστε να τιμούμε και να εορτάζουμε κάθε φορά που η Εκκλησία μας τους προβάλει, με τις Εορτές και τα τροπάρια, με τους άρτους και τα πρόσφορα, με τις λαμπάδες και τα λουλούδια, κυρίως όμως με την μίμηση της ζωής τους, να σκεφθούμε τον αγώνα και την πορεία τους και να επιθυμήσουμε να τους μοιάσουμε.

 Αναφέρει η Ιστορία  ότι κάποιος ύπατος στην αρχαία Ρώμη δεν έδινε τον τίτλο του «Ρωμαίου πολίτη» σε κανέναν αν πρώτα δεν κοίταζε τα χέρια του. Αν έβλεπε χέρια μαλακά και φροντισμένα , δεν παραχωρούσε αυτόν τον τιμητικό τίτλο. Αν όμως έβλεπε χέρια σκληρά και ροζιασμένα αμέσως παραχωρούσε τον τίτλο, γιατί τα χέρια αυτά φανέρωναν άνθρωπο αγωνιστή, φιλόπονο και εργατικό.

Κάτι παρόμοιο θα κάνει και ο Χριστός γι’ εμάς που θα ζητήσουμε να γίνουμε Πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών. Και αν είναι κουρασμένα και πληγωμένα, χέρια που φανερώνουν αγωνιστές της αλήθειας και της αρετής, θα ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά του να μας υποδεχθεί. Ας φροντίσουμε και τα δικά μας χέρια  να είναι χέρια αγωνιστών που κρατούν γενναία τον σταυρό, όπως τον κρατούν στα χέρια τους και Άγιοι  της Πίστεως μας.